“آژنگ نیوز”:درشهر پیونگ یانگ کشور کره شمالی زندگی چگونه جریان دارد؟یک روز سرد و روشن در آوریل بود و ساعت‌ها سیزده را نشان می‌دادند.» جورج اورول با این جمله تلخ، در عین حال آشنا و ناهماهنگ، رمان مشهور زندگی خود را در موردیک دولت توتالیتر آغاز می کند. من برای اولین بار سال ۱۹۸۴ را در پاییز ۱۹۸۹ خواندم. در آن زمان در مدرسه شروع به مطالعه انقلاب فرانسه می کردم. در خانه، من به صفحه تلویزیون چسبیده بودم و فروپاشی دیوار برلین و پیمان ورشو را تماشا می کردم. در سال ۱۹۸۹ احساس می‌شد که جهان در آستانه یک تغییر بزرگ است – لحظه‌ای به اندازه سال ۱۷۸۹، زمانی که، همانطور که ویلیام وردزورث درباره تجربیات خود در پاریس انقلابی نوشت: «خوشبختی در آن سپیده‌دم بود که زنده باشی، / اما بودن جوان خیلی بهشتی بود!» در سال ۱۹۸۹از خواندن کتاب اورول به طرز عجیبی احساس آرامش می‌کردم دیدگاه دیستوپیایی او دیدگاهی بود که حداقل برای ذهن نوجوان ساده‌لوح من، قاطعانه توسط رویدادهای اخیر رد شده بود. اما اورول ۱۹۸۴را نوشته بود، زیرا در سال ۱۹۴۸ می‌توانست ببیند که علی‌رغم سقوط فاشیسم، توتالیتاریسم باقی مانده است. و حق داشت. با نزدیک شدن به پایان ربع اول قرن بیست و یکم، درک این که چه تعداد از مردم در سراسر جهان امروز در کشورهایی زندگی می کنند که هر جنبه ای از زندگی، عمومی و خصوصی، تحت کنترل دولت است، هشیار کننده است. علاوه بر این، فناوری جدید نظارت بر کل جمعیت را به گونه‌ای امکان‌پذیر کرده است که تصویری از جامعه را که اورول در رمان خود ترسیم کرده است، منعکس کند. با این حال، هیچ مکان واقعی به اندازه پیونگ یانگ، پایتخت جمهوری دموکراتیک خلق کره، به روایت تخیلی اورول از لندن، شهر اصلی ایر استریپ یک، نزدیک نیست. این مرکز یک ایالت منزوی است که توسط یک سلسله با قدرت تقریباً کامل بر بیشتر جنبه های زندگی اداره می شود. ساکنان پیونگ یانگ هر روز ساعت ۷ صبح با زنگ هشداری که در تمام خانه‌های شهر شنیده می‌شود، بیدار می‌شوند (یکشنبه‌ها، روز تعطیلشان، زنگ هشدار تا حدودی خاموش می‌شود). زندگی در محل کار و خانه شامل جلسات آموزش سیاسی اجباری است. شرکت در راهپیمایی‌ها و تظاهرات «خودجوش» نیز عادی است. خیابان های پیونگ یانگ تمیز، خالی و با دقت مرتب شده اند. انگار مردم تابع شهرسازی و معماری هستند. پیونگ یانگ که از سکوی تماشای برج جوچه دیده می‌شود، ترکیبی از معماری تاریخی و برنامه‌ریزی شهری سفت و سخت است که به دقت حفظ شده است.
