“آژنگ نیوز”:یک شرکت تعاونی مواد غذایی فرانسوی با شکلات‌های انرژی‌زا در زمان جنگ دوم جهانی با نازی‌ها می جنگید.دیوید روسه، نویسنده فرانسوی ، در مقدمه کتاب «فیلیِر مارسییز: یک راه در برابر آزادی در برابر اشغال» می‌نویسد: «در اروپای دهه ۱۹۴۰، تنها دو راه وجود داشت: مارسی یا آشویتس».
مارسیِ اشغال‌نشده، پناهگاهی امن در برابر آزار و اذیت نازی‌ها و امکان فرار بالقوه به ایالات متحده بود. بنابراین، هنگامی که پاریس در سال ۱۹۴۰ زیر بمباران آلمان‌ها قرار گرفت، این بندر مدیترانه‌ای با تبعیدیانی از سراسر اروپا بمباران شد. هجوم هنرمندان، روشنفکران، یهودیان و فعالان، مسکن، کار و غذا را کمیاب کرد. گروهی از پناهندگان هر سه مورد را در بعیدترین مکان‌ها یافتند: یک شرکت تعاونی مخفی که بارهای میوه و آجیل تولید می‌کرد. امروزه، رستورانها غذا و انرژی فراهم می‌کنند یا جایگزین وعده‌های غذایی می‌شوند.
اما رستورانهایی که توسط شرکت تعاونی کروک-میوه، تولید می‌شدند، چیزی بیش از یک غذای صرف بودند: آنها وسیله‌ای برای بقا بودند. از نظر تغذیه‌ای، جیره‌های غذایی ناچیز را تقویت می‌کردند. از نظر مالی، رستورانها کیف پول کارگران را با فرانک کافی برای زندگی راحت پر می‌کردند.
از نظر سیاسی، کارگران تحویل بار، پیام‌های مقاومت را با این بارها در یک اقدام هوشمندانه جاسوسی و لذت‌جویانه حمل می‌کردند. از نظر اجتماعی، شاید مهمترین عنصر برای تبعیدیان آواره، این تعاونی بود که جامعه و صمیمیت بسیار مورد نیاز را ایجاد می‌کرد. مانند هفت کوتوله سفید برفی، اعضا هنگام کار آواز می‌خواندند: («غذایی که ما را لذت می‌بخشد، شیرینی‌ای که ما را تغذیه می‌کند.») .
نقاش سوررئالیست ژاک هرولد، یکی از اعضای تعاونی کروک میوه.
مارسیِ شورشی، مکانی مناسب برای این تعاونی شجاع بود. به عنوان بخشی از منطقه آزاد، دومین شهر بزرگ فرانسه، نقش مهمی در مقاومت در برابر نازی‌ها داشت. واریان فرای، روزنامه‌نگار آمریکایی، و کمیته نجات اضطراری، با استفاده از یک کاخ فرسوده به عنوان خانه امن، به طور معجزه‌آسایی ویزای خروج حدود ۱۵۰۰ هنرمند و روشنفکر را که در فهرست تحت تعقیب نازی‌ها بودند، دریافت کردند. این متخصصان فرهنگی در حالی که منتظر مدارک خود بودند، در کافه Brûleur de Loups جمع می‌شدند. شاید این پاستیس، شاید روحیه انقلابی رفقای سورئالیست آنها بود که سه نفر از آنها را به فکر ایده «شرکت تعاونی کروک-میوه‌ها» در پاتوق Vieux-Port انداخت.
ایده اولیه از هنرمندی به نام گی دوتریو بود. منتقد فیلم کاتولیک، ژان روژول، به عنوان رئیس رسمی این شرکت تعاونی منصوب شد. از آنجایی که ساختار این شرکت تعاونی در آن زمان غیرقانونی بود، آنها این کسب و کار را با نام مستعار فروتس موردوره (“میوه‌های برنز”) ثبت کردند.
اما سومین بنیانگذار، سیلوین ایتکین، شخصیت اصلی این داستان کمتر شناخته شده است. کاریزما و دلسوزی او ممکن است در این امر نقش داشته باشد. آلن پیر، نویسنده‌ای که داستان کروک-فروت را پوشش داده است، به یاد می‌آورد که یکی از هموطنانش گفته است: “من هرگز کسی را ندیده‌ام که از سیلوین ناامید شده باشد.”
