“آژنگ نیوز”:دوره هخامنشی را میتوان روزگار زرین اسب پروری و سوارکاری دانست. وقتی داریوش بزرگ میخواهد به شهریاری خود ببالد میگوید: «این بوم پارس را که زیباست و خوب اسب (هواسیا) و خوب مردم است . . . . اهورمزدا به من بخشید. هرودوت گواهی داده است که پارسیان کودکانشان را پیش از هر چیز راستگویی و سوارکاری و کمانوری میآموختند.
استرابو همین مطلب را تأیید میکند و می افزاید بلندپایگان دولتی به کودکان هفت ساله به بعد رام ساختن اسب و یراق کردنش و تیمار داشتنش را می آموختند و اینکه چطور سوار و پیاده شوند و چگونه بر اسبی که میتازد ببرند و یا از پشتش به زمین جهند و یا از فراز بارۀ تازان بی آنکه خطا کنند نیزه افکنند و تیر زنند؛ و هدفشان این بود که جوانان کاری و چالاک و خوددار و آبدیده بارآیند آنان با تیر و کمان و ژوبین و فلاخن سوار بر اسب به شکار میرفتند و گوزن و شیر و پلنگ و گراز و آهو و خرگوش شکار میکردند. این گواهی استرابو را اسناد تصویری هخامنشی و ایرانی – یونانی تصدیق میکنند.همچنین جنگ میان پیادگان و سواران نیز بارها تصویر شده است
بهترین اسبان سرتاسر آسیا را در دشت ماد می پرورانیدند و ستوران آخور شاهی را از میان آنها دستچین میکردند دستکش ترین بارههای دوره هخامنشی را از دشت نسا در ماد میآوردند و اسبان نسایی از نظر زیبایی، تنومندی و سرعت بهترین همه بوده اند این دشت اسب خیز را باید در ناحیه هارون آباد بعدها شاه آباد و امروزه اسلام آباد غرب در منطقه کرمانشاه – میان راه حلوان به همدان – جستجو کرد.
گروه تاریخ