“آژنگ نیوز”:دانشمندان ژنهای نئاندرتال و دنیسووا را به موشها دادند. نتایج جالب بود ژنهای باستانی باعث شدند موشها سرهای بزرگتری داشته باشند و چندین ویژگی دیگر نیز در آنها ایجاد شود.طبق نتایج منتشر شده در مجله Frontiers، ژنی که هم توسط نئاندرتالها و هم توسط دنیسووانها حمل میشد، باعث میشود موشها سرهای بزرگتر، دندههای پیچ خورده و ستون فقرات کوتاهتری داشته باشند. محققان از فناوری ویرایش ژن CRISPR برای وارد کردن کد ژنتیکی باستانی به جوندگان استفاده کردند تا بفهمند که چگونه ممکن است در شکل بدن خویشاوندان منقرض شده ما نقش داشته باشد.
ژن مورد بحث با نام GLI3 شناخته میشود و نقش حیاتی در رشد جنینی در انسانهای مدرن ایفا میکند. جهشهای درون این ژن با ناهنجاریهای فیزیکی مانند چندانگشتی – که به رشد انگشتان دست یا پا اضافی اشاره دارد – و تغییر شکل جمجمه مرتبط است.
نئاندرتالها و دنیسووانها هر دو نسخه کمی تغییر یافته از ژن GLI3 را حمل میکردند که در آن یک اسید آمینه در یک انتهای ناحیه کدگذاری جایگزین میشود. با این حال، هیچ یک از این گونههای باستانی تعداد غیرطبیعی انگشتان یا نقصهای جمجمهای تهدیدکننده زندگی نداشتند.
همانطور که نویسندگان مطالعه اشاره میکنند، این گونههای منقرضشدهی انسان، چندین ویژگی ریختشناسی متفاوت از انسانهای مدرن را نشان دادند، «از جمله جمجمههای کشیده و کوتاه، برآمدگیهای ابروی بزرگتر و قفسه سینههای پهنتر».
برای تعیین اینکه چگونه شکل باستانی ژن GLI3 ممکن است بر رشد پسرعموهای منقرضشدهی ما تأثیر گذاشته باشد، محققان ابتدا موشها را طوری مهندسی کردند که نسخه معیوبی از این ژن را حمل کنند. این امر باعث شد که جوندگان دچار بدشکلیهای شدید جمجمه و مغز و همچنین چندانگشتی شوند، که نشان میدهد چگونه یک نسخه کارآمد از این ژن برای رشد سالم جنین ضروری است.
در مقابل، موشهایی که برای حمل نسخهای از ژن نئاندرتالها و دنیسووانها مهندسی شده بودند، «ساختارهای اسکلتی تغییر یافتهای مانند جمجمه بزرگ شده، شکلهای تغییر یافته مهرهها و ناهنجاریهای دندهای» را نشان دادند. این یافتهها نشان میدهد که ژن باستانی به طور کامل رشد جنینی را مختل نکرده است، اما ریختشناسی انسانهای باستانی را تغییر داده است.
در مقایسه با موشهای معمولی، موشهایی که ژن باستانی را داشتند، مهرههای کمتر و پیچخوردگی دنده قویتری داشتند که نشاندهنده تفاوتهای بین انسانهای مدرن و نئاندرتالها است. نویسندگان این مطالعه توضیح میدهند که برخی از این موشها همچنین «شکلهای نامتقارن قفسه سینه مرتبط با اسکولیوز را نشان دادند». این موضوع بهویژه جالب توجه است، زیرا مطالعات اخیر در مورد آسیبشناسی نئاندرتالها نشان داده است که این گونههای منقرضشده ممکن است مستعد ابتلا به اسکولیوز و ماکروسفالی – یا اندازه بزرگ سر – بودهاند.
بنابراین، بهطورکلی، به نظر میرسد که نسخه باستانی GLI3 که توسط برخی از انسانهای منقرضشده حمل میشود، ممکن است حداقل تا حدی مسئول شکلهای خاص سر و بدن آنها بوده باشد. به گفته محققان، «این ویژگیها با سبک زندگی پیشبینیشده نئاندرتالها مرتبط هستند، که نشان میدهد [ژن باستانی] ویژگیهای مفیدی را برای انسانهای منقرضشده فراهم کرده است.»
گروه گزارش