“آژنگ نیوز”: درمورد ویلیام شکسپیر نکات مختلفی عنوان شده است ،اما این گزارش تلاش میکند چهره ای دیگر از او و نوشته هایش را ارایه کند.میدانیم که شکسپیر بیشتر به خاطر نمایشنامه‌هایش شناخته می‌شود، اگرچه او شاعر و بازیگری ماهر نیز بود. به همین جهت وقتی به شکسپیر فکر می کنیم، بلافاصله نمایشنامه هایی مانند «رومئو و ژولیت»، «هملت» و «هیاهوی زیادی درباره هیچ» به ذهنمان خطور می کند.
چند نمایشنامه؟
یک واقعیت قابل توجه در مورد نمایشنامه های شکسپیر این است که محققان نمی توانند در مورد تعداد آثار او توافق کنند. سی و هشت نمایشنامه پرمخاطب ترین فرضیه است.اما پس از سال ها کشمکش، اکنون نمایشنامه ای کمتر شناخته شده به نام «کذب مضاعف» به فهرست اثار او اضافه شده است.
مشکل اصلی این است که اعتقاد بر این است که ویلیام شکسپیر بسیاری از نمایشنامه های خود را به طور مشترک با افراد دیگری نوشته است. بنابراین، شناسایی محتوای نوشته شده توسط شکسپیر با هر دقتی دشوار است.
نمایشنامه های شکسپیر درباره چه بود؟
شکسپیر بین سال‌های ۱۵۹۰ و ۱۶۱۳میلادی می‌نوشت. بسیاری از نمایشنامه‌های اولیه او در ساختمانی اجرا شدند که در نهایت در سال ۱۵۹۸ به تئاتر بدنام گلوب تبدیل شد. در اینجا بود که شکسپیر نام خود را به عنوان یک نویسنده جوان نوظهور بر سر زبان ها انداخت و آثار کلاسیکی مانند «رومئو و ژولیت، «رویای یک شب نیمه تابستان»، و «رام کردن مرد زیرک».را به نگارش درآورد.
البته بسیاری از معروف ترین تراژدی های شکسپیر در اوایل دهه ۱۶۰۰ نوشته شده اند و در تئاتر گلوب اجرا می شدند.
ژانرها
شکسپیر در سه ژانر نوشت: تراژدی، کمدی و تاریخی. اگرچه این موضوع بسیار ساده به نظر می رسد، اما طبقه بندی نمایشنامه ها بسیار دشوار است. مشکل به این دلیل است که در متون تاریخی تبیین کمدی و تراژدی دشوار هستند.بسیاری از متن های کمدی ها حاوی عناصر تراژدی هستند و برعکس.
زبان شکسپیر
شکسپیر در نمایشنامه هایش از ترکیبی از نظم و نثر برای نشان دادن جایگاه اجتماعی شخصیت هایش استفاده می کرد.
به عنوان یک قانون فراگیر، شخصیت‌های معمولی به نثر صحبت می‌کردند، در حالی که شخصیت‌های نجیب عبارات سنگین و بعضا شاعرانه بکار می بردند. البته این شکل خاص از نوشتن در زمان شکسپیر بسیار محبوب بود.
پرسش دیگر در این خصوص آن است که چرا زبان شکسپیر اینقدر توصیفی است؟ باید به یاد داشته باشیم که نمایش ها در نور روز، در هوای آزاد و بدون دکور اجرا می شدند. در غیاب نورپردازی دراتمسفر تئاتر و صحنه‌های واقع‌گرایانه، شکسپیر مجبور بود نکات اسطوره‌ای، در این فضای محدود تنها از طریق زبان به تصویر بکشد.
گروه تاریخ