“آژنگ نیوز”:روزگاری که اصفهان آب داشت!شهر جلوه و چهره دیگری داشت.در سال ۱۳۲۹ خورشیدی یک گزارش از این شهر تهیه شده بود که در آن اشاره شده بود که:اصفهان ، به زاینده رود زنده است اما مردم اصفهان ،آبشان از چاه است .
توی همه خانه های اصفهان یک یا دو چاه هست.چاههای اصفهان خیلی زود به آب میرسد .نهایتا پنج متر!و درنزدیکی رودخانه که در یک متری هم به آب می رسند.
آب زاینده رود بیست فرسخ پائین اصفهان در مرداب گاوخونی فرو میرود.هیچکس تا حالا گاوخونی را از نزدیک ندیده .
چندین فرسخ عرض و طول آنست و چندین فرسخ مانده بآن هم با تلاق شروع میشود که اگر کسی پایش را آن بگذارد یواش یواش فرو برود تا از چشم ناپدیدشود.
نصب فواره در پاساژ
البته همین حسن و ویژگی مثبت موجب بروز مشکلات متعددی نیز شده بود.مثلا در اصفهان ، چون چاهها زود به آب میرسید ،نمیشد چاه مستراح را زیاد گود کرد. وقتی که چاه پر میشد عده ای که بآنها چاه پاک کن میگفتند می آمدند و با بیلهایی به اسم “کج بیل” کثافتها را توی ظرف مخصوصی می ریختند و به خارج شهر میبردند و با آن کود درست میکردند.
چون آب مورد استفاده اصفهانیها از چاه است . پهلوی هر چاه حوضی باسم «منبع» میسازند، پس از پر شدن آن تو پی منبع را می کشند و آب به حوض میآید و از فواره ای که میان آنست به بالا میجهد . توی اصفهان همه جا حوض و فواره هست. حتی درپاساژ هم حوض و فواره ساخته اند.
گروه تاریخ