“آژنگ نیوز”:وقت در ایران بر اساس اصول شرقیه در نظر گرفته می شود، مثلا غروب همیشه ساعت دوازده است. ظهر با شلیک توپ در میدان بزرگ مشق اعلام می گردد. اغلب اعلام ساعت در دو روز متوالی از یک ربع تا نیم ساعت اختلاف به هم میرساند.
در ایران راه آهنی وجود ندارد تا اقلا مردم به خاطر رسیدن به آن وقت شناسی را بیاموزند و کلا برای وقت چندان اهمیتی قائل نیستند.
برای هر کاری انشاء الله را میگویند یعنی اگر خدا بخواهد چنین و چنان خواهم کرد و این تکیه کلام افراد بیشماری است. غربیهائی که در سرزمینهای خشک و مرتفع آسیای مرکزی زندگی میکنند معمولا پس از مدتی عصبی و تندخو میشوند. بعداز گذشت چند سال باید به جاهایی پست تر و هوایی مرطوب بروند. اما برای ایرانیها چنین نیست چون بر اعصابشان فشاری وارد نمی آورند.
خوش اخلاق و خوش مشرب هستند چون هیچوقت عجله نمی کنند. تنها چیزی که در ایران با عجله همراه است دفن اجساد مردگان است.
چند سال قبل بنائی که در طویله نزدیک مریضخانه ما کار می کرد، ساعت ده گذشته بود که از دیوار سقوط کرد و مرد. ساعت دوازده به خاک سپرده شده و مردم به سرکار خود مراجعت کرده بودند.
در یکی از برجهای تهران ساعتی است که هر هشت روز یکبار کوک میشود، و شخص خاصی را استخدام کرده اند که این کار دشوار را انجام دهد روز دوشنبه ساعت را کوک میکند و یک هفته صبورانه چپق می کشد و تماشای حرکت عقربه ها میکند. می گفتند او راضی ترین کارمند شهر است و مورد حسادت بسیاری که نتوانسته اند چنین شغل بی دردسری را برگزینند.
اما نباید به این فکر بیفتیم که در ایران مردان جدی و پرکار وجود ندارد. نمونه های بسیاری میتوان ارائه داد از کسانی که ارزش وقت را دریافته اند و آن را به پول تبدیل کرده اند.
منبع:کتاب بیست سال در ایران .نوشته دکتر جان ویشارد
گروه تاریخ