“آژنگ نیوز”:یکی از شگفت انگیزترین آمار در مورد ایرلند این است که نیمی از تمام افرادی که از سال ۱۸۲۰ در این کشور متولد شده اند مهاجرت کرده اند. تخمین زده می شود که بیش از ۷۰میلیون نفر در سراسر جهان اصالتا ایرلندی دارند. در واقع، کشورهای بسیار کمی وجود دارند که ایرلندی ها در گذشته در آن ساکن نشده باشند.
تصویر کلاسیک مهاجرت ایرلند از دهقانان گرسنه فراری از کشوری است که در اواخر دهه ۱۸۴۰ در اثر قحطی سیب زمینی وضع کشوربهم ریخته بود. اگرچه این یک تصویر نادرست نیست – بیش از یک میلیون نفر ایرلند را در آن سال های وحشتناک ترک کردند – فقط بخشی از داستان است. مهاجرت یکی از ویژگی های زندگی ایرلندی از اولین دوره تاریخ آنها بوده است.در قرن شانزدهم بود که الگوی مهاجرت پس از تسخیر انگلیس به رهبری الیزابت اول و تحمیل اصلاحات آنگلیکن تثبیت شد.
در این دوره چهار موج مهاجرت جداگانه ناشی از جنگ در ایرلند وجود داشت. در دهه ۱۵۸۰، بسیاری از روسای مونستر به اسپانیا و پرتغال رفتند و در آنجا شغل پیدا کردند، به ویژه در نیروی دریایی اسپانیا. برای کسانی که مجبور به ترک ایرلند پس از اتمام فتح در سال ۱۶۰۳ بودند، اسپانیا دوباره مقصد اصلی بود، اگرچه برخی نیزدر بریتانیا مستقر شدند. مرحله سوم شامل انتقال کل هنگ ها از ایرلند به فرانسه و اسپانیا توسط الیور کرامول در سال ۱۶۵۲ بود. یک وقایع نگار معاصر این تعداد را ۳۴هزارمرد تخمین زده است. علاوه بر این، تعداد نامشخصی از مردم عادی نیز در این زمان جابجا شدند. مقصد اصلی هند غربی (قاره آمریکا)بود که در آن ایرلندی‌ها می‌توانستند به عنوان برده فروخته شوند، اگرچه برخی از آنها به ویرجینیا نیز فرستاده شدند. در اواخر دهه ۱۶۶۰، تخمین زده می شد که ۱۲هزار ایرلندی در هند غربی وجود دارد، که نشانگر م مقیاس وسیع مهاجرت است.
آخرین و مشهورترین تبعیدیان نظامی کسانی هستند که ایرلند را پس از معاهده لیمریک در سال ۱۶۹۱ ترک کردند. اینها “غازهای وحشی” هستند. حداقل ۲۰هزار مرد در ۱-۱۶۹۰ با همراهی همسران، فرزندان و سایر افراد تحت تکفل به فرانسه رفتند. آنها تا سال ۱۶۹۷ در ارتش فرانسه لویی چهاردهم جنگیدند. بیشتر آنها پس از آن منحل شدند، و در حالی که برخی فقیر ماندند و مجبور به انجام مشاغل پست شدند، برخی دیگر معلمان فلسفه، بلاغت و ریاضیات شدند که نشان از سطح بالای تحصیلاتشان است، که بسیاری از آنها در اختیار داشتند.
