“آژنگ نیوز”:صدای انسانهای نئاندرتال‌ها چه شکلی بود؟ احتمالاً فقط ناله و خرخر نبود.صدای نئاندرتال‌ها هر چه که بود، تقریباً مطمئناً صدای آنها پر از معنی، احساس و ارتباط غنی بود.البته دانستن اینکه نئاندرتال‌ها چه شکلی بودند، به اندازه کافی سخت است، چه برسد به اینکه چه صدایی داشتند. با این حال، دلیل خوبی وجود دارد که گمان کنیم پسرعموهای منقرض شده انسان‌تبار ما قادر به زبان پیچیده‌ای بوده‌اند – و نه فقط ناله و خرخر.
در یک آزمون علمی کانال بی بی سی یک کلیپ پربازدید با عنوان «نئاندرتال: تولد دوباره» را منتشر کرده است، برنامه‌ای که به بررسی اصطلاح «نظریه صدای زیر» می‌پردازد.
برای بازسازی صدای نئاندرتال‌ها، پاتسی رودنبرگ، مربی آواز، با یک مدل سه‌بعدی از دستگاه صوتی نئاندرتال‌ها، در کنار دانش آناتومی آنها، مانند قفسه سینه عمیق، جمجمه سنگین و حفره بینی بزرگ، کار کرد. وقتی او این درک را روی یک خواننده انسانی اعمال کرد، نتیجه یک جیغ عجیب، زیر و تو دماغی بود.
این فقط یک تفسیر است، اما سوالی است که از زاویه علمی‌تری مورد حمله قرار گرفته است.
این ایده که نئاندرتال‌ها غارنشینانی با ابروهای کلفت و وحشی هستند، ایده‌ای منسوخ شده است. اکنون شواهد زیادی نشان می‌دهد که آنها، درست مانند ما، موجوداتی بسیار باهوش، از نظر فرهنگی پیچیده و از نظر احساسی حساس بوده‌اند.
ما می‌دانیم که نئاندرتال‌ها توانایی‌های شناختی مشابهی با ما داشتند، به علاوه مغز آنها تقریباً به اندازه یا بزرگتر از مغز ما بود، البته با شکلی متفاوت، بنابراین می‌توانیم به طور تقریبی فرض کنیم که آنها سخت‌افزار عصبی لازم برای محاسبه زبان را داشتند.
در سال ۲۰۲۱، انسان‌شناسان بازسازی‌های دیجیتالی از استخوان‌های جمجمه نئاندرتال‌ها ایجاد کردند و دریافتند که آنها قادر به درک و همچنین تولید گفتار بودند.
آنها دریافتند که آنها دارای ظرفیت شنوایی بین ۴ تا ۵ کیلوهرتز هستند که شباهت زیادی به هومو ساپینس‌های مدرن دارد. این محقق گفت که این نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها دارای یک سیستم ارتباطی بودند که به اندازه گفتار انسان مدرن پیچیده و کارآمد بود. احتمالاً آنها ظرفیت مشابهی برای تولید گفتار انسانی داشتند و گوش‌های آنها برای دریافت این فرکانس‌ها “تنظیم” شده بود.
سایر محققان با استفاده از یک رویکرد چند رشته‌ای که آناتومی، ژنتیک، شناخت، فرهنگ و محیط را ترکیب می‌کند، دیدگاه وسیع‌تری اتخاذ کرده‌اند. همه اینها به یک نتیجه واحد اشاره دارد: نئاندرتال‌ها به دور از خرخرهای خام، ممکن است صدای بسیار شبیه به ما داشته باشند، با برخی تفاوت‌های ظریف. آنتونیو بنیتز-بوراکو، زبان‌شناس دانشگاه سویل، در مقاله‌ای پیش از چاپ که هنوز داوری نشده، نوشت: «نئاندرتال‌ها تقریباً مطمئناً به زبان‌هایی صحبت می‌کردند که کاملاً شبیه زبان‌های ما بودند، اما ظاهراً از نظر ساختاری کمتر پیچیده و از نظر عملکردی کمتر انعطاف‌پذیر بودند.»
او نوشت: «حداقل می‌توان حدس زد که زبان‌های نئاندرتال‌ها می‌توانستند دارای نحوی ساده‌تر، تعداد کمتری از دسته‌های عملکردی (مانند حروف تعریف یا حروف ربط) و صداهای متمایز کمتری باشند.»
با این حال، اطلاعات بسیار کمی در مورد زمان شروع استفاده انسان‌ها از زبان پیچیده وجود دارد. تخمین‌ها بسیار متفاوت است و از ۵۰۰۰۰ سال پیش تا بیش از ۲ میلیون سال پیش، تقریباً زمانی که جنس هومو برای اولین بار تکامل یافت، متغیر است. نئاندرتال‌ها تقریباً بین ۴۰۰۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ سال پیش وجود داشتند، بنابراین ممکن است که آنها در جهانی زندگی می‌کردند که زبان هنوز در آن ظهور نکرده بود.
آنچه واضح است این است که نئاندرتال‌ها سایه‌های خاموش بشریت نبودند، بلکه خالقان فعال یک دنیای پیچیده اجتماعی و فرهنگی بودند. چه مکالمات آنها با لحنی بالاتر بیان می‌شد و چه با دستور زبان ساده‌تری نسبت به ما، صدای آنها تقریباً مطمئناً سرشار از معنا، احساسات و ارتباط غنی بود.
گروه تاریخ