ایتکین ماشین تحریر گرانبهای خود را فروخت و از اقوام پول قرض گرفت تا دستگاه‌هایی برای آسیاب کردن آجیل و میوه خشک و همچنین اجاره مکانی در نزدیکی ایستگاه قطار گار سنت چارلز برای شرکت تعاونی بخرد. او از برادر شیمی‌دان خود، لوسین، خواست تا دستور پختی برای این بارها از مواد غذایی که در بندر شلوغ معامله می‌شد، تهیه کند. خرما و بادام شمال آفریقا مواد اولیه اصلی بودند. بسته به اینکه کشتی‌ها در آن هفته چه موادی ذخیره می‌کردند، ممکن بود زردآلوی خشک، پوست پرتقال و پوره سیب‌زمینی شیرین نیز به آن اضافه شود. ایرنه ایتکین، دختر لوسین، می‌گوید که این دستور غذا «ممکن است از الجزایری ها الهام گرفته شده باشد»، که تحت تأثیر جمعیت زیاد مغربی‌های مارسی بوده است.
به گفته‌ی پِر، برخی غذای این کافه ها را خوشمزه و برخی دیگر آنها را چندش‌آور می‌دانستند. در دوران کمبود گسترده‌ی غذا، کالری و ماندگاری بر طعم آنها غلبه داشت. به علاوه، این کافه ها محدود به کارت‌های سهمیه‌بندی غذا (تیکت دایلمنتیشن) نبودند. یک کارگر چوب‌های جادویی (باتوننت ماژیک) را به قطعات ۳۰ گرمی اندازه می‌گرفت. یک رولِر خمیر میوه را به صورت کنده‌های ۱ سانتی‌متر در ۱۰ سانتی‌متر درمی‌آورد؛ یک انروبور آنها را با بادام خرد شده می‌پوشاند؛ و یک پلایر آنها را به طور مرتب در کاغذ برنزی براق (موردوره) می‌پیچید تا مانند یک شکلات توئیکس توجه مشتریان را جلب کند.
هر عضو تعاونی به طور مساوی برای ثمرات کار خود دستمزد می‌گرفت (به جز سه بنیانگذار که دو برابر دستمزد می‌گرفتند). در مقایسه با دستمزد ۴۰ فرانک/۸ ساعت کار یک کارگر معمولی مارسی، حدود ۲۰۰ عضو برای یک شیفت ۴ ساعته ۷۰ تا ۸۰ فرانک درآمد داشتند. این نرخ هزینه یک هتل مناسب را تأمین می‌کرد و زمان کافی برای تلاش‌های هنری باقی می‌گذاشت (مارسی خالی از سکنه قبل از ورود نازی‌ها یک پایتخت فرهنگی زیرزمینی بود).
در حالی که سایر مبارزان مقاومت روزنامه‌های زیرزمینی منتشر می‌کردند یا جنگ چریکی را به اجرا می‌گذاشتند، تعاونی کروک-فروتس راه خود را برای حمایت از نقش مارسی به عنوان پایتخت مقاومت پیدا کرد. قبل از اینکه جنبش واقعاً در سال ۱۹۴۳، زمانی که گروه‌های کوچک‌تر علیه آلمان نازی متحد شدند، شتاب بگیرد، بارهای میوه به کاشت بذر شورش کمک می‌کردند. هنرمندان ژاک هرولد و ژان افل تبلیغات چشم‌نوازی را برای تبلیغ لقمه‌های برنزی طراحی کردند.
کوپن سهمیه‌بندی غذا در طول جنگ جهانی دوم در فرانسه
در نوامبر همان سال، مارسی سرانجام به دست نازی‌ها افتاد و عرضه خرما و بادام به پایان رسید. وقتی یک ماه بعد شرکت را تعطیل کردند، سیلوین و لوسین ایتکین و برخی از هموطنانشان از طریق شبکه اطلاعاتی MUR (جنبش‌های مقاومت) به لیون گریختند تا به مقاومت در آنجا بپیوندند. برادران ایتکین هرگز به مارسی بازنگشتند.
سیلوین ایتکین با استفاده از نام رمز «ماکسیم» در MUR مسئول شناسایی مأموران آلمانی بود و لوسین اطلاعاتی در مورد نحوه آموزش آنها جمع‌آوری می‌کرد. تنها یک ماه قبل از آزادسازی، لوسین دستگیر شد. او به آشویتس فرستاده شد و در نهایت در اردوگاه کار اجباری ماوتهاوزن درگذشت.
گروه گزارش