اسپانیا به زودی فرصت های جدیدی را فراهم کرد. در ارتش اسپانیا، هر دو هنگ ایرلندی و اولستر در سال ۱۷۰۹ تأسیس شد، که بعداً یک سوم افزایش یافت تا «تیپ ایرلندی» اسپانیایی را تشکیل دهد. تا بتوانداز طریق کاهش تعداد، تیپ اصلی ایرلندی به فعالیت خود در ارتش فرانسه ادامه داد، اتریش و روسیه نیز به دنبال “غازهای وحشی” از ایرلند بودند. استخدام در ایرلند برای ارتش های مختلف قاره ای تا نیمه دوم قرن هجدهم ادامه یافت و بسیاری از ایرلندی ها از این طریق به شهرت و ثروت دست یافتند. شغل نظامی به هیچ وجه تنها گزینه موجود نبود. از اواخر قرن شانزدهم، بازرگانان ایرلندی تقریباً در تمام شهرهای بندری اصلی در سواحل اروپای غربی ساکن شده بودند. به تدریج مناطق تحت محاصره ایرلندی در اطراف آنها رشد کردند و کشیشان، نانواها، خیاطان و مهمانخانه داران ایرلندی به ویژه از مشاغل برجسته بودند. در خصوص موفقیت تجاری ایرلند ی هادر اروپای قرن ۱۸ را شاید بتوان بهترین نمونه را ریچارد هنسی، مهاجر کورک، که شرکت معروف نوشابه سازی اش را تأسیس کرد، نشان داد.
مهاجرت به آمریکا نیز در قرن هجدهم آغاز شد. عمدتاً، تا سال ۱۷۷۰ با نرخ ۱۲هزارنفر در سال مهاجرت می کردند، آنها نقش مهمی در گسترش مرزهای آمریکا ایفا کردند و عنصر اسکاتلندی-ایرلندی را در دنیای جدید تشکیل دادند.
به طور فزاینده ای تشخیص داده می شود که کاتولیک ها نیز در این زمان به آمریکای شمالی رفتند. اسکاتلندی-ایرلندی ها تمایل داشتند به عنوان واحدهای خانوادگی مهاجرت کنند، در حالی که ایرلندی های کاتولیک به عنوان فردی، معمولاً در اوایل بزرگسالی، مهاجرت می کردند. گرسنگی بزرگ جنگ ناپلئون این روند را برای مدت کوتاهی محدود کرد، اما پس از توافق صلح در سال ۱۸۱۵، جنبش شدیدتر از سر گرفته شد. بیش از یک میلیون نفر قبل از شروع قحطی در سال ۱۸۴۶ ایرلند را ترک کردند. آنها تقریباً به نسبت مساوی به ایالات متحده و بریتانیا رفتند. در مورد تعداد افرادی که در طول قحطی و بلافاصله پس از آن ایرلند را ترک کردند، اختلاف نظر وجود دارد. حداقل یک میلیون نفر در اوج بحران فرار کردند و احتمالاً دهه ۱۸۴۶-۱۸۵۵ به طور کلی منجر به از دست دادن دو و نیم میلیون نفر از طریق مهاجرت شد. اما پس از آن یک چرخه ظاهراً توقف ناپذیر راه اندازی شد و چهار میلیون نفر دیگر تا سال ۱۹۱۴ ایرلند را ترک کردند. مهاجرت تا دهه ۱۹۶۰یک عنصر کلیدی از تجربه ایرلندی باقی ماند که در نهایت و همانطور که اکنون متأسفانه آشکار است، فقط برای مدت کوتاهی انجام شد. آمریکا و بریتانیا تا سال ۱۹۲۱ محبوب‌ترین مقاصد باقی ماندند، پس از آن مسیر مهاجرت تغییر آشکاری به سمت بریتانیا نشان میدهد. مجاورت جغرافیایی بریتانیا، و این احساس که تبعید در آنجا دائمی یا غیرقابل برگشت نیست، احتمالاً این واقعیت را توضیح می دهد که در دوره ۱۹۴۶-۱۹۵۱، از هر ده مهاجر ایرلند، هشت نفر از ایرلند به بریتانیا رفتند. در طول قرن ۱۹ و ۲۰، مردم ایرلندی به استرالیا، نیوزیلند و کانادا نیز رفتند. در زمان‌های مختلف تا یک دهم مهاجران ایرلندی را می‌توان در آن کشورها یافت.
مترجم:علی محرابی
گروه گزارش