“آژنگ نیوز”:پیشینهٔ علامت و علامت سازی در ایران را در این گزارش ملاحظه خواهید کرد:
معنی علامت در فرهنگ فارسی معین چنین آمده است:
۱– نشان، نشانی
۲– در فارسی به معنای پرچم، درفش
۳- صلیب‌مانندی ساخته‌شده از آهن با تزیینات مخصوص‌به‌خود که در محرم، هنگام عزاداری پیشاپیش دسته حرکت می‌دهند.
پیشینهٔ علامت
ظهور علامت را از زمان دیلمیان؛ مؤسسان تعزیه‌داری شهدای کربلا، باید دانست و اینکه عده ای در پای نشانه‌ای به راه افتاده، ارائه حالت عزا بکنند و آن نشانه نمی‌توانست چیزی بجز بیرقی باشد و پس از چندی، بر سر چوب بیرق نیز پیکانی از آهن نصب کردند و رنگ بیرقهایشان هم تماما سیاه که تماما علامت عزادار بودنشان بود.
بعد از مدتی، در ساخت و طراحی علامتها تنوع زیادی ایجاد شد که هر کدام برای خود زیبایی داشته است. در ابتدا؛ اره‌سازها کسانی بودند که کنار ساخت اره از ورقه‌های پولادین، به ساخت علامت هم مشغول شدند که با گذشت زمان، به‌عنوان حرفه اصلی آنها درآمد و بعد هم آهنگرها و چلنگرها با رونق گرفتن حمل علامت در دسته‌های سینه‌زنی، به خلق این اثر روی آوردند.
علامت‌سازی
کار اصلی علامت‌سازی در اصفهان بوده است و بیشتر آن را استادکاران اصفهانی انجام می‌دادند. اما پس از رونق گرفتن علامت‌گردانی در مراسم عزاداری و دسته‌های سینه‌زنی امام حسین(ع)، در تهران نیز این شغل توسعه یافت و خیلی از آهنگرها شروع به ساخت علامت کردند.
در گذشته، برای ساخت تنها یک علم یک سال وقت صرف می‌شد. اما در حال حاضر، کار علامت‌سازی با دستگاههای پرس و به صورت ماشینی انجام می‌گیرد. به همین دلیل، سرعت کار بالا رفته و می‌شود در عرض یک سال، علامتهای بیشتری ساخت.
گروه گزارش