“آژنگ نیوز”:مرور تاریخچه ممنوعیت تماشای تلویزیون برای کودکان در انگلستان ،محققین را به برنامه «آتش بس برای کودکان نوپا»میرساند.تلویزیون بریتانیایی BBC و ITV به سیاست پس از جنگ پایان دادند که در آن هیچ برنامه ای بین ساعت ۶.۰۰ تا ۷.۰۰ شب وجود نداشت. این تعطیلی که به عنوان «آتش بس برای کودکان نوپا» شناخته می شود، برای کمک به والدین در خوابیدن زود هنگام کودکان طراحی شده بود.
در سال ۱۹۵۳، زمانی که نورما یانگ هفت ساله بود، خانواده او اولین نفری بودند که در خانه خود در گلاسکو تلویزیون دریافت کردند. این یک معامله بزرگ بود – یانگ ها باید بین ماشین یا تلویزیون یکی را انتخاب می کردند. آنها یک تلویزیون۱۴ اینچی Ekco را انتخاب کردند که صفحه نمایش آن عمق داشت و عریض بود – و نورما به دنیای The Woodentops و Andy Pandy باز شد، دو نمایشی که به سرعت مورد علاقه او شدند. اما هر شب ساعت ۶ بعدازظهر صفحه نمایش تلویزیون برفکی می شد و تماشای نورما به پایان می رسید.البته این والدینش نبودند که زمان تماشای تلویزیون را برای ن او تنظیم می کردند . این دولت بود.
اما در نهایت ۶۵ سال پیش این برنامه در یک روز چهارشنبه لغو شد.این تعطیلی برنامه‌ریزی شده بین ساعت ۶ تا ۷ بعد از ظهر هر شب یک سیاست دولتی بود که در محاوره به عنوان آتش‌بس کودکان نوپا شناخته می‌شود. این وظیفه والدین بود، نه دولت، که فرزندان خود را در زمان مناسب بخوابانند چارلز هیل، رئیس سابق پست می گوید:اکثر خوانندگان افرادزیر ۷۰ سال احتمالاً هرگز در مورد این موضوع عجیب نشنیده اند، اما افراد قدیمی مانندنورما مطمئناً آن را به خاطر دارند. این رویکرد پدرانه به پخش در آن زمان به‌عنوان یک مسئولیت اجتماعی تلقی میشد، با این ایده که یک ساعت بدون تلویزیون، همانطور که مجله تایم می‌گوید، به والدین این امکان را می‌دهد که «تلاشهای والدین نتیچه داده و آنها بتوانند کودکان را بخوابانند». همچنین برای اطمینان از این موضوع بودکه کودکان به طور تصادفی در دنیای خطرناک تلویزیون بزرگسالان سرگردان نمی شوند، جایی که ذهن شکننده آنها می توانست توسط کثیفی غیرقابل بیان دیکسون از داک گرین یا This Is Your Life فاسد شود.
برای والدین امروزی که تلاش می‌کنند با دسترسی نامحدود فرزندانشان به رسانه‌های اجتماعی در ساعت ۱۱ شب در شب مدرسه مبارزه کنند، ایده آتش‌بس کودکان نوپا ممکن است عجیب به نظر برسد. اما در اوایل دهه ۱۹۵۰، به سادگی به عنوان بخشی از زندگی پذیرفته شد. نورما می گوید: «ما واقعاً به آن فکر نکردیم. «تو تازه باهاش کنار اومدی. پخش تلویزیون در ساعت شش متوقف شد و این نشانه من برای حمام کردن و رفتن به رختخوابم بود.» مسلماً این در مقابل پس‌زمینه تلویزیونی بود که هر روز کمتر از ۱۲ ساعت پخش میشد. قوانینی که توسط رئیس کل پست به‌عنوان اداره پست بر مخابرات و پخش نظارت می‌کرد، بیان می‌کرد که بی‌بی‌سی (و بعداً ITV) می‌تواند بین ساعت‌های ۹ صبح تا ۱۱ شب پخش کند، البته تنها دو ساعت از برنامه ها قبل از ساعت ۱۳:۰۰ نمایش داده میشد.
