“آژنگ نیوز”:بیشتر طلای روی زمین از فضای بیرونی آمده است. وقتی ستارگان عظیم در ابرنواخترها منفجر شدند یا ستارگان نوترونی با هم برخورد کردند، انرژی سرسام‌آوری آزاد کردند که عناصر سبک‌تر را به فلزات سنگین مانند طلا تبدیل کرد. این طلای اتمی در سراسر کیهان پراکنده شد، در زمین در حال شکل‌گیری به دام افتاد و بعداً در سطح زمین ظاهر شد و آماده درخشش بود. به لطف جادوی فناوری مدرن، می‌توان اثر مشابهی را در آزمایشگاه ایجاد کرد و به دانشمندان اجازه داد تا طلا را از عناصر دیگر بسازند.
با این حال، به چنان مقادیر عظیمی از انرژی نیاز دارد که به عنوان یک اقدام بسیار ناکارآمد و اساساً بی‌معنی است. هر اتم طلا دارای یک هسته در وسط با ۷۹ پروتون است (از این رو عدد اتمی آن ۷۹ است). در تئوری، می‌توان یکی از این پروتون‌ها را حذف کرد تا پلاتین (عدد اتمی ۷۸) ساخته شود یا یکی اضافه کرد تا جیوه (عدد اتمی ۸۰) ساخته شود. متأسفانه، گفتن این حرف آسان‌تر از انجام دادن آن است. طلا تقریباً از نظر شیمیایی بی‌اثر است و یکی از کم واکنش‌ترین عناصر شیمیایی است. اتم‌های بسیار پایدار آن در برابر اکثر نیروهایی که سعی در تغییر آن دارند، قوی خواهند ماند. یک راه برای یافتن پاشنه آشیل آن، استفاده از واکنش‌های هسته‌ای است، فرآیندهایی که هسته‌های اتمی را با اضافه کردن یا حذف پروتون‌ها تغییر می‌دهند. همانطور که در آزمایشی در سال ۱۹۴۱ نشان داده شد، اگر جیوه را با نوترون‌ها به روش صحیح منفجر کنید، یک پروتون آزاد می‌کند و طلا ایجاد می‌کند. درست است که ایزوتوپ‌های طلای رادیواکتیو هستند، اما هنوز هم طلا هستند.
به همین ترتیب، می‌توان از طریق واکنش‌های هسته‌ای پلاتین که باعث می‌شوند پروتون به دست آورد و طلای رادیواکتیو ایجاد کند، اثر مشابهی به دست آورد. روش دیگر ساخت طلا شامل دخالت در اتم‌ها در یک شتاب‌دهنده ذرات است. در برخورددهنده بزرگ هادرونی سرن، فیزیکدانان با کوبیدن هسته‌های سرب (با عدد اتمی ۸۲) به یکدیگر، طلا ایجاد کرده‌اند. برخوردهای بسیار پرانرژی بین هسته‌های سرب منجر به پلاسمای کوارک-گلوئون می‌شود، حالت داغ و متراکمی از ماده که تصور می‌شود حدود یک میلیونیم ثانیه پس از بیگ بنگ، جهان را پر کرده است.
هسته‌های برخوردکننده بدون اینکه «تماس» برقرار کنند، به سختی از یکدیگر دور می‌شوند و موج شدیدی در میدان الکترومغناطیسی ایجاد می‌کنند که سه پروتون را جدا کرده و طلا ایجاد می‌کند. درست مانند واکنش‌های هسته‌ای، این فرآیند به شدت طاقت‌فرسا است و با وجود انبوهی از انرژی که وارد آن می‌شود، تنها مقدار «زودگذری» طلا ایجاد می‌کند. به طور خلاصه، برای ایجاد چند دلار ناچیز طلای مصنوعی به میلیون‌ها دلار انرژی و تجهیزات نیاز است. برای برخی از روش‌ها، هزینه‌ها احتمالاً حتی بیشتر هم می‌شود.
گلن سیبورگ، شیمیدان برنده جایزه نوبل، اتم‌های بیسموت (با عدد اتمی ۸۳) را در آزمایشگاه لارنس برکلی در مجموعه‌ای از آزمایش‌های معروف در دهه ۱۹۸۰ به طلا تبدیل کرد. او این کار را با بمباران بیسموت با هسته‌های کربن با استفاده از یک شتاب‌دهنده ذرات انجام داد و پروتون‌های کافی را جدا کرد تا برخی از هسته‌ها به طلا تبدیل شوند. آزمایش سیبورگ نکته‌ای را ثابت کرد، اما مطمئناً طرحی برای ثروتمند شدن سریع نبود. طبق گزارش‌ها، سیبورگ به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفته است: «تولید طلا با این آزمایش بیش از یک کوادریلیون دلار برای هر اونس هزینه خواهد داشت.»
گروه گزارش