همه چیز، از نحوه دور ریختن زباله ها تا نحوه گذراندن اوقات فراغت خود، تحت کنترل است. بیشتر فعالیت های اوقات فراغت در گروه هایی انجام می شود که توسط کمیته های ساکنان کنترل می شوند. تلویزیون ها و رادیوها به کانال های دولتی قفل شده فروخته می شوند. دسترسی به تلفن همراه و Wi-Fi برای افراد محلی به شبکه ایالتی جدا از اینترنت جهانی محدود شده است. لباس، مدل مو و آرایش توسط مقامات در هر بلوک آپارتمان یا منطقه بررسی می شود. بسیاری از زنان لباس‌های هوشمند با دامن‌های ساده زیر زانو می‌پوشند، مانند لباس‌های یک کارمند اداری غربی دهه ۱۹۶۰، یا لباس ملی کره‌ای. مردان کت و شلوارهای کارگری می پوشند که از تصاویر دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ روسیه شوروی آشناست، با کلاه یا یادگاری از لباس های سال های خدمت در ارتش. شرکت‌های خصوصی و بانکداری بسیار محدودی وجود دارد. مردم در محل اقامتی که دولت ارائه می کند زندگی می کنند و (حداقل در تئوری) مالکیتی ندارند. مالکیت خودرو هنوز نسبتاً نادر است و مردم پیاده روی می کنند، دوچرخه سواری می کنند یا از تراموا، اتوبوس یا خط مترو استفاده می کنند. حتی سفرهای داخلی، بدون مستندات مناسب، غیرممکن است. زندگی و کار در پیونگ یانگ، شهر نمایشی کره شمالی، وقف حفظ رژیمی است که توسط خاندان کیم تأسیس شده است. ارادت به رییس بزرگ، کیم ایل سونگ، پسرش رییس ابدی کیم جونگ ایل، و نوه کیم جونگ اون، ، بخش اساسی زندگی است.
در واقع دین دولتی شده است. آموزش، در مدرسه، دانشگاه، و در زندگی بعدی، حول فعالیت‌های خداگونه کیم‌ها و به‌ویژه فعالیت‌های رییس بزرگ متمرکز است. هیچ بزرگسال کره‌شمالی نمی‌تواند بدون نشان کیم ایل سونگ که به یقه‌اش وصل باشد، خانه را ترک کند. زمان در کره شمالی، همانطور که با تقویم جوچه (اتکاء به خود) اندازه گیری می شود، از لحظه تولد او شروع می شود و روز خورشید – ۱۵آوریل، روز تولد او – مهم ترین تعطیلات دولتی است. در این روز، شما مردم کره شمالی را با بهترین لباس های خود خواهید دید که در حال پردازش به نزدیک ترین مجسمه رییس کبیر هستند. تنها با تقدیم احترام به او، با تقدیم گل (به طور ایده آل ارکیده بنفش کیم سونگیا، یا بگونیای قرمز کیم جونگیا)، می توان روز استراحت آنها را آغاز کرد. هتل ریوگیونگ پیونگ یانگ بر فراز شهر برافراشته است اما بیش از ۳۵ سال پس از شروع ساخت ناتمام مانده است. هتل ریوگیونگ پیونگ یانگ بر فراز شهر برافراشته است اما بیش از ۳۵ سال پس از شروع ساخت ناتمام مانده است. برای بیش از ۵۰سال، کیش شخصیت خانواده کیم به طور فزاینده ای در تار و پود پیونگ یانگ تنیده شده است. این شهر در رودخانه عریض Taedong پایتخت دو پادشاهی باستانی کره با بیش از ۲۰۰۰، شاید ۳۰۰۰ سال قدمت است. اکنون تنها ساختمان «باستانی» در شهر، دروازه Potong قرن ششمی، که زمانی ورودی غربی پیونگ یانگ بوده و حداقل سه بار بازسازی شده است، عمداً به عنوان محور چشم‌اندازی که به آینده‌نگر (اما ناتمام) ریوگیونگ منتهی می‌شود، استفاده می‌شود. هتل، یک سازه بتنی موشک مانند علمی تخیلی که به نظر می رسد آسمان را سوراخ می کند. تضاد بین آینده روشن ارائه شده توسط هتل ریوگیونگ و دروازه کوچک، محصور و بی‌نظیر پوتونگ، کاملاً عمدی است. در اینجا، مانند سراسر پیونگ یانگ، ساختمان ها برای اعلام بی ربط بودن تاریخ قبلی در مقابل پیشرفت و آینده درخشان ارائه شده توسط جوچه و کیم ها استفاده می شوند.