قوانین در تعطیلات آخر هفته حتی شدیدتر بود. تنها هشت ساعت پخش در روزهای شنبه و تنها هفت ساعت و سه ربع در روزهای یکشنبه مجاز بود. و یکشنبه‌ها، هیچ برنامه‌ای برای کودکان بین ساعت ۲ تا ۴ بعدازظهر مجاز نبود، تا مبادا از مطالعه کتاب مقدس توسط نوجوانان جلوگیری شود.حالا والدین مثلا سعی کنند فرزندتان را از TikTok خارج کنند تا این آخر هفته برود و کتاب تثنیه را بخواند و ببینید چه اتفاقی می‌افتد. ال‌پی هارتلی رمان خود را به نام The Go-Between با این جمله آغاز کرد: «گذشته یک کشور خارجی است. آنها در آنجا کارها را متفاوت انجام می دهند.» این در هیچ کجا بیشتر از تلویزیون در دهه ۱۹۵۰ صادق نبود. یک بخش تلویزیونی برای کودکان وجود داشت به نام با مادر تماشا کن، پیام ضمنی این بود که مادران خوب در خانه می مانند در حالی که پدران بیرون می روند و کار می کنند. اما در اواسط دهه ۵۰، به‌رغم محافظه‌کاری حاکم بر عصر، آتش‌بس کودکان نوپا به لطف محبوبیت روزافزون تلویزیون به عنوان یک رسانه، در معرض تهدید قرار گرفت. در سال ۱۹۵۰، تنها ۳۵۰هزار خانه در بریتانیا تلویزیون داشتند. تا سال ۱۹۶۰، این رقم به تقریباً سه چهارم خانه ها رسیده بود. زمانی که تنها تعداد انگشت شماری از جمعیت تحت تأثیر این استراحت ساعت قرار گرفتند، به نظر بی ربط به نظر می رسید، اما زمانی که سرگرمی ده ها میلیون نفر قطع شد، این موضوع به یک مسئله تبدیل شد. جبهه دومی که در برابر آتش بس کودکان نوپا گشوده شد، با تشکیل ITV در سال ۱۹۵۵ بود. (در حالی که به تولید برنامه مشهور کودکان انگلیس به نام مورچه و دک هنوز چندین دهه باقی مانده است، شما تعجب می کنید که چگونه آنها زمان پخش را پر کردند.) بی بی سی همیشه طرفدار این ساعت بود. زنگ تفریح. با هزینه مجوز، ساعات کمتر پخش به معنای هزینه کمتر بود.
اما ITV از درآمد تبلیغات تامین می شد. مجبور شدن به تعطیلی یک ساعت هر روز در ساعت ۶بعدازظهر، دسترسی آن را به مخاطبان پرسود ممنوع کرد. بنابراین، اداره مستقل تلویزیون (ITA) شروع به لابی کردن برای لغو آتش بس کرد. در اوایل دهه ۵۰، رئیس پست دولت محافظه‌کار هربراند ساکویل بود. علیرغم سیاست به ظاهر مترقی خود در اوایل زندگی – او اولین همتای ارثی بود که تا سال ۱۹۲۴ به حزب کارگر پیوست و در سن ۲۳ سالگی وزیر کابینه کارگر بود – او به طور کلی با وقفه عصر انتقال موافق بود. اما در آوریل ۱۹۵۵، چارلز هیل جایگزین او شد، که روش متفاوتی را در پیش گرفت.
