“آژنگ نیوز”:مهریه در ایران باستان رایح شده است.مهر یک واژه پارسی، به چم (:معنی) دوستی و پیمان است.
به روزگاری‌که ایرانیان مهر (نور خورشید) را ستایش می‌کردند، خورشید و نور آن را نماد پیمانداری، وفاداری و مهربانی می‌دانستند.
زیرا خورشید پیوسته به گاه بامداد پیماندار بود و به زندگی مرتوگان (:مردم) نور افشانی می‌کرد.
به پیروی از وفا وپیمان خورشید، آنان حلقه‌هایی همانند دایره خورشید فراهم کرده بودند و به هنگام بستن پیمان، آن را به یکدیکر پیشکش می کردند.
این حلقه گاهی دردست قرار می‌گرفت (همانند حلقه‌ای که در دست نگاره فروهر درسنگ نگاره ها دیده می‌شود) زمانی برمچ دست بسته شده است. گاهی این حلقه به گوش آویزان شده و سرانجام این حلقه به انگشت دست زده می‌شود که همگی نشان از مهر و پیمانداری بوده و تاکنون نیز ادامه داشته است.
مهریه در فرهنگ ایرانی تنها حلقه مهر است که اکنون برای ارزش بیشتر پیمانداری با جنس فلزهایی گرانبها مانند مس، نقره و زرین(طلا) ساخته می‌شود تا عروس و داماد برای پیمانداری به یکدیگر پیشکش کنند.
زرتشتیان نیز به پیروی از تراداد (:سنت) نیاکان، برای فرزندان خویش به‌جز این مهریه، مهریه دیگری جایگزین نکرده اند.
گروه تاریخ