“آژنگ نیوز”:کشف یک استالاگمیت ازغاری درکردستان، جزئیات بیسابقهای در مورد شرایط آب و هوایی محلی از ۱۸۰۰۰ تا ۷۵۰۰ سال پیش، زمانی که زمین آخرین دوره یخبندان را پشت سر میگذاشت، ارائه داده است. این یافته که بسیار نزدیک به درههایی است که کشاورزی و تمدن در آنها متولد شده است، بینش خوبی در مورد شرایطی که باعث ظهور آنها شده است، ارائه میدهد. علاوه بر این، تغییراتی که استالاگمیت (رسوب کانی های آب در غار)نشان میدهد با تغییراتی که در گرینلند رخ داده است، مطابقت دارد و تأثیر جهانی را بر مکانی که همه چیز از آنجا آغاز شده است، نشان میدهد.
این سوال که چرا کشاورزی چه زمانی و کجا آغاز شد، یکی از اسرار بزرگ چگونگی پیدایش ماست. این واقعیت که اولین شواهد کشاورزی در بسیاری از مکانهای غیرمرتبط نسبتاً کمی پس از پایان آخرین عصر یخبندان ظاهر شد، نشان میدهد که آب و هوا نقش بزرگی داشته است، اما در بیشتر این مکانها، ما فاقد سوابق خوبی از شرایط محلی در آن زمان هستیم.
اگرچه ادعای اولین مراکز تمدن، مایه افتخار ملی است، اما هلال حاصلخیز عموماً مورد علاقه مردم است و غارهای آهکی در کوههای زاگرس (جایی که انسانهای هوشمند و نئاندرتالها مدتها قبل به آنجا رسیدهاند) را به مکانی عالی برای جستجو تبدیل میکند. استالاگمیتها و استالاکتیتها، که در مجموع به عنوان غارسنگ شناخته میشوند، میتوانند شرایط آب و هوایی را در طول دوره شکلگیری خود از طریق تغییرات ایزوتوپهایشان ثبت کنند. در مورد استالاگمیت از کردستان عراق، آن دوره با یکی از مهمترین تحولات تاریخ بشر همپوشانی دارد: تولد کشاورزی و توسعه روستاها و شهرها.
این استالاگمیت نشان میدهد که حدود ۱۴۵۶۰ سال پیش، بارندگی در این منطقه افزایش یافته و منجر به رسوب سریعتر سنگ آهک شده است. حدود ۱۲۷۰۰ سال پیش، بارندگی کاهش یافته و شرایط غبارآلودتر شده است که با افزایش غلظت عناصر کمیاب مانند باریم، استرانسیم، روی و سدیم در لایههای سنگ آهک نشان داده شده است.
غار حصاروک به خوبی در داخل هلال حاصلخیز قرار دارد. در حال حاضر میزان بارندگی در آنجا برای کشاورزی کافی است و شاخههای رودخانه دجله، که برخی از اولین تمدنها در امتداد سواحل آن شکوفا شدند، در نزدیکی آن جریان دارند.
شواهد باستان شناسی نشان میدهد که غار پالگاورا، در ۱۴۰ کیلومتری (۸۷ مایلی) غار حصاروک، در تابستان و در طول گرمای اولیه که یخچالهای طبیعی عقبنشینی میکردند، اغلب مسکونی بود، اما تقریباً در زمانی که استالاگمیت نشان میدهد منطقه خشک شده است، عمدتاً متروکه شد. درست زمانی که غار حصاروک شواهدی از گرمای مجدد را ثبت میکرد، سکونت دوباره رایج شد.
نویسندگان معتقدند که تا آغاز دوران هولوسن، دامنههای کوههای زاگرس «موزاییکی از محیطهای محدود مکانی اما غنی از منابع ایجاد کرده بودند. اگرچه این محیطها برای پشتیبانی از سکونتگاههای بزرگ و در تمام طول سال مناسب نبودند، اما تحرک را تشویق میکردند و به مردم اجازه میدادند از منابع فصلی موجود در ارتفاعات و اکوتونهای مختلف، مانند جنگلهای باز، علفزارها و زیستگاههای ساحلی، بهرهبرداری کنند.»
نویسندگان استدلال میکنند که انعطافپذیری زندگی در چنین شرایطی، ایجاد فرهنگی را ارتقا داد که وقتی آب و هوا گرمتر و پایدارتر شد، برای بهرهبرداری از فرصتهای جدید، از جمله کشاورزی، مناسب بود.
غارسنگها را میتوان به روشهای مختلفی تفسیر کرد و گاهی اوقات این امر تصویری متناقض و گیجکننده ایجاد میکند. با این حال، استالاگمیت غار حصارک داستان ثابتی را روایت میکند. نسبت کربن-۱۳ به کربن-۱۲، رشد سریعتر گیاهان محلی را در زمانهایی که نسبتهای اکسیژن-۱۶ و-۱۸ نشان میدهند، همانطور که انتظار داریم، گرمتر و مرطوبتر بودهاند، نشان میدهد.
به همان اندازه مهم، این تصویر با شواهد حاصل از چندین هسته یخی گرینلند مطابقت دارد. دوره مرطوب محلی که استالاگمیت ثبت میکند، همزمان با دوره بینابینی بولینگ-آلرود است، زمانی که گرینلند برای اولین بار از اعماق آخرین حداکثر یخبندان به طور قابل توجهی گرم شد. خشک شدن بعدی با دوره درایاس جوانتر مطابقت دارد، زمانی که زمین، و به ویژه حوضه اقیانوس اطلس شمالی، یک سرمایش هنوز ناشناخته را تجربه کرد.
گروه گزارش