به گزارش “آژنگ نیوز”آفرینش جهان از دید ایرانیان باستان چگونه بوده است؟ایرانیان باستان عقیده داشتند آسمان نخستین بخشی از جهان بود که آفریده شد.
آسمان در اصل به صورت یک پوسته تهی گرد توصیف شده است که از صخره سخت ساخته شد، و از زیر و بالای زمین می‌گذرد. بعدا این اندیشه پیش آمد که از فلز ساخته شده است. پس از آن آب، و سپس زمین آفریده شد. بعد از این‌ها نوبت به گیاهان و حیوانات رسید. انسان‌ها ششمین مخلوق، و آتش احتمالا هفتمین و آخرین مخلوق بود.
عقیده بر این بود که کوه‌ها احتمالا از سطح زمین بیرون آمده‌اند و زمین در اصل صفحه صافی بود که شرق و غرب عالم را در بر می‌گرفت.
بعضی نام‌ها با آفرینش عالم پیوند خورده‌اند. به عنوان مثال البرز ( کوه هرا یا هربرز) در اوستا نخستین کوه جهان توصیف شده است که بیرون آمدن آن از زمین ۸۰۰ سال طول کشیده است، و ریشه‌هایش در اعماق زمین است و سر بر آسمان می‌ساید. البرز، مهم‌ترین کوه است.
ایرانیان نیز مانند هندیان عقیده داشتند که جهان به هفت کرشور ( کشور) تقسیم شده است. این مناطق هنگامی آفریده شد که برای اولین بار باران بر زمین باریدن گرفت، و منطقه مرکزی، خونیرس که انسان در آن سکونت گزید، به اندازه مجموع شش منطقه دیگر وسعت داشت.
منبع:اسطوره‌های ایرانی،مولف: وستا سرخوش کرتیس،ترجمه: عباس مخبر،صفحه: ۱۸
گروه تاریخ