آرامگاه یک شاعر ایرانی در هند زیارتگاه است.شیخ محمد علی لاهیجی متخلص به “حزین” از علما وشاعران قرن دوازده هجری زاده اصفهان است ، ولی ریشه واصالتی لاهیجانی داشته واز نوادگان عارف معروف شیخ زاهد گیلانی به شمار می رود. حزین لاهیجی در سال ۱۱۴۶ قمری بود که از ترس نادرشاه افشار از راه بندر عباس به هندوستان رفت و تا پایان عمر در این کشور زندگی کرد، تا اینکه سرانجام در یازدهم جمادی الاولی سال ۱۱۸۰ قمری در سن هشتادو هفت سالگی در بندر بنارس درگذشت ودر محله ای موسوم به “فاطمان “مدفون شد.
در رابطه با او نوشته اند؛ سکونت او در بنارس که تحت حکومت نواب‌های شیعه بود، از رویدادهای مهم در حیات فرهنگی، مذهبی و ادبی این شهر است. آرامگاه او در این شهر، زیارتگاه مهمی است که زوار آن، علاوه بر شیعیان، سایر مسلمانان نیز هستند. حضور حزین و درسهای او در ترویج و اشاعه مذهب تشیع در آن سامان نقش بسیار مهمی داشت. این شاعر، دارای تالیفاتی نیز می باشد و از آخرین شاعران سبک هندی محسوب می شود. بخشی از سروده‌های او به زبان فرانسه هم ترجمه شده‌است.
نمونه شعر حزین لاهیجی
ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد!…در دام مانده باشد ،صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله…در خون نشسته باشم ، چون باد رفته باشد
امشب صدای تیشه از بیستون نیامد…شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد
خونش به تیغ حسرت یا رب حلال بادا…صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد
از آه دردناکی سازم خبر دلت را…وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد
رحم است بر اسیری کز گِرد دام زلفت…با صد امیدواری ناشاد رفته باشد
شادم که از رقیبان دامنکشان گذشتی…گو مشت خاک ما هم بر باد رفته باشد
پرشور از حزین است امروز کوه و صحرا…مجنون گذشته باشد ، فرهاد رفته باشد
گروه تاریخ