“آژنگ نیوز”: اگر شما یکی از میلیونها نفر دردنیاهستید که از تردمیل برای ورزش استفاده می‌کنند، می‌دانید که درد زیادی برای افزایش تناسب اندام و عضلانی شما وجود دارد. در یک دویدن ۳۰ دقیقه‌ای،در حالی که ثانیه‌های آخر را معکوس می‌شمارید، به این فکر میکنید که آیا این کار سخت شما را به فرد بهتری تبدیل کرده است یا خیر؟اما مخترعین تردمیل به این موضوعات اهمیتی نمی دادند.
دویست سال پیش تردمیل به عنوان یک وسیله توانبخشی زندان در انگلستان اختراع شد. قرار بوداین وسیله باعث شود زندانیان رنج بکشند و با عرق ریختن درس بگیرند و تنبیه شوند. ضمنا آنها با دویدنشان بر روی این وسیله مقداری ذرت آسیاب کرده یا مقداری آب به درون لوله ها پمپاژ میکردند.
ویلیام کوبیت، مهندس عمران که در خانواده‌ای از آسیابان‌ها بزرگ شده بود، تردمیل های اولیه را در سال ۱۸۱۸میلادی، ایجاد کرد – که در روزهای ابتدایی به آن ترادویل نیز می‌گفتند – کوبیت بعداً به دلیل نظارت بر ساخت قصر کریستال در لندن در سال ۱۸۵۱ مشهور شد. همچنین توسط ملکه ویکتوریا به دلیل تلاش هایش به عنوان شوالیه شناخته شد. تلاش‌های اولیه کوبیت در طراحی تردمیل اشکال مختلفی داشت، از جمله دو چرخی که روی آنها راه می‌رفتند و چرخ‌دنده‌ها در هم قفل شده بودند. اما محبوب ترین نسخه او، که در زندان بریکستون لندن نصب شد، شامل یک چرخ عریض بود. زندانیان با پاهای خود روی پله های تعبیه شده در چرخ فشار می آوردند، که آن را حرکت می داد و قدم بعدی را به آنها ارائه می داد.تردمیل بریکستون به ماشین آلات زیرزمینی متصل بود که ذرت رانیز آسیاب می کردند.
این تردمیل می توانست ۲۴ زندانی را که در کنار چرخ ایستاده بودند، مشغول کند.برخی از دستگاه‌ها در زندانهای دیگر کوچک‌تر بودند و بیشتر تردمیل‌ها به زودی دارای پارتیشن‌هایی بودند که محکومان نمی‌توانستند معاشرت کنند.آنها در تابستان ۱۰ساعت در روز و در زمستان فقط هفت ساعت دراز میکشیدندو استراحت می کردند.
در حقیقت اختراع در زمان مناسبی به بهره برداری رسیده بود.زیرا در پایان قرن هجدهم، انگلیسی ها اصلاحات زندان های خود را آغاز کردند. طبق مقاله مورخ U. R. Q. Henriques در سال ۱۹۷۲ با عنوان «ظهور و انحطاط سیستم مجزای انضباط زندان»، زندانها اصلا وضعیت مناسبی نداشتند.خانواده ها مجبور بودند غذا و پتو بیاورند ورشوه دادن به نگهبانان بیداد می کرد. مردم نگران بودند که فقرا فقط برای دریافت وسایل رایگان مرتکب جنایت شوند.
از آنجایی که تردمیل به عنوان وسیله تنبیهی رواج یافت و محبوبیت آن در نزد روسای زندانهای انگلیس افزایش یافت. به گفته مورخ دیوید اچ. شایت، تا سال ۱۸۴۲، تردمیل در ۱۰۹ زندان از ۲۰۰ زندان در سراسر انگلستان، ولز و اسکاتلند مورد استفاده قرار می گرفت. امثال اسکار وایلد که به دلیل مشکلات شدید اخلاقی زندانی شده بودند، روی تردمیل کار میکردند.
اما، با گذشت زمان، توانایی ظاهری دستگاه برای درمان جرم و جنایت از طریق عرق کردن- بدون توجه به خروجی کار واقعی – زیر سوال رفت. به عنوان مثال، مقاله کوتاهی به نام «برق زندان» در سال ۱۸۸۲ در مجله ساینتیفیک امریکن خواستار رویکردی سازنده تر برای تردمیل شد. نویسنده می نویسد: “محکومین از آن متنفر بودند و هیچ نتیجه مفیدی از آن حاصل نشد.”
