“آژنگ نیوز”: تلویزیون در سال ۱۹۳۹ به آمریکایی ها معرفی شد و پس از جنگ جهانی دوم شروع به تقویت جایگاه خود کرد. در دهه ۱۹۵۰، فروش دستگاه های تلویزیون و رونق برنامه سازی، تلویزیون آمریکا را به منبع سرگرمی مورد علاقه آمریکا تبدیل کرد.
در سال ۱۹۵۰، کمتر از ۲۰ درصد از خانههای آمریکایی دارای تلویزیون بودند. ده سال بعد، تقریباً ۹۰ درصد خانهها دارای تلویزیون بودند و برخی حتی تلویزیونهای رنگی داشتند.
تعداد ایستگاههای تلویزیونی، کانالها و برنامهها همگی برای پاسخگویی به این تقاضای فزاینده افزایش یافتند. دهه ۱۹۵۰ واقعاً عصر طلایی تلویزیون بود.
برای جذب خریداران، تولید کنندگان و آژانس های تبلیغاتی تبلیغات جالب زیادی ایجاد کردند که سعی داشتند مردم را متقاعد کنند که تلویزیون بخرند.


تلویزیون های الکترونیکی اولیه بزرگ و حجیم بودند و مدارهای آنالوگ از لوله های خلاء ساخته شده بودند. به عنوان مثال، تلویزیون رنگی RCA CT-100 از ۳۶ لوله خلاء استفاده می کند.
پس از اختراع اولین ترانزیستور کار در آزمایشگاه بل، بنیانگذار سونی ماسارو ایبوکا در سال ۱۹۵۲ پیش بینی کرد که انتقال به مدارهای الکترونیکی ساخته شده از ترانزیستورها منجر به تولید تلویزیون های کوچکتر و قابل حمل تر خواهد شد.
اولین تلویزیون حالت جامد قابل حمل کاملاً ترانزیستوری شده تلویزیون ۸ اینچی Sony TV8-301 بود که در سال ۱۹۵۹ ساخته شد و در سال ۱۹۶۰ عرضه شد.
با این حال، اولین تلویزیون رنگی کاملاً ترانزیستوری شده، HMV Colourmaster مدل 2700، در سال ۱۹۶۷ توسط شرکت رادیویی بریتانیا عرضه شد.
این تغییر بینندگان تلویزیون را از یک تجربه تماشای جمعی به یک تجربه تماشای انفرادی آغاز کرد. تا سال ۱۹۶۰، سونی بیش از ۴ میلیون دستگاه تلویزیون قابل حمل در سراسر جهان فروخته بود.
تا سال ۱۹۴۹، آمریکاییهایی که در محدوده تعداد فزاینده ایستگاههای تلویزیونی در کشور زندگی میکردند، میتوانستند، برای مثال، تئاتر Texaco Star ۱۹۴۸، با بازی میلتون برل، یا برنامه کودکان، Howdy Doody ۱۹۴۷ را تماشا کنند.
آنها همچنین میتوانستند بین دو پخش خبری ۱۵ دقیقهای اخبار تلویزیون سیبیاس (۱۹۴۸) با داگلاس ادواردز و کاروان خبری انبیسی (۱۹۴۸) با جان کامرون سویزی (که توسط اسپانسر شرکت دخانیات ملزم شده بود یک سیگار در حال سوختن را همیشه در معرض دید قرار دهد) انتخاب کنند.
بیشتر قالبهای برنامههای جدید، برنامههای خبری، کمدیهای موقعیت، واریتهها و نمایشها نیز از رادیو به عاریت گرفته شدهاند.
NBC و CBS بودجه مورد نیاز برای ایجاد این رسانه جدید را از سود رادیویی خود گرفتند. با این حال، شبکه های تلویزیونی به زودی سود قابل توجهی از خود به دست می آوردند، و شبکه رادیو به جز به عنوان اخبار ساعتی، به کلی ناپدید می شد.
در اواسط دهه 1950، برنامه های تلویزیونی در وضعیت انتقالی قرار داشت. در اوایل دهه، بیشتر برنامههای تلویزیونی به صورت زنده از شهر نیویورک پخش میشد و بر اساس سنتهای تئاتری آن شهر بود.
با این حال، در عرض چند سال، بیشتر ژانرهای تلویزیونی سرگرمی – کمدی های موقعیت، وسترن، سریال های سریال، ماجراجویی، نمایش های مسابقه و درام های پلیسی و پزشکی- معرفی شدند و در حال پخش در برنامه های شبکه بودند.


بیشتر این تغییر به این واقعیت مربوط می شود که مرکز صنعت تولید تلویزیون در حال انتقال به منطقه لس آنجلس بود و برنامه سازی بر این اساس در حال تغییر بود: سبک تئاتر زنده جای خود را به نمایش هایی می داد که بر اساس سنت های هالیوود ضبط شده بودند.
بینندگان ظاهراً نمایشهای درام یا کمدیهایی را ترجیح میدادند که اگرچه شاید کمتر ادبی باشند، اما حداقل این فضیلت را داشتند که مجموعهای از شخصیتهای آشنا را هفته به هفته حفظ کنند.
من لوسی را دوست دارم، کمدی موقعیت بسیار موفق با بازی لوسیل بال و دسی آرناز، از زمانی که در سال ۱۹۵۱ شروع به کار کرد (تا سال ۱۹۵۷ ادامه داشت) روی فیلم ضبط شده بود. مقلدین زیادی داشت.


ماه عسل، با بازی جکی گلیسون، اولین بار، همچنین از طریق فیلم، در سال ۱۹۵۵ پخش شد (تا سال ۱۹۵۶ با بازیگران اصلی ادامه داشت).
بدین ترتیب تبلیغات سهم فراوانی در تثبیت موقعیت تلویزیون در بین مردم داشت.وضعیتی که هم اینک نیز در مورد رسانه های عصر مدرن مصداق دارد.
ترجمه:علی محرابی
گروه گزارش