“آژنگ نیوز”:چارلی چاپلین به طور گسترده ای به عنوان بزرگترین هنرمند طنز سینما و یکی از مهم ترین چهره های تاریخ فیلم های متحرک شناخته می شود.
زندگی حرفه ای او دربیش از ۷۵ سال، از دوران کودکی در دوران ویکتوریا تا یک سال قبل از مرگش در سال ۱۹۷۷میلادی، را در بر می گرفت؛ دورانی که آکنده از تحسین وجنجال بود.
دوران کودکی چاپلین در لندن دوران فقر و سختی بود. پدرش غایب بود و مادرش از نظر مالی مشکل داشت. او دو بار قبل از ۹سالگی به پرورشگاه فرستاده شد.
هنگامی که او ۱۴ ساله بود، مادرش در یک آسایشگاه روانی بستری شد. چاپلین از سنین پایین شروع به اجرا بر روی صحنه کرد و در سالن های موسیقی متعددی به عنوان بازیگر صحنه و کمدین کار کرد.
در ۱۹ سالگی با شرکت فرد کارنو قرارداد امضا کرد که او را به سراسر ایالات متحده برد. او راغب شد در صنعت فیلم شرکت کند و در سال ۱۹۱۴ برای استودیو کیستون شروع به فعالیت کرد.
چاپلین به زودی شخصیت سینمایی اش را توسعه داد و تعداد زیادی از طرفداران را جذب کرد. او فیلم‌های خود را کارگردانی کرد و همچنان و در دوره های بعدی با شرکت‌های Essanay، Mutual و First National همکاری کرد و به پیشرفتش درهنر سینما ادامه داد. تا سال ۱۹۱۸، او یکی از شناخته شده ترین چهره های جهان بود.
در سال ۱۹۱۹، چاپلین شرکت پخش یونایتد آرتیستز را تأسیس کرد که به او کنترل کامل بر فیلم‌هایش داد. اولین فیلم بلند او «بچه» (۱۹۲۱) و پس از آن «زنی از پاریس» (۱۹۲۳)، «هوش طلا» (۱۹۲۵) و «سیرک» (۱۹۲۸) بود.
او ابتدا در دهه ۱۹۳۰ از رفتن به سمت فیلم‌های صدادار خودداری کرد و در عوض روشنایی های شهر (۱۹۳۱) و عصر جدید (۱۹۳۶) را بدون دیالوگ تولید کرد. اولین فیلم صوتی او «دیکتاتور بزرگ» (۱۹۴۰) بود که آدولف هیتلر را به طعنه معرفی کرد.
دهه ۱۹۴۰ برای چاپلین با بحث و جدل همراه بود و محبوبیت او به سرعت کاهش یافت. او به همکاری کمونیستی متهم شد و برخی از اعضای مطبوعات و افکار عمومی به دلیل ازدواج با زنان بسیار جوان‌تراز خودش ؛از او انتقادکردند.
تحقیقات FBI آغاز شد و چاپلین مجبور به ترک ایالات متحده و اقامت در سوئیس شد. او شخصیت ولگرد را در فیلم‌های بعدی خود رها کرد و شخصیتهای جدیدی شامل مسیو وردو (۱۹۴۷)، لایم لایت (۱۹۵۲)، کنتسی در نیویورک (۱۹۵۷)، و کنتسی از هنگ کنگ (۱۹۶۷) را ارایه کرد.
چاپلین مسئولیت نویسندگی، کارگردانی، تهیه کنندگی، تدوین، بازی وآهنگسازی رادربیشتر فیلم هایش بر عهده داشت. او یک کمال گرا بود و استقلال مالی او را قادر ساخت تا سال ها عمرش را صرف توسعه و تولید کند.
ویژگی‌های فیلم‌های او با شلختگی همراه با ترحم است که نمونه‌ای از مبارزات ولگرد علیه ناملایمات است. بسیاری از آنها دارای مضامین اجتماعی، سیاسی و همچنین عناصر اتوبیوگرافیک هستند.
او در سال۱۹۷۲ به عنوان بخشی از قدردانی مجدد از کارش، جایزه اسکار افتخاری را برای «تأثیر غیرقابل محاسبه ای که در ساخت فیلم های سینمایی به شکل هنر قرن حاضر داشته است» دریافت کرد.
در سال ۱۹۹۸، اندرو ساریس،منتقد سینما،چاپلین را «مسلماً مهم‌ترین هنرمند تولید شده توسط سینما، قطعاً خارق‌العاده‌ترین بازیگر و احتمالاً جهانی‌ترین نماد آن» نامید.
او توسط موسسه فیلم بریتانیا به عنوان “یک شخصیت برجسته در فرهنگ جهان” توصیف شده است و به دلیل “هدیه خنده از سوی او به میلیون ها نفر” و به دلیل اینکه در فهرست “۱۰۰ مهم ترین فرد قرن بیستم” مجله تایم قرار گرفته است. او “کم و بیش قابلیت تشخیص جهانی سینما را ابداع کرد و به تبدیل سینما ازیک صنعت به هنر کمک کرد“.
در سال ۱۹۹۹،موسسه فیلم آمریکا، چاپلین را به عنوان دهمین ستاره مرد سینمای کلاسیک هالیوود معرفی کرد.
هم اینک تصویر ولگرد به بخشی از تاریخ فرهنگی تبدیل شده است. به گفته سایمون لوویش، این شخصیت برای افرادی که هرگز فیلم چاپلین را ندیده‌اند و در مکان‌هایی که فیلم‌های او هرگز نمایش داده نمی‌شوند، نیزقابل تشخیص است.
لئونارد مالتین، منتقد، از ماهیت «بی‌نظیر» و «حذف‌ناپذیر» ولگرد نوشته است و استدلال می‌کند که هیچ کمدین دیگری با «تأثیر جهانی» او برابری نکرده است.
ریچارد شیکل با تمجید از این شخصیت، پیشنهاد می‌کند که فیلم‌های چاپلین با ولگرد حاوی «فصیح‌ترین و کمدی‌ترین بیان‌های کمدی روح انسان» در تاریخ سینما هستند.
یادگاری های مرتبط با این شخصیت هنوز در حراجی ها مبالغ هنگفتی به دست می آورند: در سال ۲۰۰۶ یک کلاه و یک عصای بامبو که بخشی از لباس ولگرد بود به قیمت ۱۴۰هزار دلار در حراجی لس آنجلس فروخته شد.
چاپلین به عنوان یک فیلمساز، پیشگام و یکی از تأثیرگذارترین چهره های اوایل قرن بیستم به شمار می رود. او اغلب به عنوان یکی از اولین هنرمندان رسانه شناخته می شود.
مارک کازینز، مورخ سینما، نوشته است که چاپلین «نه تنها تصویرسازی سینما، بلکه جامعه‌شناسی و دستور زبان آن را نیز تغییر داد» .
مترجم:علی محرابی
گروه گزارش