“آژنگ نیوز”:حوادثی که دیشب در مسابقه فوتبال تراکتور سازی تبریز و پرسپولیس رخداد بسیار تاسف برانگیز بود.زیرا پس از دو سال عدم حضور تماشاگران در استادیوم های فوتبال ،بروز چنین رخدادی ممکن است بازی فوتبال با تماشاگر را به ورطه فراموشی بفرستد.در خصوص این واقعه اشاره به چند نکته ضروری است.
متاسفانه در برنامه ریزی ها و از جمله برنامه ریزی در خصوص مسابقات فوتبال به هیچ وجه به پیشینه تاریخی موضوع توجه نمیشود. به یقین یک مرور تاریخی نسبت به مسابقات فوتبال بین تراکتور سازی و پرسپولیس نشانگر این موضوع است که در سالهای اخیر این دیدارها بعضا به خشونت کشیده شده است. خشونتهایی شامل درگیری های بازیکنان و بازیکنان و تماشاگران .در خصوص این درگیری ها ابتکارات !!دیده نشده ای هم شکل گرفته اند .در این مورد می توان به به اهتزار در آوردن پرچم ژاپن در استادیوم آزادی از سوی طرفداران یکی از تیمها برای تضعیف روحیه تیم دیگر اشاره کرد.به همین جهت و با توجه به سوابق تاریخی باید حتما بازی با حداقل تماشاگر که امکان کنترل وقایع ناگهانی وجود داشت؛مسابقه برگزار میشد.
نکته دیگر دراین خصوص اشاره به این موضوع است که این انفجار هیجان در ورزشگاه ،نتیجه دمیدن به آتش از سوی برخی مربیان و دست اندر کاران باشگاههای فوتبال بوده است.حتما شاهد بوده اید که به کرات مربیان به داوران هجوم آورده و حتی گاه با عباراتی شبیه به توهین دلیل باخت تیم خود را به داور نسبت می دادند.به گونه ای که انگار داور جزیی از فوتبالی که همین تیمها هم بخشی از آنند؛نیست. در مسابقه فوتبال داوران،بازیکنان دو تیم،مجری مسابقه اند .به بیان دیگر فوتبال در زمین سه ضلع دارد . داورها یکی از اضلاع هستند. توهین به داوران مثل این است که اگر شما سرتان درد گرفت(یا در مسابقه باختید)،به جای پیدا کردن علت سردرد به شدت دست خودتان را هم گاز بگیرید! در نتیجه باید گفت،بروز این هیجان غیر قابل کنترل ،محصول و نتیجه همان هیجان غیر قابل کنترلی است که باشگاهها علیه داوران از خود نشان دادند. وقتی مربیان و بازیکنان حرمت داور را نگه نمی دارند،از تماشاگر نمیتوان انتظار داشت که آنها بهتر عمل کنند.این مسئله موجب میشود به جایگاه و حرمت مسابقه خدشه وارد شود.
مسئله بعدی مربوط به مشکلات موجود در میان تیمها است. در اینجا باز هم مسئله حرمت و احترام مطرح می شود.قبل از شروع مسابقه مسئولان تیمها با یگدیگر دست میدهند و خندان جلوی دوربین عکس میگیرند.بعد از مسابقه معلوم میشود یکی به دیگری بی احترامی کرده،آن دیگری برای همبازی و همباشگاهی سابقش احتمالا لگد پرتاب کرده است.این مربی بعد از مسابقه با دیگری دست نداده است.هیچ یک از این مسایل هم پنهان نمی ماند و بعد از مسابقه در حد مرگباری!!علیه یکدیگر مصاحبه میکنند.برخی از رسانه ها هم از این آب گل آلود ماهی صید میکنند.تاسف بارتر هم اینکه هیچکدام از این مربیان،بازیکنان ،سرپرستان و غیره،تصمیم نمیگیرند که در یک نشست دوستانه به صورت حضوری در یک اتاق دربسته مشکل را حل کنند. برنامه تلویزیونی هم آنها را نیمه شب به استودیو میکشاند تا روی خط؛ میراث فردوسی پور را ادامه داده و با یکدیگر به درگیری لفظی، مشغول شوند!!بعد هم دوطرف ورزشی یکدیگر را به شکایت تهدید کرده و یا از کمیته انضباطی و.. می خواهند با طرف مقابلشان برخورد کند! حال آنکه در فوتبال طرف مقابل وجود ندارد دو تیم قهرمان مشغول رقابتند و هرچه در این رقابت به اخلاق بیشتر توجه شود آن مسابقه زیباتر خواهد شد.توجه کنیم که این مربیان و بازیکنان قرار است در نهایت در تیم ملی با یکدیگر یکدل و متحد از اعتبار کشورمان دفاع کنند.بنابر این رعایت اخلاق و حرمت گذاری اهمیتی مضاعف خواهد یافت.اما متاسفانه شاهدیم که در مراتب بالاتر و در فدراسیون فوتبال که مثلا قرار است که آنها همه اهالی ورزش را مدیریت کنند ،اختلافات فراوانی وجود دارد و در آن مرتبه نیز اخلاق و حرمت گذاری به یکدیگر، از اولویت خارج شده است.
بی گمان ورزش و بوِیژه فوتبال برای حقظ پویایی و نشاط در کشور ما یک عنصر لازم و حیاتی است.پس به اصلاح ساختار آن به صورت جدی فکر کنیم ،چون مشکل؛ فقط مسابقه فوتبال تراکتور-پرسپولیس یا نساجی-آلومینیوم اراک ویا مسابقه ایکس با ایگرگ نیست.
گروه گزارش