“آژنگ نیوز”:هنر نقاشی در ایران جایگاه ویژه ای داشته است. در این خصوص دکتر جان ویشارد ؛در خاطراتش می نویسد:همیشه از قدرت تقلید ایرانیها سخن رفته است اما عشق و علاقه آنان را به هنر نیز نمی توان نادیده گرفت شوق و توجهی که به تصاویر در ایران مشهود است مثلا در کشور همسایه اش ترکیه ابداً زمینه ای ندارد. هیچ خانه ای در ترکیه تصویری بردیوار اطاق ندارد، مبادا آنها را بت پرست تصور کنند. در عوض در هیچ خانه ایرانی نیست که تصویری بردیوارها نباشد.
در میان آنها از تصویرهای گران قیمت اروپایی تا ارزانترین آنها و بریده روزنامه ها و مجلات میتوان دید در بعض عکاسخانه ها مشتریان غربی اصرار دارند که عکس و فیلم را با هم مطالبه کنند، تا نسخه های آن بعداً به فروش نرسد چون اگر عکس جالب و هنرمندانه باشد برای مردم تفاوتی ندارد که مربوط به کجا و چه کسی است می خرند و زینت اطاقها می کنند.
کار هنرمندان نقاش ایرانی هم با آبرنگ است و هم رنگ روغنی بعض تصویرهای بزرگ شاه که در قصر آویخته اند، واقعاً عالی است. اما برای غربیها مناظری که از دهکده ها تهیه میشود جالبتر واصیل تر به نظر می آید در بعض از این آثار هنر و مهارتی خاص جلوه می کند گویی آنها توانایی خود را در نمایش صحنه های روزمره و عادی به میتوانند نشان دهند میتوان گفت که روح هنرمندانهآنان در الهام گرفتن از مسائل جاری و طبیعی قدرتمند است.
در حمامها، کافه ها و دروازه های شهر انواع تصویرهای زمخت و ناشیانه از صحنه های شکار یا پهلوانی ایرانیان به چشم می خورد. بیشتر این صحنه ها برای غربیان نا مفهوم و بی معنی است. بعض از آنها دیوهایی را نشان میدهند که در کنار آدمهای کوتاه قد قرار گرفته اند. یا حیوانات چهارپایی هستند که بال دارند پسرهایی با صورت سبز رنگ و تمامی آنها هیکلهای تنومند و دست و پا و سرهای کوچکی دارند. مسلماً اینها مبنایی اصیل و ریشه در فرهنگ ایران می تواند داشته باشد.
کوشش در تقلید از تصاویر معروف اروپایی چندان موفق نبوده است و تابلوهای ارزان قیمتی از آنها ساخته اند که میتوان گفت چندان نقشی در شناساندن هنر ایران نداشته است. وقتی در نظر آوریم که هنرمند ایرانی ابداً امکاناتی در اختیار نداشته نه نمایشگاهی از کار او استقبال کرده و نه از جانب موزه ای به سراغ او آمده اند، متوجه می شویم که آثارش کلا از ذوق و استعدادش مایه گرفته است.
منبع کتاب بیست سال در ایران نوشته دکتر جان ویشارد
گروه تاریخ