مردم هزاران سال است که در خارج از خانه غذا می خورند ، یک میان وعده سریع از یک فروشنده خیابانی خریداری می کنند یا برای مسافرت در یک مسافرخانه کنار جاده از یک وعده غذای رستورانی در فضای سبز استفاده می کنند.
در غرب ، بیشتر نسخه های اولیه رستوران مدرن از فرانسه و یک انقلاب آشپزی در پاریس قرن 18 آغاز شد. اما یکی از اولین نمونه های یک فرهنگ رستوران واقعی 600 سال زودتر و در نیمه راه شرقی جهان آغاز شد.
چین
طبق گفته های الیوت شور و کیتی راسون ، نویسندگان Dining Out: A World History of رستوران ها ، اولین مؤسساتی به شمار می آمدند که به آسانی قابل تشخیص بودند .زیرا رستوران ها در حدود سال 1100 میلادی در چین ظاهر شدند ، یعنی هنگامی که شهرهایی مانند کایفنگ و هانگزو، جمعیت های شهری متراکمی را به خود اختصاص دادند. هر یک ازاین شهرها بیش از 1 میلیون نفر جمعیت داشتند.
تجارت بین این پایتخت های شمالی و جنوبی پویا در زمان سونگ و درقرن دوازدهم شایع شد ، اما تجار چینی که به خارج از شهر خود سفر می کردند به غذاهای عجیب محلی عادت نداشتند.
بدین ترتیب رستوران های اصلی در آن دو شهر برای افرادی که از جنوب یا شمال می آمدند.غذاهایی را که در محل سکونتشان می خوردند را برای آنها آماده میکردند.البته در فهرستشان بیشتر غذاهای اصلی وجود داشت.بنابر این می توان گفت ” رستوران قومی “اولین نمونه از رستورانها بود.”
این رستوران های نمونه اولیه Tدر مناطق پر تردد و پر جنب و جوش واقع شده بودند که به مسافران تجاری خدمات ارائه می دادند. طبق اسناد چینی از این عصر ، تنوع گزینه های رستوران ها در دهه 1120 شبیه یک منطقه گردشگری درشهر قرن بیست و یکمی بود.
ژاپن
در ژاپن ، بر اساس فرهنگ محلی شکل گیری رستورانها ناشی از سنتهای چایخانه های ژاپنی در دهه 1500 است .این رستورانها متناسب با هر منطقه و هر فصلی از آن زمان تاکنون غذاهایشان را برای مردم آماده میکردند.
سرآشپز ژاپنی قرن شانزدهم Sen no Rikyu سنت ناهار خوری کایسکی را ایجاد کرد ، که در آن منوی کلیه مزه ها ساخته شده بودند تا داستان یک مکان و فصلی خاص را بازگو کنند. نوه های ریکیو این سنت را گسترش.این غذاهای سنتی حتی شامل ظروف مخصوص و کارد و چنگال مخصوص غذا نیز بوده تا با زیبایی غذای مورد نظر مطابقت داشته باشد.
اروپا
تقریباً در همان زمان که سرآشپزهای ژاپنی مشغول ایجاد تجربه های ناهار خوری کامل بودند ، یک سنت جداگانه غذا خوردن در خارج از خانه در غرب رایج می شد که به زبان فرانسه به عنوان جدول dhôte معروف است ، یک وعده غذایی با قیمت ثابت که در یک میز مشترک را آن می خوردند.
ابتدا ، دقیقاً در ساعت 1 بعد از ظهر هر روز فقط یک وعده غذایی سرو می شد. شما مبلغی را پرداخت کرده و روی یک میز می نشستید و منتظر آوردن غذا می شدید. هیچ منو یا امکان انتخابی نبود. آشپز در کاروانسرا یا هتل تصمیم میگرفت که چه چیزی تهیه و سرو شود ، نه میهمانان.
