“آژنگ نیوز”:در تصویر موجود در این صفحه انسان نئاندرتال با کت و شلوار و کراوات مدرن در نمایشگاه موزه آلمان،مشاهده می شود. در حقیقت نئاندرتال ها به همراه قوم آسیایی معروف به دنیسووان نزدیکترین خویشاوندان قدیمی انسان ما هستند. شواهد علمی نشان می دهد که این دو گونه با ما دارای جد مشترک بوده اند.
شواهد موجود از فسیل ها و DNA نشان می دهد که نسب انسان های نئاندرتال و مدرن حداقل ۵۰۰۰۰۰سال پیش از یکدیگر جدا شده اند.
هم مسائل مربوط به قدمت و هم آناتومی فسیلی بدان معناست که دانشمندان در حال حاضر مطمئن نیستند که آیا آخرین جد مشترک نئاندرتال ها و انسان های امروزی Homo heidelbergensis ، Homo antecessor یا گونه دیگری بوده است.
تحقیقات دیگری نشان می دهد که نئاندرتال ها حداقل در بخشی از دوران زندگی خود در کنار انسان های اولیه مدرن زندگی می کردند. اکنون می دانیم که برخوردها بسیار صمیمی بود – برخی از انسانهای مدرن حدود ۲ درصد DNA نئاندرتال ها را به ارث برده اند.
نئاندرتال ها چه زمانی زندگی می کردند؟
نئاندرتال ها سابقه تکاملی طولانی دارند. قدیمی ترین نمونه های شناخته شده از فسیل های شبه نئاندرتال قدمتی در حدود ۴۳۰.۰۰۰ سال دارند. معروف ترین نئاندرتال ها بین ۱۳۰ تا ۴۰ هزار سال پیش زندگی می کردند و پس از آن همه شواهد فیزیکی آنها ناپدید می شود.
کشف جمجمه زن نئاندرتالنسی در غار تابون در کوه کارمل بیانگر این نکته است که این نمونه نئاندرتال که با نام تابون ۱ شناخته می شود ، حدود ۱۳۰،۰۰۰ سال قدمت دارد.
نئاندرتال ها کجا زندگی می کردند؟
نئاندرتال ها در اروپا و آسیا تکامل یافتند در حالی که انسان های امروزی – Homo sapiens – در آفریقا در حال تکامل بودند.
بر اساس شواهد فسیلی Sima de los Huesos در شمال اسپانیا و Swanscombe در کنت ، نسب نئاندرتالها ۴۰۰۰۰۰سال پیش در اروپا به خوبی شناخته شده بود. این گونه در اوراسیا ، از پرتغال و ولز در غرب تا کوههای آلتای سیبری در شرق ، گسترده بود.
جمعیت نئاندرتال ها بسیار سازگار بودند ، به گونه ای که بخشی از آنها حدود ۶۰،۰۰۰ سال پیش در محیط های استپی سرد در انگلستان و سیبری زندگی می کردند و بخشی دیگر نیز حدود ۱۲۰،۰۰۰ سال پیش در جنگل های معتدل گرم در اسپانیا و ایتالیا زندگی می کردند.
نئاندرتال ها چه شکلی بودند؟
نئاندرتال ها دارای جمجمه ای بلند و کم ارتفاع (در مقایسه با جمجمه کروی تر انسان های امروزی) با برجستگی برجسته ابرو در بالای چشمان خود بودند.
چهره آنها نیز متمایز بود. قسمت مرکزی صورت به بیرون بیرون زده و تحت کنترل بینی بسیار بزرگ و پهن قرار داشت. برخی دانشمندان تصور می کنند که این ویژگی ممکن است سازگاری با زندگی در محیط های سردتر و خشک تر باشد. حجم زیاد داخلی بینی می تواند هوای تنفس شده را مرطوب و گرم کند.
دندانهای جلویی آنها بزرگ بود و علائم خراش نشان می دهد که آنها به طور مرتب مانند دست سوم هنگام تهیه غذا و سایر مواد مورد استفاده قرار می گرفتند. بر خلاف انسان های امروزی ، نئاندرتال ها چانه چندانی نداشتند.
در نهایت نیز نزدیکترین خویشاوندان انسان باستانی ما یعنی نئاندرتالها نسلشان حدود چهل هزار سال پیش منقرض شد.
ترجمه :احسان محرابی
گروه گزارش