“آژنگ نیوز”:جین پوشی در ایران مد بود و مردم در شهرها همواره در صدد خرید شلوار جین و یا به اصطلاحی دیگر شلوار لی ،بودند.مثلا هجوم تهرانی ها در دهه ۵۰ خورشیدی برای خرید انواع لباس های جین که در بازارهای کویتی به وفور عرضه می شد ،چنان بود که صاحبان صدها فروشگاه در بازارهای کویتی و بازار بزرگ تهران فرصت سر خاراندن نداشتند.
درهر بازار کویتی ها شاید صدها فروشگاه فروش لباس جین وجود داشت که ویترین ها و پستوهای شان از انواع لباس های جین انباشته شده بود. فروشندگان بازار های کویتی می دانستند که برای همه لباس های جینی که در ویترین ها و انبارهای خود دارند ،برایش مشتری وجود داردولباس های جین آنها هرگز باد نخواهد کرد.
بازار کویتی ها در تهران طی چند سال در دهه پنجاه بسیار پررونق شد.به گونه ای که تا فروشندگان پشت سفارت انگلیس در خیابان چرچیل نیز که قدیمی ترین فروشندگان لباس جین در تهران اند یکی پس از دیگری فروشگاه‌های خود را می‌فروشند تا در پاساژهای نوساز بازار کویتی ها مکان تازه برای خودشان دست و پا کنند.
در تهران نزدیک به ۸۰۰ فروشگاه فروش انواع و اقسام لباس های جین وجود داشت که هر روز هزار ها دست شلوار دامن کاپشن ژیلت و کت می فروختند. لباس های جین تا وقتی به مرز ایران می رسیدند قاچاق نیستند اما همین که به مرزهای کشور رسید حکم قاچاق پیدا می کرد .به همین جهت وارد کنندگان عمده جین به محض رسیدن به مرزهای ایران لباس ها را به اصطلاح آب می کردند
این لباسها تا به تهران و دیگر شهرها برسند چندین دست می گشت. همین مسئله یکی از علل گرانی سرسام آور لباس های جین به شمار می رفت.وارد کنندگان عمده جین انواع این لباس ها را در پارتی های(بسته بندی ها) چند هزار تا از کشورهای مختلف سفارش می‌دادند.
در خریدهای عمده لباس جین بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ ریال تمام می‌شود اما همین لباس ها در بندرعباس بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ ریال به طور عمده به فروش می رفت.اما وقتی به تهران می‌رسد قیمت‌ها تا ۵تا۶ هزار ریال هم می‌رسید.نکته عحیب تر اینکه بسیاری از خریداران جین متوجه می شوند که لباسها چرب و روغنی است.
فروشندگان نیز روغنی بودن لباس ها را تدبیر کارخانه سازنده برای دوام بیشتر لباس قلمداد می کنند. در حالی که حقیقت جز این است سوداگران عمده این شلوارهای دست دوم را میخریدند اما یادشان میرفت اقلا آنها را بشورند!
گروه تاریخ