بسیاری از نیم میلیون نفر از ساکنان شهر بی خانمان شده بودند و تخمین زده می شود که ۷۵ درصد از محیط ساخته شده توسط بمباران در طول جنگ کره ویران شده است. برای رژیم جدید این فاجعه فرصتی بود. شهر قدیمی از بین رفت و پیونگ یانگ دوباره به عنوان یک بهشت در یک شبکه برنامه ریزی شده، بر اساس مدل کلان شهرهای شوروی تصور کرد. هیچ مشکلی برای حل و فصل مالکیت زمین وجود نداشت، زیرا همه چیز در اختیار دولت بود و برنامه ریزان می توانستند هر کاری که می خواستند انجام دهند. در نتیجه، بخش هایی از پیونگ یانگ بیشتر شبیه شهرک های جدید در جمهوری های شوروی سابق است تا یک شهر شرق آسیا. کوچه‌های پیچ در پیچ و خیابان‌های ارگانیک که در نقشه‌ها و عکس‌های اوایل قرن بیستم می‌بینید با بلوارهای بزرگ، خطوط مستقیم و تقاطع‌های زاویه‌ای جایگزین شدند (اگرچه کارهای عملی تحمیل شده توسط رودخانه و زمین‌شناسی و همچنین شبکه راه‌آهن موجود به این معنی بود که بقایای کوچکی از شهر سابق باقی مانده است). اکثر مسکن ها توسط بلوک های مسکونی بتنی ارائه می شد: هر منطقه مسکونی به گروه های حدود ۵۰۰۰ نفری، با امکانات مشترک، مانند مغازه ها، مهدکودک ها، مدارس، و مواد شیمیایی چیده شده بود. الهام گرفته شده با ابرکوادراتاها در کاستا و برازیلیای نیمایر تفاوت چندانی ندارد.
پیونگ یانگ به عنوان یک بیان زنده و در حال تغییر از ایدئولوژی دولتی بازسازی شد. از ابتدا، طرح خیابان در ارتباط با مکان‌های بناهای تاریخی اصلی، که بر مناظر شهر تسلط دارند، سازماندهی شد. شهر مملو از بناهای تاریخی، میدان‌ها و ساختمان‌های عمومی است که به صورت محوری به هم مرتبط و به هم پیوسته‌اند، به‌طور مثال، از بنای یادبود بزرگ تا کیم‌ها در تپه مانسو در سمت غربی رودخانه تا بنای یادبود بنیاد حزب کارگران را نگاه کنید. در شرق محور دیگری شما را از میدان کیم ایل سونگ در غرب تهدونگ به برج جوچه می‌برد که دقیقاً روبروی آن در سمت شرق قرار دارد. با ایستادن در بخش‌هایی از میدان کیم ایل سونگ، احساس می‌کنید که برج جوچه بخشی از همین ساختار است و رودخانه قدرتمند و در غیر این صورت همه‌جانبه نامرئی است و تابع قدرت دولت است. بلوار اصلی، خیابان سونگری (پیروزی)، از طاق پیروزی در شمال، از کنار بنای یادبود تپه مانسو به میدان کیم ایل سونگ در قلب تشریفاتی پیونگ یانگ می‌گذرد. این بزرگ‌ترین فضای شهر، محل برگزاری رژه و تجمع است و می‌تواند تا صد هزار نفر را در خود جای دهد.
با نگاهی به رودخانه، در بالای میدان، خانه مطالعاتی بزرگ مردم قرار دارد که با استفاده از طرحی نئوکلاسیک به سبک سنتی کره ای، اما در مقیاسی باشکوه، با ۳۴ سقف زینتی با کاشی سبز ساخته شده است. مطالعه، در حین کار، سنگ بنای ایدئولوژی جوچه است، و خانه مطالعه که برای جشن تولد ۷۰ سالگی کیم ایل سونگ در سال ۱۹۸۲ تکمیل شد، بر میدان مسلط است. سنگفرش ها و جاده ها مشخص شده اند تا همه بدانند در روزهای رژه کجا بایستند. میدان کیم ایل سونگ به رودخانه تادونگ می رسد و مستقیماً به برج جوچه می نگرد. این بنا که از گرانیت ساخته شده است (ظاهراً یک بلوک برای هر روز از زندگی کیم ایل سونگ وجود دارد) و همچنین در سال ۱۹۸۲ تکمیل شده است، ۵۶۰ فوت ارتفاع دارد و یادبودی از قدرت و ایدئولوژی اولین رهبر کیم است. در پایین، سه پیکر برنزی چکش، داس و قلم مو را نگه می دارند: نمادهای حزب کارگران کره. خانه مطالعه بزرگ مردم، که در شب روشن می شود، تفسیری باشکوه از معماری سنتی کره است. خانه مطالعه بزرگ مردم که در شب روشن می شود، تفسیری باشکوه از معماری سنتی کره است.
