“آژنگ نیوز”:کشاورزی در ایران حکایتی غم انگیز است. برنامه ریزی در خصوص این فعالیت مهم به گونه ای بوده که عاقبت خوبی برای کشور نداشته است.در دنیای امروز نیز کشاورزی یک فعالیت گسترده صنعتی به شمار می آید.زیرا فعالیت محدود کشاورزی در زمینه تولید غذا برای چند خانوار در محدوده روستا تبدیل به تولید مواد اولیه برای صنعت کشاورزی شده است. همچنین محصولات کشاورزی در حجم انبوه و با هدف صادرات انجام میگیرد در کشور ما نیز قرار بوده این روند یعنی تبدیل کشاورزی سنتی به مدرن و نیز در راستای صنعتی شدن آن اقدم شود.در این خصوص برنامه ریزی های دولتی و اجرای نظرات کارشناسان کشاورزی مبنا قرار گرفته است.
به عنوان نمونه مصطفی قلی رام وزیر کشاورزی اسبق در دهه ۲۰ هجری شمسی در این خصوص می نویسد:در سال ۱۳۱۹خورشیدی که عضو هیات دولت و عهده دار امور کشاورزی بودم ،تهیه برنامه پنج ساله کشاورزی را تهیه کردم.
برنامه مزبور مفصل و مشروحکتاب قطوری را تشکیل داده بود که برای تهیه آن کارمندان فنی قسمتهای مختلف کشاورزی دامپروری و دامپزشکی صرف وقت بسیار کرد نکات مختلفی در این برنامه پیش‌بینی شده بود که مهمترین آن ماشینی کردن زراعت بود.
مکانیزه کردن زراعت با کمک گرفتن نیروی ماشینی برای سرعت پیشرفت کار و جلوگیری از اتلاف وقت و محصول نیز در برنامه مزبور منظور و پیش‌بینی شده بود. ماشین های مورد احتیاج وارد و در چند محل تمرکز داده شدند تا هر گونه از احتیاجات ناحیه را برطرف کند. به تدریج نیز ورود و تمرکز ماشین ها در نقاط مختلف کشور توسعه یافت، تا بتوان احتیاجات تمام کشاورزان را مرتفع کرد.
آن زمان می دانستیم که این کار برای پیشرفت کشاورزی بسیار ضروری است. دیگر با زور بازوی انسانی و کمک احشام نمی‌توان محصولی به دست آورد که کفایت احتیاجات آن روز را برآورد. دونفر زارع با یک جفت گاو و یک الاغ می توانستند در شش هکتار زمین غله ،شامل، گندم و جو بکارند .اگر آب تابستانه به قدر کافی داشتند به قدر نیم هکتار صیفی کاری می‌کردند از قبیل کشت چغندر ،قند، پنبه ،حبوبات، دانه های روغنی .اگر خود آن ها و دامشان قوی بودند یک ماه وقت لازم داشتند تا زمین خود را شخم کنند .
همین قدر هم وقت لازم بود که بذر بپاشند و روی آن را با خاک مجدد بپوشاند مقداری هم وقت صرف صاف کردن روی زمین می‌کردند تا زمین را کاملاً پوشانیده تا از تبخیر سریع رطوبت جلوگیری شود.همچنین موقع به دست آمدن محصول نمی‌توانستند زود آن را جمع‌آوری کنند.
لااقل یک ماه وقت لازم داشتند تا بتوانند با دست آن را درو کنند.بیش از یک ماه وقت می خواست تا بتوانند آنچه در وکردند با الاغ خود به خرمن حمل کنند بعد با گاو ها خرمن را بکوبند و برای باد دادن و جدا کردن دانه از کاه آماده کنند .
البته باید به انتظار باد می‌نشستند تا هر موقع باد آمد کار را شروع کند در تمام این مدتی که کشاورزان به نیروی بدنی خود و کمک گرفتن از نیروی دامشان مشغول کار بودند زراعت در معرض اتلاف بود .
بخشی از این محصول را پرنده‌ها دام‌ها حشرات از بین می‌بردند. یا در موقع باد دادن داخل کاه می‌شد . حال آنکه همین انسان می‌تواند یک تراکتور را مورد بهره برداری قرار داده و با کمک گرفتن از نیروی آن زمین را خیلی بهتر و با شخم عمیق تر در یک روز شیار کند که دو نفر با گاو به زحمت در یک ماه آن هم به طور ناقص از عهده آن بر می آمد.
همین انسان با یک کمباین می تواند در یک روز محصول را درو کرده کاه و گندمش را جدا و جمع‌آوری کنند که یکصد نفر با نیروی بدنی خود و با کمک گرفتن دام از عهده آن بر نمی آید. معلوم است وقتی که با استفاده از این وسایل کار انجام بگیرد از تلفات محصول که قطعاً از نصف آنچه به دست می آید کمتر است؛ نیز جلوگیری خواهد شد .
با مکانیزه شدن زراعت بدون در نظر گرفتن افزایش مقدار محصول در یک واحد کشت فقط در نتیجه جلوگیری از تلفات مقدار محصولی دو برابر خواهد داشت. نیروی انسانی هم می تواند کارهای خیلی بهتر و لازم تر و مفید تری انجام دهد نباید یک کاری را که ۵ نفر می توانند انجام دهند بیشتر اوقات ۱۰۰ نفر را مخصوص آن کار کرد.بخصوص در زمین های کشاورزی برای کشت مکانیزه.
در ابتدا نیز دشت گرگان که در قسمت شرقی مرز شمالی کشور واقع شده بود و به نام گنبد کاووس مرکز آمار فوق انتخاب شد هر مسافر و کشاورزی که دشت مزبور را می دید متاسف می شد که چگونه این نعمت خدادادی بدون استفاده مانده است .سرتاسر دشت پوشیده بود از علف های خودرو این علفها به درد احشام نیز نمی خورد به تدریج با بهره گیری از کشاورزی مکانیزه میزان تولیدات کشاورزی افزایش یافت و با افزایش درآمد کشاورزان به تدریج تلاش شد تغییراتی در روستاها نیز به وجود آید.
گروه تاریخ