هیل بعداً یادآور شد: “این محدودیت به نظر من پوچ می رسید و من این را گفتم. این مسئولیت والدین بود، نه دولت، که فرزندان خود را در زمان مناسب بخوابانند… من از بی بی سی و ITA دعوت کردم تا با لغو آن موافقت کنند.البته روشن بود که بی بی سی به طور قطع با آن موافقت نخواهدکرد – یا حتی با یک سازش پیشنهادی ۳۰ دقیقه استراحت نیز رد شد. اما موجی از مخالفت ها در حال شکل گیری بود که مشخصه آن سرمقاله ای در دیلی میرور بود که می گفت: «اگر والدین نمی توانند فرزندان خود را از صفحه تلویزیون دور کنند، مشکل در والدین وجود دارد، نه برنامه تلویزیونی.» با قاطعیت بی‌بی‌سی در مورد این موضوع، هیل از پارلمان خواست تا مداخله کند و در ۳۱ اکتبر ۱۹۵۶، با لغو آتش‌بس کودکان نوپا موافقت شد. حتی در آن زمان، بی‌بی‌سی و ITA نتوانستند در مورد تاریخ پایان آن به توافق برسند، بنابراین هیل تصمیم گرفت: شنبه ۱۶ فوریه ۱۹۵۷ آن را اجرایی کند. اولین برنامه‌ای که بی‌بی‌سی در این محل پخش کرد، Six-Five Special نام داشت، یک برنامه سرگرمی با گرایش شدید به راک اند رول. در روزهای هفته، این جای خالی توسط برنامه خبری شب پر می شد. سپس برنامه هایی جدید با رویکرد غیررسمی و تمایل به پذیرش هر دو چیز جدی و پیش پا افتاده (یک بخش اولیه شامل سگی بود که پیپ می کشید)، پیش درآمد The One Show بود، در صورتی که The One Show منحصرا توسط مردان سفیدپوست با کت و شلوار ارائه می شد.
کلیف میشلمور، مجری برنامه، پخش هر شب را با این جمله به پایان میرساند: «این برای امشب است، امشب فردا شب خواهد بود. تا آن زمان، شب بخیر.» سال‌ها بعد، آلن ویکر بزرگ، اظهار داشت: «بی‌بی‌سی هنوز در اخلاق خدمات دولتی خود اسیر شده بود، که هر شب بین ساعت ۶ بعد از ظهر تا ۷ بعدازظهر پخش آن را قطع می‌کرد،.اما آتش بس عجیب و یک ساعته کودکان نوپا در سال ۱۹۵۷ مدت اندکی بعد از ورود برنامه امشب دوام نیاورد. البته حداقل، تقریباً تاپایان سال بقایای آن تا یک سال دیگر به صورتی متفاوت زنده ماند. روزهای یکشنبه، ا بین ساعت ۱۸:۱۵ تا ۷:۲۵ بعد از ظهر برنامه های تلویزیون متوقف میشد تا بینندگان بتوانند در کلیسا حاضر شوند. با این حال، تا سال ۱۹۵۸، پخش برنامه‌های مذهبی در همین ساعات مجاز شد. تا اینکه اوضاع در انگلستان عوض شد ودر سال ۱۹۶۱، در همین ساعات برنامه آهنگ های ستایش راه اندازی شد
شایان ذکر است که با وجود تلویزیونی که اکنون بین ساعت مختلف شبانه روز برنامه پخش می کند، ساختار ملت دست نخورده باقی مانده است. در واقع، واکنش مورد انتظار والدین که نمی‌توانستند افراد کوچک چشم مربعی خود را به رختخواب ببرند، هرگز محقق نشد. بی بی سی در مجموع شش شکایت در این زمینه دریافت کرد. خانواده نورما یانگ در میان کسانی که شکایت کردند نبودند. در حالی که او اعتراف می کند که «آنها واقعاً از تماشای تلویزیون زیاد ما لذت نمی بردند»، اما پدرش خوشحال شد. او می گوید:پدرم عاشق تلویزیون بود. او هر برنامه قدیمی را تماشا می کرد.» اما هنگامی که برنامه های بزرگسالان شروع میشد، نورما را به رختخواب خود فرستادند تا بخوابد – اگرچه گاهی اوقات به او اجازه داده می شد تا دیرتر بیدار بماند تا برنامه های طبیعت را که توسط یک جوان خوب به نام آتنبورو ارائه می شد، تماشا کند، اما پس از گذشت ۶۵ سال، برنامه آتش بس کودکان نوپا، یک داستان قدیمی است.یعنی اکنون صرفاً یک پاورقی عجیب جذاب در تاریخ تلویزیون است.
گروه گزارش