در همین حال، تردمیل ها به وضوح ایمن نبودند. مقاله ای در مجله پزشکی بریتانیا در سال ۱۸۸۵ به نام «مرگ بر روی تردمیل»، زندان دورهام را به دلیل مرگ یک زندانی مبتلا به بیماری قلبی ناشی از تردمیل محکوم کرد. به طور کلی میزان بالای مرگ و میر آن – یک مورد مرگ و میر در هفته – به این نتیجه رسید که “آسیاب” مفید نیست، و گهگاه خود را مضر نشان داده است.”
مجموعه ای از قوانین زندان که در طول قرن نوزدهم تصویب شد به طور فزاینده ای مدت زمانی را که زندانیان می توانستند در معرض چنین وسایلی قرار گیرند محدود می کرد و قانون سال ۱۸۹۸ خواستار پایان دادن به استفاده از آنها شد. تا سال ۱۸۹۵، فقط ۳۹ مورد در سراسر بریتانیا و فقط ۱۳ مورد تا سال ۱۹۰۱ استفاده می شد.
در ابتدا، تردمیل زندان که زمانی محبوب بود برای کشور خود بسیار بی‌رحمانه و بی‌معنی بود، اما این امر مانع از واردات آن به ایالات متحده نشد. تردمیل در سال ۱۸۲۲ به آمریکا وارد شد و در چهار زندان مختلف راه‌اندازی شد. برای مدت کوتاهی در زندان در خیابان ۲۶ شرقی در شهر نیویورک مورد استفاده بود. اولین موردی که در آنجا نصب شد، که هزینه ساخت آن ۳۰۵۰.۹۹ دلار بود، ۱۶ زندانی را در یک زمان مشغول کرد که ۴۰ تا ۶۰ کیلو ذرت در روز آسیاب می کردند. در عرض دو سال، سه زندان دیگر ساخته شد که دو مورد از آنها توسط زنان استفاده می شد. اما، تا سال ۱۸۲۷، آسیاب ها فقط به صورت پراکنده مورد استفاده قرار گرفتند و پس از جابجایی زندانها استفاده از آنها متوقف شدند. در نیوگیت، چارلستون و فیلادلفیا، تردمیل‌ها نصب شدند، به قدری از آن استفاده نمی‌شد و در کوتاه‌مدت از ستقرارآن منصرف شد.
همانطور که در بریتانیا، آمریکایی ها در حال مبارزه بودند که با جنایتکاران خود چه کنند. آیا آنها باید به تنهایی کار کنند و به روش های بد قبلی خود فکر کنند؟ اگر در زندان کار می کردند، هدفشان چه بود؟
به نظر می‌رسید که در آمریکا پاسخ نمی‌توانست «مشکل به خاطر خودش» باشد. در سال ۱۸۲۷، انجمن انضباط زندان بوستون نوشت که «تردمیل… هیچ چیز را به محکوم نمی آموزد که بتواند برای او در هنگام ترخیص مفید باشد. این کار برای نیروی انسانی سودآور نیست.»
در سال ۱۹۱۳ با ثبت اختراع ایالات متحده برای “ماشین آموزشی” تردمیل دوباره ظاهر شد. در دهه ۱۹۶۰، مهندس مکانیک آمریکایی ویلیام استاب یک دستگاه تناسب اندام خانگی به نام PaceMaster 600 ساخت. او شروع به تولید تردمیل های خانگی در نیوجرسی کرد. (او اغلب خودش از آن استفاده می کرد، درست تا ماه های قبل از مرگش در سن 96 سالگی).
اکنون، این پرفروش‌ترین تجهیزات ورزشی در ایالات متحده است، البته مانند آمریکا تکامل یافته است، و این دو به خوبی با یکدیگر تناسب دارند. تردمیل امروزی به افراد اجازه می دهد حتی در آب و هوای نامساعد، در خانه یا باشگاه، بدوند یا راه بروند. این وسیله‌ای دردناک، خسته‌کننده و گاهی بی‌رحمانه است: مردم هنوز هم زخمی می‌شوند و حتی روی تردمیل می‌میرند. اما ما همچنان بر حسب انتخاب جلوتر می رویم و با دویدن روی تردمیل در حالی که عرق می کنند سرگرم هم می شوند.
مترجم:احسان محرابی
گروه تاریخ