“آژنگ نیوز”: شناخت متربه عنوان واحد اندازه گیری جهانی ،یک روند طولانی مدت را طی کرده است.در سال ۱۶۶۸ جان ویلکینز، یک کشیش انگلیسی، سیستم هماهنگی از واحدهای اندازه گیری طول، مساحت، حجم و جرم را برای استفاده پیشنهاد کرد. واحد طول او، به عنوان یک واحد «استاندارد»، طول آونگی بود که نیم ضرب یک ثانیه داشت. دو سال بعد، گابریل موتون، نایب کلیسای سنت پل در لیون، فرانسه، واحد طول را بر اساس یک دقیقه قوس دایره بزرگ زمین (که اکنون مایل دریایی، ۱۸۵۲متر نامیده می شود) پیشنهاد کرد. او همچنین روشی هماهنگ برای نام‌گذاری مضرب‌های اعشاری و مضرب فرعی واحد پایه طول پیشنهاد کرد. با این حال، زمان مناسبی چه از نظر سیاسی و چه از نظر فنی، برای معرفی سیستم‌های پیشنهادی ویلکینز یا موتون، نبود.
انقلاب فرانسه و متر
با وقوع انقلاب فرانسه، هم جو سیاسی و هم پیشرفت های فناوری، اصلاح سیستم واحدهای اندازه گیری را ضروری ساخت. حامی اصلاحات اوزان و معیارها در مجلس ملی انقلابی فرانسه، اسقف اوتون معروف به تالیران بود. تحت نظارت او، آکادمی فرانسه چندین کمیته را برای انجام کار توسعه یک سیستم قابل استفاده از وزن ها و معیارها برای فرانسه تعیین کرد. یکی از کمیته ها یک سیستم اندازه گیری اعشاری را بر اساس طولی برابر با یک ده میلیونیم طول یک ربع نصف النهار زمین (یعنی یک ده میلیونم فاصله بین استوا و قطب شمال) توصیه کرد.
در سال ۱۷۹۰، در بحبوحه انقلاب فرانسه، مجلس ملی فرانسه از آکادمی علوم فرانسه درخواست کرد که یک استاندارد غیر قابل تغییر برای همه معیارها و همه وزن ها تعیین کند. کمیسیون منصوب شده توسط آکادمی سیستمی را ایجاد کرد که در آن واحد ساده و علمی بود. واحد طول باید بخشی از محیط زمین باشد. اندازه‌گیری‌های ظرفیت (حجم) و جرم باید از واحد طول استخراج می‌شد، بنابراین واحدهای اساسی سیستم را به یکدیگر و با طبیعت مرتبط می‌کردند. علاوه بر این، مضرب بزرگتر و کوچکتر از هر واحد قرار بود با ضرب یا تقسیم واحدهای اصلی بر ۱۰ و توانهای آن ایجاد شود. این ویژگی با حذف نیاز به محاسباتی مانند تقسیم بر ۱۶ (برای تبدیل اونس به پوند) یا بر ۱۲ (برای تبدیل اینچ به فوت) راحتی زیادی را برای کاربران سیستم فراهم کرد.
محاسبات مشابه در سیستم متریک را می توان به سادگی با جابجایی نقطه اعشار انجام داد. بنابراین، سیستم متریک یک سیستم اعشاری (پایه ۱۰) است.
تشکیل کمیسون متر
کمیسیون نام “متر” (که با املای غیر استاندارد “متر” در ایالات متحده نوشته می شود) را به واحد طول اختصاص داد. این نام از کلمه یونانی مترون به معنای “میزان اندازه گیری” گرفته شده است. قرار بود استاندارد فیزیکی نشان دهنده این متر به گونه ای ساخته شود که برابر با یک ده میلیونم فاصله از قطب شمال تا خط استوا در امتداد نصف النهار نزدیک دانکرک در فرانسه و بارسلون در اسپانیا باشد.
یک تیم نقشه برداری به سرپرستی دو مرد به نام های پیر فرانسوا آندره مکاین و ژان باپتیست ژوزف دیلامبر، ۶ سال را صرف اندازه گیری “قوس” زمین در خطی بین دانکرک در فرانسه در کانال مانش و بارسلون کردند. در اسپانیا. نقشه برداران در حین انجام اندازه گیری ها مورد آزار و اذیت زیادی قرار گرفتند و حتی در برخی مواقع زندانی شدند، زیرا برخی از شهروندان و مسئولان منطقه از حضور آنها ناراضی بودند و احساس می کردند که حضور آنها به هیچ وجه خوب نیست. بعداً مشخص شد که دلامبر و مچاین به درستی مسطح شدن زمین را در تصحیح پُر شدن زمین توضیح نداده اند. بدین ترتیب واحد متربه عنوان استاندارد ثابت برای سیستم متریک باقی ماند، و میزان آن نیز تغییر نکرده.، اگرچه بیان رسمی تعریف متر چندین بار تغییر کرده است تا دقت اندازه گیری آن بهبود یابد.
