“آژنگ نیوز”:کتاب”نکبت؛ فلسطین، سال ۱۹۴۸ و دعاوی حافظه”منتشر شد.این کتاب را انتشارات پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات با ترجمۀ احمد نادری و محسن منجی چاپ کرده است.
در مورد فلسطین و چگونگی شناخت جریانات ریشه ای آن کتابی که اسم آن ذکر شده است، از منابع قابل تامل است. اما نویسندگان کتاب؛ احمد سعدی، دانشمند علوم اجتماعی فلسطینی و استاد مسند گروه سیاست و دولت در دانشگاه بن گوریون نقب اسرائیل است. لیلا ابولغود، یک انسان‌شناس فلسطینی-آمریکایی است. او استاد علوم اجتماعی در گروه انسان شناسی دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک است. او در تحقیقات قوم‌نگاری در جهان عرب تخصص دارد. و موضوع کتاب؛ ریشه یابی آنچه که امروز دیده می شود. در مقدمه کتاب، به خوبی این موضوع باز شده است که شکل گیری یک رژیم غیر قانونی، محصول فروپاشی امپراتوری عثمانی و تقسیم آن بین دو نیروی برتر آن روز یعنی انگلستان و فرانسه، جهت اعمال قدرت خویش بوده است. قسمت های غربی و حوزه شامات به فرانسه رسید و بخش های جنوبی و غربی سهم انگلیس شد و البته این تقسیم غنایم را با اصطلاحی شیک بیان کردند، که همان واژه قیمومیت بود. قیمومیت در فضای پساجنگ جهانی اول و در فضای تشکیل جامعه ملل، چیزی نبود، جز همان استعمار سابق، اما نامی به روزتر و کمتر دارای بار منفی بود. قیمومیت بر بخشی از شامات در فضایی کاملا متفاوت از قیمومیت فرانسه، به بریتانیا واگذار شد و این فضا، چیزی نبود جز فلسطین، که در اعلامیه بالفور در سال هزار و نهصد و هفده و قبل از آن، در آثار و آرای اندیشمندان و تئوری پردازان صهیونیست اولیه در مورد برنامه هایی برای تشکیل یک موطن یهودی- صهیونیستی مطرح شده بود.
همچنین در مقدمه کتاب این مساله نیز مورد بررسی قرار گرفته است، که مواجهه جهان اسلام که در امت خود را متجلی می دیدند، در دولت-ملت های جدید باعث آشفتگی ذهنی آنها شد. در همان دوران بود، که امواج مهاجرت یهودیان و برنامه های دقیق برای مهاجرت به اتوپیای جدید (که کاملا در سرزمین فلسطین جایابی شده بود)، شکل گرفته و با حمایت قدرت های اروپایی و مخصوصا بریتانیا در قالب پنج موج مهاجرتی از ابتدای قرن بیستم تا اوایل دهه چهل میلادی ادامه یافت و با اعلام طرح واگذاری قیومیمت فلسطین به سازمان ملل در سال هزار و نهصد و چهل و هفت، سرزمین فلسطین به دو بخش عربی و یهودی تقسیم شد و در سال بعد رژیمی به نام اسرائیل اعلام موجودیت کرد.(روز نکبت) البته بعدها از فلسطین به معنی موجودیتی سیاسی و حقوقی هم اثری نماند و این شروع آوارگی ملتی بود که سرزمین آنها اشغال شده بود. در کتاب حاضر نویسندگان در مورد ترومای نکبت و نقش آن در حافظه جمعی فلسطینیان از یک سو و دریافت و ادراک اسرائیلی ها از آن (که مبتنی بر نوعی نقطه عطف مقبول تاریخی است) پرداخته اند. این دو حافظه متفاوت دقیقا همان است که در عرصه بیرونی هم دیده می شود. روایت متکی بر هژمونی رسانه ای و ثروت اسرائیل که روایت رسمی است و روایت غیر رسمی و لاک شده فلسطینیها که از آن در حدود زیادی میتوان به مقاومت فرهنگی نام برد. ادعای این کتاب این است که حافظه فلسطینیها عجیب و غریب است و با حافظه بسیاری از ملت‌های مظلومِ مشابه خود متفاوت است. پرسش اصلی کتاب نکبت این است که چگونه با گذشت قریب به هشتاد سال از اشغال فلسطین، هنوز این واقعه زنده است و نسل‌های جدید چگونه با آن ارتباط برقرار می‌کنند؟ نسل‌هایی که هیچ‌گاه آن فلسطین واقعی را ندیده‌اند، چگونه قلبشان برایش می‌تپد؟ روایت های کتاب زنده است و خواندنی و گاه تکان دهنده.