“آژنگ نیوز”: شاه عباس صفوی که نیمه نخست سلطنتش را مشغول لشکرکشی بود، پس از آرامش نسبی دوران دوم سلطنت او، به شاعران توجه خاصی داشت.شاه عباس اول نیز شعرا را ارزش می نهاد و تشویق می کرد. او شاعران را به مقام ملک الشعرایی منصوب می کرد و دستکم یک بار برای نشان دادن قدرشناسی خود، به یک شاعر (نامی) هموزنش طلا داد. عباس اول هنگام سر زدن به فهرخانه ها به اشعار شعرا گوش میپرد و گاه آنها را تشویق به بدیهه گویی می کرد.
در باب حمایت شاه عباس از شعرا شواهد فراوانی وجود دارد. نوشته اند: اقدسی مشهدی در اوایل جلوس به قزوین رفت و چون شاه از ورود او مستحضر گشت، به حضورش طلبید و پس از شنیدن پاره ای از منظوماتش، بیتی چند از اشعارش را برای بیاض شخصی خود انتخاب کرد و به الطاف و نوازش سر افرازش ساخت.و نیز نوشته اند: حکیم رکنا مسیح کاشی، تا پیش از سفر هند از ملازمان مقرب بود. همچنین آمده است که نظام الدین احمد شرمی قزوینی را که شاعر خوبی بود، از دکان خیاطی برآورد و به اصفهان برد و همه سالی مبلغی وظیفه به جهت ممر معاش او تعیین فرموده.
و نیز در اصفهان تعریف سنجر کاشی را شنید و فرمان همایون در طلب او به دربار ابراهیم عادل شاه بیجا پوری فرستاد.و نیز آورده اند که به میرابوالبقای تفرشی و میر صدرالدین اشرف جهان قزوینی و ناظم تبریزی که به دستور او تذکره الشعراء می نوشتند، هر ساله مبلغی کلی عنایت می کرد.تعبیر به زر کشیدن شاعران یعنی پرداخت طلا به ایشان به وزن شان که بعدها در هند شهرت یافت، از شاه عباس آغاز شد. وی دستور داد تا ملاشانی را به خاطر این بیت او در باره امیرمؤمنان (ع) که گفته بود:
اگر دشمن کشد ساغر و گر دوست
به طاق ابروی مردانه اوست
▪️ وزن کرده، به همان اندازه به وی زر بدهند. از قضا یوسفی جرفاد قانی – گلپایگانی – که این ماجرا را شنیده بود، به این طمع قصیده ای گفته در روزی فرصت خواندن یافت که شاه در طویله خاصه بود. پادشاه فرمود: روزی که ملاشانی شعر خوانده ما در خزانه بودیم، او را به زر کشیدیم. تو به طویله آمده ای، با تو باید چه کرد؟ نه تنها شاهان صفوی بلکه بسیاری از امرای آنان و نیز شاهزاده ها و شاهدخت های درباری نیز در کار حمایت از شاعران، فعال بودند که نمونه هایی از شرح حال شاعران این روزگار آمده است.
گروه تاریخ