انگلستان
تغییرات غذایی و ارایه غذاهای متنوع در رستورانها برای اولین بار در قرن 15 ظاهر شد و بعد از ورود اولین رستوران ها ادامه داشت. در انگلستان ، وعده های غذایی جمعی طبقه کارگر “ordinaries” نامیده می شدند و در رستورانهای مخصوص عرضه ماهی که در سال 1714 تأسیس شد ، “غذای معمولی ماهی” با دو شیلنگ ارایه می شد که شامل “یک دوجین صدف ، سوپ ، شاه ماهی کباب ، بود. ، در همین رستورانها گوشت گوسفند و پنیر نیز عرضه می شد.
فرانسه
افسانه می گوید اولین رستوران های فرانسوی پس از انقلاب فرانسه در پاریس ظاهر شدند . وقتی سرآشپزهای افراد اشرافی به گیوتین سپرده شدند ،آنها به دنبال کار می گشتند. اما هنگامی که مورخ ربکا اسپانگ از دانشگاه ایندیانا به دنبال بررسی منشاء این رفت ،چیزی کاملاً متفاوت پیدا کرد.
در حقیقت اولین رستورانهای واقعی فرانسوی ، ده ها سال قبل از انقلاب 1789 افتتاح شد ، گفته می شد که آنها مغازه های مواد غذایی بودند که یک غذای اصلی را می فروختند.
اسپانگ در کتاب خود با عنوان «اختراع رستوران: پاریس و فرهنگ معده» توضیح می دهد که اولین رستوران های فرانسوی در دهه 1760 و 1770 وارد شدند و آنها با توجه به ویژگی های روزافزون دوران روشنگری، در میان طبقه بازرگان ثروتمند در پاریس سرمایه گذاری کردند.
اسپانگ می گوید: “آنها معتقد بودند که دانش با حساس بودن به دنیای اطراف شما بدست می آید ، و یک روش برای نشان دادن حساسیت ، عدم خوردن غذاهای” زمخت “مرتبط با افراد عادی است.” “شما ممکن است سیمای یک اشرافی نداشته باشید ، اما می توانید با نخوردن نان قهوه ای ، خوردن پیاز و کالباس ، و البته خوردن غذاهای ظریف ، خود را چیزی را به جز دهقانان نشان دهید.”
غذای ظریف شامل یک عذای تهیه شده از مواد طبیعی ، آسان برای هضم و در عین حال پر از مواد مغذی نیرومند بود. اما اسپانگ موفقیت و رشد سریع این رستوران های اولیه را نه فقط به خاطرآنچه ارائه می شود ، بلکه به نحوه ارائه آن اعتبار می دهد.
این نوع رستوران ها با کپی کردن مدل خدماتی که قبلاً در فرهنگ کافه فرانسه وجود داشته است ، نوآوری کرده اند. بر این اساس ،آنها مشتریان را در یک میز کوچک و درکافه می نشاندند. یک منوی چاپی داشتند که از روی آن مردم سفارش می دادند .در آن منو آمده بود که: “این چیزی است که امروز برای ناهار است.” و آنها در ساعات ارایه وعده های غذایی انعطاف پذیر تر بودند – همه لازم نبودساعت 1 بعد از ظهر به آنجا بروند. و هرچه در سفره بود بخورند. “
آمریکا
همانطور که تاریخ رستوران ها در هر دو کشور چین و فرانسه نشان داده شده است ، اگر شهری بزرگ و جمعیتی فراوان و گرسنه داشته باشید ،نمی توانید رستوران نداشته باشید.بنابراین منطقی است که اولین رستوران ناهار خوری در آمریکا در قرن نوزدهم در شهر نیویورک افتتاح شود.اولین رستوران با نام دلمونیکو در سال 1837 درهای خود را باز کرد .
این رستوران اکنون نیز در همان مکان منهتن باقی مانده است و ادعا می کند اولین در آمریکا است که غذاهای متنوع ارایه کرده است. سرآشپزهای ماهر آن استیک معروف دلمونیکو را اختراع کرده اند ، همچنین کلاسیک های لذیذ مانند خرچنگ نیوبرگ و مرغ برگر شده را ارایه می کرده است.
ترجمه:احسان محرابی