“آژنگ نیوز”: گفتگو با کریس هینن آسیب شناس گفتار و شنوایی شناس که در کامبوج فعالیت  می کند.بیانگر تجربیات شگفت انگیزی است.

دکترکریس هینین در مأموریت اخیر خود به کامبوج بخشی از تیمی بود که به ۴۶ نفر  از اهالی کامبوج کمک کرد تا برای اولین بار بشنوند. به‌عنوان یک آکادمیک، آسیب‌شناس گفتار و شنوایی‌شناس ماهر، در تجربه‌ی حرفه‌ای‌اش شنیدن موسیقی‌هایی که واقعاً هرگز نشنیده بودند، توسط جوانان کامبوجیایی جالب است.

گفتگو شنوایی1 - پایگاه اطلاع رسانی آژنگ

دکتر هاین می گوید: «این باور نکردنی است. من احساس می کنم خیلی خوش شانس هستم که حرفه ای دارم که می توان آن را به کارهای خوبی تبدیل کرد

او در این گفتگو توضیح می دهد که شنوایی شناسی و آسیب شناسی گفتار چیست و چگونه از مسایل و چالش های ارائه خدمات بالینی در مناطق روستایی کامبوج استقبال کرده است.

شما شنوایی شناس و آسیب شناس گفتار هستید. تفاوت در چیست؟

شنوایی شناسان بیماران با درجات مختلف از دست دادن شنوایی را ارزیابی و توانبخشی می کنند. هنگامی که مشکل ناشنوایی تشخیص داده شد، شنوایی شناس اولین فرد درگیر در شناسایی راه حل است، و این ممکن است هر چیزی از نصب یک دستگاه گوش دادن تا کاشت حلزون باشد.

آسیب شناسان گفتار به افرادی که مشکلات ارتباطی و بلع دارند کمک می کنند. برخی از بیماران من شامل کودکان مبتلا به اوتیسم یا اختلال پردازش شنوایی مرکزی (CAPD) و بزرگسالان مسن‌تر هستند که زوال عقل یا از دست دادن حسی دوگانه دارند.

من به CAPD بسیار علاقه مند هستم، شرایطی که باعث اختلال در فرآیند گوش دادن می شود. این منطقه غنی است که در آن آسیب شناسان گفتار و شنوایی شناسان با هم کار می کنند تا به نتیجه خوبی برای بیمار دست یابند. افراد مبتلا به CAPD معمولا شنوایی محیطی طبیعی دارند، اما در پردازش اطلاعات شنوایی، به ویژه در شرایطی که صدای پس زمینه وجود دارد، مشکل دارند. هم کودکان و هم بزرگسالان می توانند CAPD داشته باشند و هیچ دلیل مشخصی وجود ندارد.

چگونه کار داوطلبانه را در کامبوج آغاز کردید؟

تقریباً پنج سال پیش، تصمیم گرفتم که می‌خواهم وقت و خدماتم را در فعالیتهای داوطلبانه بگذارم. ماه ها سعی کردم موقعیت مناسبی پیدا کنم، اما بن بست رسیده بودم. به عنوان یک آسیب شناس گفتار حرفه ای، می توانید برای شغل درخواست دهید، اما فرصت های داوطلبانه حرفه ای تقریباً وجود ندارد.

یکی از همکاران برای من ایمیلی درباره سازمانی در کامبوج به نام ظرفیت سازی افراد دارای معلولیت در جامعه (CABDICO) فرستاد که به دنبال آسیب شناس گفتار بودند. من رزومه خود را برای آنها ارسال کردم و قبل از اینکه بدانم، پاسخ آنها چیست ،موافقت کرده بودم که در کارگاه آینده آنها حداق یک سخنرانی  ارائه دهم.

اما هیجان در مورد درخواست داوطلب شدن خیلی زود جای خود را به وحشت انداخت. همه چیز در سطوح مختلف برای من ناشناخته بود. من قبلاً هرگز به کامبوج نرفته بودم، کسی را نمی شناختم که با CABDICO مرتبط باشد، نمی توانستم در ذهنم پدیده وحشتناک خمرهای سرخ را حل کنم و ناگهان منصرف شدم.

من آژانس مسافرتی بیچاره ام را با سوالات دیوانه کردم. آنها واقعاً از اینکه کامبوج منطقه امنی است به من اطمینان دادند. با این حال، اکنون که به گذشته نگاه می کنم، در می یابم که این باید سرنوشت بوده باشد. یعنی اینکه  من نبودم که کامبوج را انتخاب کردم، کامبوج من را انتخاب کرد.

بعدا دریافتم  که این کارگاه توسط وزارت امور خارجه دولت استرالیا حمایت شده است و در مورد این پروژه اطلعات خوبی به من ارایه شد. من از آن زمان با چندین سازمان از جمله CABDICO، گفتار درمانی کامبوج و Cambodia Vision کار کرده ام.

وضعیت کامبوج از نظر شنوایی و گفتار چگونه است؟

برای شروع، باید بگویم آسیب شناسی گفتار در کامبوج یک موضوع درجه سوم است. بنابراین هیچ متخصص واجد شرایطی وجود ندارد که از طریق دانشگاه های کامبوج در کشوری که نیاز واقعی وجود دارد ،به این حرفه وارد شود. درصد زیادی از مردم مشکلات کم شنوایی، صحبت کردن و مشکلات ارتباطی دارند. بسیاری از کودکان با کم شنوایی به دنیا می آیند، یا عفونت های مکرر داشته اند، و در طول مسیرزندگی آسیب هایی آنها افزوده می شود. کشاورزان اغلب در اثر کار با ماشین آلات پر سر و صدا دچار کم شنوایی می شوند. کامبوج کشوری است که درگیر جنگ بوده است، بنابراین در نتیجه آن کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا وجود دارد.