هماهنگی همه واحدهای اندازه گیری با متر
در همین زمان، به دانشمندان وظیفه تعیین واحدهای دیگر داده شد تا همه آنها نیز بر اساس متر تعیین شوند.
واحد متریک اولیه جرم، “گرم” به عنوان جرم یک سانتی متر مکعب – مکعبی که در هر طرف ۰.۰۱ متر است – آب در دمای حداکثر چگالی آن تعریف شد. برای ظرفیت، “لیتر” به عنوان حجم یک دسی متر مکعب – یک مکعب ۰.۱ متر در هر طرف تعریف شد.
پس از تعیین واحدها، سیستم متریک در فرانسه دوره های زیادی از نظر استقبال و عدم رضایت را پشت سر گذاشت. به عنوان مثال ناپلئون زمانی استفاده از آن را ممنوع کرد. با این حال، سیستم متریک به طور رسمی توسط دولت فرانسه در ۷ آوریل ۱۷۹۵ پذیرفته شد. یک کنفرانس علمی از سال ۱۷۹۸ تا ۱۷۹۹ (با شرکت نمایندگانی از هلند، سوئیس، دانمارک، اسپانیا و ایتالیا) برای اعتبار بخشیدن به پایه و اساس سیستم متریک برگزار شد. پس از این کنغرانس، طراحی نمونه اولیه استانداردهای دائمی برای متر و کیلوگرم از پلاتین ساخته شد.. این استانداردها با قانون ۱۰ دسامبر ۱۷۹۹در فرانسه رسمی شدند.
اگرچه سیستم متریک در ابتدا با اشتیاق پذیرفته نشد، اما بعد از اینکه فرانسه استفاده از آن را در سال ۱۸۴۰ اجباری کرد، توسط سایر کشورها به طور پیوسته پذیرفته شد.
ساختار استاندارد و ویژگی‌های اعشاری سیستم متریک آن را برای کارهای علمی و مهندسی مناسب ساخته است. در نتیجه، تعجب آور نیست که گسترش سریع سیستم با عصر توسعه سریع تکنولوژی همزمان شده است. در ایالات متحده، با قانون کنگره در سال ۱۸۶۶، استفاده از وزن و معیارهای سیستم متریک در همه قراردادها، معاملات یا دادرسی در سراسر ایالات متحده قانونی شد. (توجه داشته باشید که هرگز قانونی وجود نداشته است که به صراحت استفاده از واحدهای مرسوم و یا تعیین مقادیر آنها را قانونی کند. در واقع، تا زمان فرمان مندنهال، در سال ۱۸۹۳، سرانجام واحدهای مرسوم به طور رسمی – از نظر قانونی اندازه‌گیری‌های متریک تعریف نشدند..)
استاندارد بین المللی
در اواخر دهه ۱۸۶۰، مشخص شد استانداردهای متریک برای همگام شدن با پیشرفت های علمی مورد نیاز است. در سال ۱۸۷۵، یک توافق نامه بین المللی، معروف به کنوانسیون متر، استانداردهای متریک مشخصی را برای طول و جرم تنظیم کرد و مکانیسم های دائمی را برای توصیه و اتخاذ اصلاحات بیشتر در سیستم متریک ایجاد کرد. این قرارداد که معمولاً در ایالات متحده پیمان متر نامیده می شود، توسط ۱۷ کشور از جمله ایالات متحده امضا شد. در نتیجه این معاهده، استانداردهای متریک ساخته شد و بین هر کشوری که این کنوانسیون را تصویب کرد، توزیع شد. از۱۸۹۳، استانداردهای متریک پذیرفته شده بین المللی به عنوان استانداردهای اندازه گیری اساسی ایالات متحده عمل کرده اند. واحدهای غیر متریک نیز از آن زمان بر اساس این استانداردهای متریک تعریف شده اند.
تا سال ۱۹۰۰، در مجموع ۳۵ کشور، از جمله کشورهای اصلی قاره اروپا و بیشتر آمریکای جنوبی، سیستم متریک را رسما پذیرفته بودند.بدین ترتیب و در حال حاضر متریک تنها زبان اندازه گیری در بسیاری از نقاط جهان است.
مترجم: شاهین رهنورد واقف
گروه گزارش