ایدئولوژی و معماری در کره شمالی ترکیب شده اند. کیم جونگ ایل حتی با نوشتن رساله ای به نام «در هنر معماری» (۱۹۹۱) شناخته می شود. بخشی از متن تفکر استاندارد مارکسیست-لنینیستی است: معماران باید ایده های بورژوایی را رد کنند و ساختمان های آنها باید انقلابی باقی بمانند. بخش‌های دیگر نیز به همان اندازه هک شده‌اند، و منعکس‌کننده‌ی چیزی است که اکثر دانشجویان معماری مدرن در هر کجای دنیا می‌آموزند. یعنی، که معماری ارتباط تنگاتنگی با تاریخ اجتماعی دارد و معماری باید حساسیت های ملی را با مدرنیسم ترکیب کند.
جالب‌ترین بخش‌های کتاب به بررسی دیدگاه‌های کیم جونگ ایل درباره فضای تاریخی می‌پردازد، زیرا این الگویی است که پیونگ یانگ بر روی آن بناگذاشته شده است. فضا باید یک نقطه تمرکز داشته باشد – به عنوان مثال یک پرتره، یا مجسمه – که منطقه اطراف نباید بر آن تسلط داشته باشد. در پشت این، باید پس‌زمینه‌ای وجود داشته باشد که ساختمان یا منظره اطراف را مسدود کند، که بیشتر توسط تعدادی عناصر متقارن قاب‌بندی شده باشد، که تعادل اساسی احترام و وقار را به دست می‌آورد. این به تمرکز توجه روی نقطه تمرکز کمک می کند. فضا باید یک طرفش باز باشد و به آن امکان دهد تا بر اطراف خود تسلط پیدا کند و به مردم اجازه ورود دهد که نمادی از آینده است. شما می توانید این رویکرد را در ساخت بسیاری از مجموعه های معماری شهر، مانند بنای یادبود بزرگ تپه مانسو، مشاهده کنید. در اینجا، تمرکز از یک مجسمه برنزی عظیم از کیم ایل سونگ، که به مناسبت تولد ۶۰ سالگی او در سال ۱۹۷۲ مجسمه سازی شده بود، به دو مجسمه تبدیل شده است. یک برنز همراه کیم جونگ ایل در سال ۲۰۱۲، یک سال پس از مرگ او نصب شد. آنها با ارتفاع ۶۶ فوتی، نه تنها افراد معمولی، بلکه حتی در برابرفیگورهای موجود در دیوارهای مجسمه‌سازی همراه (که قد آنها بیش از ۱۵ فوت است) کوچک به نظر می‌رسند.
سیستم متروی پیونگ یانگ در کل خود یک بنای یادبود زیرزمینی برای شکوه کیم‌ها، دستاوردهای کره شمالی و زیبایی‌های طبیعی کره شمالی است. نقاشی‌های دیواری و موزاییک‌هایی که راهروها و سکوها را تزئین می‌کنند بر این پیام تأکید می‌کنند که زیرزمین با تکنیک، مصالح و تلاش خودمان ساخته شده است. این یک تجلی فیزیکی از جوچه است – اگرچه مدل البته محتص کره شمالی نیست، بلکه بر گرفته ازمتروی مسکو در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ است. مترو از مصالح مرغوب ساخته شده است و به دقت نگهداری می شود. سکوها تالارهای طاقدار هستند که توسط ستون هایی که به شکل معماری سنتی تزئین شده اند، نگه داشته شده اند. لوسترهای شیشه‌ای چند رنگ زیبا که یادآور آثار دیل چیهولی، هنرمند شیشه‌ای آمریکای شمالی است، از سقف آویزان شده‌اند. گفته می شود که ارزان ترین سیستم برای سفر در جهان است. در ایستگاه یونگ وانگ، نقاشی دیواری عظیمی از کیم جونگ ایل با پارکی در دهه ۱۹۷۰، پیراهن یقه باز و شلوار، ایستاده است که روی زمینی که به دقت انتخاب شده است،
در حقیقت سوسیالیسم اقتدارگرای کره شمالی و همچنین رویکردهای منطقه ای به هنر و معماری. از دهه ۱۹۸۰، رژیم بر ساختمان‌ها و بناهای تاریخی «نماد» متمرکز شده است.
منبع:گزیده و اقتباس شده از کتاب «قدرت هنر: تاریخ بشری هنر از بابل تا شهر نیویورک»، اثر کارولین کمپبل، منتشر شده در ژانویه ۲۰۲۴ توسط Pegasus Books.
گروه گزارش