“آژنگ نیوز”:قدمت موسیقی درایران،به دوران باستان و آغازین تمدن بشری میرسد.نخستین پیشگامان موسیقی در ایران تمدن ایلام باستان بود .
دردوران پیش از اسلام ایرانیان زبان موسیقی داشتند که “ویش تپیره“ نامیده می شد و ۳۶۵حرف داشت و با آن صدای آبشار، باد ، صدای پرندگان ؛جانوران و موسیقی طبیعت را می نواختند .
برای مثال مقامی باستانی به نام کوک دری در موسیقی مازندران است که همان مقام کبک دری است و از صدای کبک الهام گرفته شده است و با نی نواخته می شود و دقیقا شبیه صدای کبک است . همچنین در برخی مواقع نیز با بهره گیری از حالت چهره زنان آن را به صورت نت در می آوردند .
طبیعت و موسیقی
در باور ایرانیان موسیقی طبیعت انسان را به اشا و سروش نزدیک و اندیشه را پویا می کند . موسیقی در مفهوم راستین چیزی جدای از آهنگ دو سیم است و در واقع آواز و سخن طبیعت است.
خنده و گریه یک کودک ، عوعو یک سگ و بع بع یک گوسفند ، شر شر آب ، آواز پرندگان و نسیم سحرگاهان، خنیای موج در کرانه های دریا ، نوای اهورایی و موسیقی راستین در گیتی هستند.
در مجموع یکی از مهمترین جنبه های رواج موسیقی در ایران بدین علت بوده که ایرانیان این نجواها را می ستودند.
با این اوصاف باید در مورد فعالان موسیقی ایران یعنی خنیاگران نیز به نکاتی اشاره کرد.
خنیاگران چه کسانی بودند
در دوران ساسانی اشعار غیردینی بخش برجسته ادبیات شفاهی را تشکیل می دادند. این اشعار را خنیاگران حرفه ای بازگو می کردند. واژه فارسی اختیاگر» در واقع بازمانده واژه huniyagar در فارسی میانه است. این واژه مانند واژه پارتی gosan، مفاهیم نوازنده، خواننده و شاعر را در بر می گرفت. باربد و نکیسا دو تن از بزرگترین خنیاگران عصر ساسانی بودند. اشاراتی نیز درباره خنیاگری بانوان در این دوره وجود دارد.
در شاهنامه نیز اشاره های متعددی به خنیاگران شده و در این مورد معمولا از واژه «رامشگر»، استفاده شده است. برای نمونه می توان از داستان کیکاوس و رامشگر دیو نام برد.
و خنیاگران عصر ساسانی، مانند گوسان های پارتی، بازگو کننده اشعار کهن حماسی و پهلوانی بودند و گاه خود آثار جدیدی خلق می کردند.
گروه تاریخ