“آژنگ نیوز”:پاپوآ گینه نو در چنین روزی در سال ۱۹۷۵ میلادی به استقلال کامل از استرالیا دست یافت.اعتقاد بر این است که ساکنان باستانی گینه نو حدود ۵۰ تا ۶۰هزار سال پیش از جنوب شرقی آسیا در دوره عصر یخبندان به پاپوآ گینه نو رسیده اند.یعنی زمانی که دریا پایین تر بود و فاصله بین جزایر کمتر بود. گینه نو (همانطور که قبلاً شناخته می شد)، یکی از اولین خشکی ها پس از آفریقا و اوراسیا است که توسط انسان های امروزی پر جمعیت شد.این قوم اولین مهاجرت خود را تقریباً همزمان با استرالیا انجام داد .
تعدادی از دریانوردان پرتغالی و اسپانیایی که در اوایل قرن شانزدهم در اقیانوس آرام جنوبی دریانوردی می کردند احتمالاً اولین اروپاییانی بودند که پاپوآ گینه نو را دیدند. دون خورخه دی منسس، کاشف پرتغالی، به کشف اروپایی جزیره اصلی پاپوآ گینه نو در حدود ۱۵۲۶-۱۵۲۷ نسبت داده می شود. اگرچه دریانوردان اروپایی طی ۱۷۰ سال آینده جزایر گینه نو را بازدید و کاوش کردند، اما تا اواخر قرن نوزدهم تقریباً بیگانگان در این منطقه زندگی نمی کردند.
نیمه شمالی پاپوآ گینه نو در سال ۱۸۸۴ به عنوان گینه نو آلمان به دست آلمان درآمد. با نیاز روزافزون اروپا به روغن نارگیل، Godeffroy’s Hamburg که بزرگترین شرکت تجاری در اقیانوس آرام است، تجارت با کوپرا را در جزایر گینه نو آغاز کرد. در سال ۱۸۸۴، آلمان به طور رسمی بخش شمال شرقی جزیره را تصاحب کرد و اداره آن را به دست یک شرکت اجاره ای سپرد. در سال ۱۸۹۹، دولت امپراتوری آلمان کنترل مستقیم قلمرو را به عهده گرفت که پس از آن به عنوان گینه نو آلمان شناخته شد. در سال ۱۹۱۴، نیروهای استرالیایی گینه نو آلمان را اشغال کردند و تا سال ۱۹۲۱ تحت کنترل ارتش استرالیا باقی ماند.
دولت بریتانیا، به نمایندگی از کشورهای مشترک المنافع استرالیا، در سال ۱۹۲۰حکمی از جامعه ملل برای اداره قلمرو گینه نو بر عهده گرفت. پس از تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵، اداره مدنی پاپوآ و گینه نو احیا شد و بر اساس قانون اداره موقت پاپوآ گینه نو، ۱۹۴۵-۱۹۴۶، پاپوآ و گینه نو در یک اتحادیه اداری ترکیب شدند تا به کشوری تبدیل شوند.
انتخابات در سال ۱۹۷۲ منجر به تشکیل وزارتخانه ای به ریاست وزیر ارشد مایکل سومار شد که متعهد شد کشور را به سمت خودگردانی و سپس به استقلال سوق دهد. پاپوآ گینه نو در ۱ دسامبر ۱۹۷۳ خودمختار شد و در ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۵ به استقلال رسید.
گروه گزارش