“آژنگ نیوز” داستان فلفل ریشهای دارد که شایستهی یک حماسه است. فلفل میوهای است که روی درخت تاک گلداری به نام Piper nigrum، بومی ساحل مالابار در امتداد جنوب شرقی هند، رشد میکند. در جنگل پر از میوه های خوشمزه این منطقه، به صورت توتهای سبز کوچکی رشد میکند که از یک گیاه سبز بیتکلف آویزان هستند. بنابراین بله، فلفل از نظر فنی یک میوه است.
در دنیای گیاهشناسی، میوهها تخمدانهای یک گیاه گلدار هستند که دانههای آن را در خود جای میدهند. آنها از گل بارور شده رشد میکنند و به عنوان حباب گوشتی و خوشمزهای عمل میکنند که آن دانهها را پراکنده میکند و به گیاه اجازه میدهد تا در مراتع جدید گسترش یابد و نسل بعدی را رشد دهد.
فلفل سیاه از کجا میآید؟ اشکال مختلف فلفل از روشهای مختلف فرآوری میوه (دانه فلفل) ناشی میشود. برای فلفل سیاه، دانههای فلفل در حالی که هنوز نارس و سبز هستند چیده میشوند، اجازه تخمیر میگیرند، سپس در آفتاب خشک میشوند تا چروکیده شوند و به رنگ قهوهای مایل به سیاه، مانند کشمش، درآیند.
از سوی دیگر، فلفل سفید از دانههای فلفل رسیدهای تهیه میشود که برای از بین بردن لایه بیرونی خیسانده میشوند. همچنین دانههای فلفل سبز وجود دارند که نارس چیده میشوند و اغلب با آب نمک، خشک کردن انجمادی یا خشک کردن در هوا نگهداری میشوند تا رنگ سبز خود را حفظ کنند، و همچنین دانههای فلفل قرمز که توتهای کاملاً رسیدهای هستند که معمولاً در آب نمک نگهداری میشوند تا رنگ قرمز پر جنب و جوش خود را حفظ کنند.
فلفل هزاران سال است که در شبه قاره هند رشد میکند و به همان اندازه در آشپزی آسیایی مورد استفاده قرار گرفته است. این گیاه برای اولین بار پس از فتوحات اسکندر کبیر در قرن چهارم پیش از میلاد به اروپا معرفی شد و از آن زمان به مهمترین و پرمصرفترین ادویه در جهان تبدیل شده است. مانند بسیاری از ادویهها، از طریق جاده ابریشم در سراسر آسیا و اروپا تجارت میشد. از اعراب و پرتغالیها گرفته تا هلندیها و امپراتوری بریتانیا، فرهنگهای مختلف بسیاری تلاش کردند تا انحصار تجارت فلفل را به دست آورند و از ثمرات مالی آن بهرهمند شوند.
گاهی اوقات به آن «طلای سیاه» میگفتند، زیرا تقاضای زیاد برای آن، آن را تقریباً به اندازه طلا ارزشمند میکرد. به خاطر داشته باشید که گیاه فلفل از خانوادهای کاملاً متفاوت با فلفل چیلی (Capsicum) است که بومی قاره آمریکا است و تنها در قرن شانزدهم به عنوان بخشی از مبادله کلمبیایی به سایر نقاط جهان آورده شد. مانند چند چیز طبیعی دیگر در قاره آمریکا، این نام نشان دهنده یک اشتباه توسط استعمارگران اولیه اروپایی است که گونههای دنیای جدید را با گونههای آشنا از سرزمین خود مرتبط یا به سادگی اشتباه میگرفتند.
طعم تند، تیز و تلخ فلفل تا حد زیادی به لطف ماده شیمیایی پیپرین است. این ترکیب طبیعی میتواند گیرندههای TRPV1 بدن را که محرکهای بالقوه مضر را تشخیص میدهند، «فعال» کند و باعث ایجاد احساس سوزش خفیف در دهان شود. فلفل به دلیل خواص آنتیاکسیدانی، ضد میکروبی و محافظتکننده عصبی، با فواید سلامتی متعددی مرتبط دانسته شده است. شاید ارزش آن به اندازه قرنهای گذشته نباشد، اما فلفل هنوز هم هر روز زندگی میلیاردها نفر را طعمدار میکند.
گروه گزارش