گفتگو شنوایی2 - پایگاه اطلاع رسانی آژنگ

مسائل لجستیکی نیز وجود دارد که باید بر آن غلبه کرد. بیشتر مردم برای دسترسی به مراقبت های بهداشتی اولیه مجبورند چندین ساعت سفر کنند. و حتی اگر مشکلش را هم تشخیص دهید، آن شخص به روستای خود باز می گردد، اغلب بدون آموزش و دریافت امکاناتی برای مدیریت وضعیت خود.

بنابراین، برای ایجاد ظرفیت در میان متخصصان سلامت چه کاری انجام می شود؟

من با سازمان‌های مختلف کار کرده‌ام تا دوره کوتاهی در زمینه آسیب‌شناسی گفتار ایجاد و تدریس کنم. این موضوع به دانشجویان و متخصصان بهداشت در کامبوج این فرصت را می‌دهد تا پیشرفت‌هایی را در زمینه آسیب‌شناسی گفتار دریافت کنند.

البته هر سال، مراکز بهداشتی کامبوج  مأموریتی را به یک استان روستایی برای انجام جراحی بینایی و ارائه مراقبت های بهداشتی عمومی سازماندهی می کنند. پرسیدم آیا شنوایی شناس با آنها رفته است؟ آنها گفتند نه، اما یکی را دوست دارند که بفرستند. و من داوطلب شدم که بروم.

در سال ۲۰۱۶، دو همکار من را همراهی کردند و من نیز چهار دانشجوی آسیب شناسی گفتار را به عنوان بخشی از یک قرارگیری بالینی در خارج از کشور بکارگرفتم. ما با ۶۰ داوطلب دیگر در استان پورست در غرب کشور کامبوج مستقر شدیم.

هفته ها ما کار را در سال۲۰۱۷با تیمی متفاوت تکرار کردیم.

اولین ماموریت بالینی شما در کامبوج چگونه بود؟

ما خارج از بیمارستان محلی کار کردیم، اما این یک ماموریت خودکفا بود. ما تمام وسایل خود را با خود بردیم و کلینیک را از ابتدا راه اندازی کردیم. با کمک مترجمان، تیم ما تست شنوایی و نصب سیستم های شنیداری و همچنین برخی از کارهای گفتار درمانی را انجام داد.

وقتی درب درمانگاه را در شب می بندید، نمی خواهید یک نفر در آنجا منتظر بماند که روز بعد نتواند برگردد. و وقتی روز آخر در را ببندی، می‌دانی که به عقب برنمی‌گردی. همه ما ما معتقدیم باید کارمان را در هر روز  تا جایی که می توانیم انجام دهیم.

این یک همکاری برای شنیدن خیر بهترشدن اوضاع است. ما به عنوان یک تیم کار می کردیم، جایی که دانش آموزان شرکای مساوی در این تلاش همراه ما بودند. در این دو ماموریت، ما حدود ۱۰۰۰ ارزیابی و درمان را تکمیل کردیم. هر بار، این یک تجربه یادگیری باورنکردنی است، اما همچنین کار سخت زیادی است.

با چه چالش های لجستیکی و عملی در این زمینه مواجه هستید؟

یک مورد بود که کاملاً قلبم را شکست. ما مرد جوانی را دیدیم که گوش خارجی نداشت و سیستم شنوایی که ما داشتیم قابل نصب نبود. سال بعد، من یک سیستم ویژه برای او سفارش دادم، اما او در یک روستای بسیار دور زندگی می کرد، و ما موفق نشدیم که به او اطلاع دهیم.

در پایان، دستگاه را در صومعه ای در پورسات گذاشتم. به راهبان نشان دادم که چه کار کنند و آنها قول دادند که پیگیری کنند و پیامی به روستای پسرک برسانند. نمی دانم توانستند با او تماس بگیرند یا نه.

گفتگو شنوایی3 - پایگاه اطلاع رسانی آژنگ

در آخرین ماموریتم با مادری آشنا شدم که می خواست با کودک کم شنوای خود به کار درمانش ادامه دهد. حدود هشت ماه با او در تماس بودم. من به او آموزش ها و تمرین هایی دادم که مهارت های پسرش را چنان بهبود بخشید که او توانست در مدرسه ثبت نام کند. کودکان دارای معلولیت در کامبوج در خانه نگهداری می شوند، بنابراین چنین موفقیتی کاملا شگفت انگیز بود. او همچنین می‌توانست بگوید «مای» که در خمر مادر است. او این پیشرفت را دوست داشت و برایش بسیار خاص بود.

پس از چهار سال کار داوطلبانه برای سازمان‌های مختلف، کامبوج چه چیزی به شما آموخته؟

من انعطاف پذیری، استقلال بیشتری دارم و می دانم چگونه به عنوان بخشی از یک تیم کار کنم. من با دیدن مشکلاتی که مردم کامبوج به عنوان بخشی از زندگی روزمره خود با آن روبرو هستند، همدلی بیشتری دارم. این هیجان انگیز است که بتوانید یک نیاز را شناسایی کنید و بدانید که می توانید کمک کنید.

ترجمه:احسان محرابی

گروه گزارش

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *