“آژنگ نیوز”:آشنایی با کشور مهجور آلبانی.آلبانی ، کشوری در شبه جزیره بالکان در جنوب شرقی اروپا با خط ساحلی در آدریاتیک و دریای ایونی در غرب (هر دو بخش از دریای مدیترانه)قرار دارد. این کشوراز شمال با مونته نگرو ، از شمال شرقی با صربستان (کوزوو) ، از شرق با جمهوری مقدونیه و از جنوب شرقی با یونان همسایه است. آلبانی همچنین مرزهای دریایی با کرواسی و ایتالیا دارد.
این کشور با مساحت ۲۸،۷۸۴ کیلومتر مربع کمی کمتر از بلژیک یا ایالت مریلند ایالات متحده است.
آلبانی ۲.۸میلیون نفر جمعیت دارد (در سال ۲۰۱۵). پایتخت و بزرگترین شهرش تیرانا است.زبانهای گفتاری آلبانیایی (رسمی)،انگلیسی، ایتالیایی و یونانی هستند.
آلبانی مانند کوزوو کشورهمسایه اش؛ عمدتاً ساکنانش آلبانی ها و دارای اکثریت مسلمان است. حضور اسلام در این کشور میراث قرن ها حاکمیت عثمانی است .سایر ادیان اصلی رایج در این کشور عبارتند از: ارتدکس آلبانیایی (۲۰٪) و کاتولیک رومی (۱۰٪) هستند.
پیشینه مردم
آلبانیایی ها از خودشان به عنوان shqiptarë یاد می کنند – که اغلب به معنای “فرزندان عقاب ها” است ، اگرچه ممکن است به “کسانی که با زبان shqip (یعنی آلبانیایی) مرتبط هستند” و همچنین به کشور خود به عنوان Shqipëria اشاره دارند.
آنها معمولاً خود را از نوادگان ایلیریان باستان می دانند ، که در اروپای میانه زندگی می کردند و در آغاز عصر مفرغ ، حدود ۲۰۰۰سال قبل از میلاد ، به سمت جنوب به قلمرو آلبانی مهاجرت کردند.
مردم این کشور در بیشتر تاریخ دشوار خود در انزوا و پنهانی نسبی به سر برده اند ، بخشی از این امر به دلیل ناهمواری های سرزمین کوهستانی خود و همچنین به دلیل مجموعه ای از عوامل تاریخی ، فرهنگی و اجتماعی بوده است.
آلبانی به دلیل واقع شدن در دریاهای آدریاتیک و یونیان ، مدتها به عنوان پل ارتباطی برای ملل و امپراتوری های مختلف خدمت می کرد که به دنبال فتح خارج از کشور بودند. در قرن ۲ قبل از میلاد مسیحیان ایلیری را رومی ها فتح کردند و از اواخر قرن چهارم میلادی تحت سلطه امپراتوری بیزانس قرار گرفتند.
پس از رنج چندین قرن حمله ویزیگوت ها ، هون ها ، بولگارها و اسلاوها ، سرانجام در قرن پانزدهم آلبانیایی ها توسط ترک های عثمانی فتح شدند. حکومت عثمانی بیش از چهار قرن ارتباط آلبانی را از تمدن غرب قطع کرد ، اما در اواخر قرن ۱۹ این کشور شروع به کاهش نفوذ عثمانی و تقویت روابط قدیمی اش با غرب کرد.
آلبانی که مدتها بخشی از امپراتوری های بیزانس و بعداً امپراتوری های عثمانی بود ، در سال ۱۹۱۲ استقلال یافت. اما سال بعد تعیین مرزهای آن توسط قدرت های بزرگ اروپا (اتریش-مجارستان ، انگلیس ، فرانسه ، آلمان ، ایتالیا و روسیه) حدود نیمی از سرزمین و مردم آن را به کشورهای همسایه اختصاص داد.
شیوه حکومت
آلبانی که به عنوان یک کشورسلطنتی بین جنگ های اول و دوم جهانی اداره می شد ، بعد از جنگ جهانی دوم به عنوان یک کشور کمونیستی که به شدت از حاکمیت خود محافظت می کرد و تقریباً همه جنبه های زندگی توسط حزب حاکم کنترل می شد ،نهایتا به به یک رژیم استالینی تبدیل گردید.
اما با فروپاشی سایر رژیم های کمونیستی از سال ۱۹۸۹ ، در کشور آلبانی نیزکمونیست ها در ۱۹۹۲ قدرت را از دست دادند.نیروهای اجتماعی جدید و احزاب سیاسی دموکراتیک در آلبانی ظهور کردند.
در نهایت آلبانی ۴۴ سال حکومت کمونیست بیگانه ستیزی را پایان داد و چنانکه اشاره شد،یک دموکراسی چند حزبی در این کشوربرقرار گردید. البته مرور زمان ثابت کرده بود که انتقال دشوار است .
زیرا دولتهای فاسد سعی کرده اند با بیکاری بالا ، زیرساختهای فرسوده ، باندبازی گسترده و مخالفان سیاسی مخل کنار بیایند. ناظران بین المللی انتخابات محلی در سال ۲۰۰۰ را قابل قبول و گامی به سوی توسعه دموکراتیک ارزیابی کردند ، اما نقایص جدی هنوز وجود دارند که باید اصلاح شوند.
آلبانی در آوریل ۲۰۰۹ به ناتو پیوست و کاندیدای بالقوه برای عضویت در اتحادیه اروپا است. اگرچه اقتصاد آلبانی به رشد خود ادامه می دهد ، اما این کشور هنوز هم یکی از فقیرترین فقیر در اروپا است که به دلیل یک اقتصاد غیررسمی بزرگ و زیرساخت های ناکافی انرژی و حمل و نقل با مشکل روبرو شده است.
گروه گزارش