“آژنگ نیوز”:در بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۲۶ خورشیدی قانون مبارزه با تریاک و مجازات معتادین وارد مرحله اجرا گردید خود تریاکی ها هم از سال قبل میدانستند این دفعه خیلی سخت خواهند گرفت، مجازاتهای پیش بینی شده در قانون جدید هم بسیار شدید و سنگین بود.
این بود که معتادین از سال قبل درصدد معالجه بر آمدند هر کدام با وسایلی که میسر بود مشغول تلاش گردیدند که بتدریج از این مصیبت بزرگ نجات یابند عده ای که وسائل و امکانات مساعدتری داشتند یا بطور سرپائی یا در بیمارستانها تحت معالجه قرار گرفتند، بقیه هم تدریجا در جستجو و صدد معالجه بودند.
اما اغلب کسانی که هنوز معتاد مانده بودند کسانی بودند از قبیل کاسب بی بضاعت و یا عمله روز مزد و یا کارگر بیکارو اینگونه افرادی که تهیه یک لقمه نان خالی هم برایشان بآسانی میسر نیست و بیمارستانها نیز با محدود بودن تختخواب و جمعیت شصت هفتاد هزار نفری معتادین گنجایش برای بستری کردن همه آنها را نداشتند و این قبیل اشخاص غالبا متوسل به حب ها و قرصهای موجود در داروخانه ها میشدند.
ولی متاسفانه بعضی از داروخانه ها در این جریان بفکر سوء استفاده افتاده اند و مردم را فریب میدادند و از خودشان داروهایی تهیه میکردند که حاوی سمی ارزان قیمت بوده برای بدن ضرر داشت و درهمان روزهای ابتدایی باعث مرگ چند معتاد شد.
در صورتیکه پزشکان متخصص کراراً اعلام کرده بودند با این قرصهای غیر مطمئن نمیتوان تریاک را ترک کرد و داروی ترک تریاک باید روی فرمول صحیح با نظر پزشکان دانشمند تهیه شود.
اما برای معالجه تریاک اگر چه تعداد پزشکانی که تخصص در ترک تریاک داشتند زیاد بود. اما مردم آشنایی با آنها نداشتند.
دکتر آذرخش
چند تن از این پزشکان بیشتر شناخته شده و براى ترک تریاک و مشتقات آن متدوروش خاص داشتند.یکی از این پزشکان دکتر آذرخش بود او میگفت:اما طریقه درمانی که من شخصاً به آن عقیده دارم طریقه کم کردن تدریجی است .
علاوه بر این بیمار باید در حین درمان مشغولیت و سرگرمی داشته باشد زیرا این موضوع غیر قابل انکار است که در ترک تریاک اراده شخص بزرگترین نقشها را بعهده دارد.
آقای دکتر آذرخش در جواب این سؤال که «آیا داروخانه ها مجازند که داروی ترک تریاک ساخته و بفروشند؟» گفته بود:فقط به پنج الی شش داروخانه اجازه داده ایم که «حب ترک تریاک» بفروشند.
ولی اجازه ساختن کپسول به کسی داده نشده و هم اکنون دستور داده ام داروخانه ای را که در خیابان شهباز اقدام به تهیه کپسول وفروش آن کرده بود تحت تعقیب قرار دهند.
متخصص دارای مجوز دیگر در زمینه ترک اعتیاد دکتر فروزین بود. او در مورد روشی که برای معالجه معتادین تریاک بکار میبرد چنین توضیح داد: در سال ۱۹۵۰ دانشمندی بنام (پروفسور کاملی) در فرانسه موفق به ساختن داروئی بنام کلر پرمازین) یا (لار گا (کمیل) شد که دارای خواص بی شماری بود .
(لارکاکتیل) داروی بسیار خوبی برای بر طرف کردن علل بی خوابی ها و تسکین اعصاب میباشد. پس از کشف(لارکاکتیل) پرفسور کونیون فرانسوی در شمال آفریقا توانست تعداد زیادی معتادین بمرفین و کوکائین را معالجه کند.
سپس در کشور آلمان عده زیادی از پرفسورهای آلمانی توانستند عده زیادی از معتادین به هروئین ، کوکائین ومرفین رانجات دهند ولی بعلت نبودن و معتادین به تریاک و شیره در دسترس آنان درباره درمان معتادین اخیر موفق به پیشرفتی نشدند .البته بعد از مدتی داروی لار کاکتیل به ایران آمد.
دکتر فروزین
آقای پرفسور عدل در یکی از مسافرت های خود فرانسه متوجه شدند که با بیهوشی) جدید بهتر میتوان مرضی را تحت عمل جراحی قرارداد و در آنجا با موافقت آقای دکتر آشتیانی پزشکی بنام دکتر آندره بوئه را به خرج سازمان شاهنشاهی استخدام کردند که روش نوین بیهوشی را در ایران بکار بندد.
دکتر آندره بوئه نزدیک هفت سال در ایران کار می کرد و نخستین کسی بود که لار کاکتیل را در ایران بکار برد. دو سال از این موضوع گذشته بود که دکتر فروزین
از طرف بهداری ارتش به بهداری لشکر خرم آباد منتقل شد و در شهر خرم آباد توانست هزاران معتاد را که بعضی از آنها تا سی مثقال تریاک می کشیدند با لارکا کتیل درمان کند.
پس از پایان خدمت وظیفه بلافاصله به تهران مراجعت و به مداوای معتادین پرداخت و در بیمارستان های خصوصی به معالجه معتادین اشتغال داشت. با این حال برچیده شدن بساط اعتیاد به تریاک تا دهه ۵۰ خورشیدی به طول انجامید.
گروه تاریخ
گروه تاریخ