“آژنگ نیوز”:حدود ۲.۳ میلیون سال پیش، گونه‌های باستانی انسان مانند هومو رودولفنسیس و هومو ارکتوس ناگهان رژیم غذایی خود را تغییر دادند. این انسان‌تباران منقرض‌شده با استفاده از مغزهای بزرگ خود، ابزارهای حفاری ساختند که از آنها برای دسترسی به غده‌ها، پیازها و بنه‌های غنی از کربوهیدرات؛با وجود اینکه دندان‌های آنها برای جویدن این الیاف گیاهی نشاسته‌ای مناسب نبود؛ استفاده می‌کردند، .
نویسندگان یک مطالعه جدید با تجزیه و تحلیل ایزوتوپ‌های کربن و اکسیژن در دندان‌های فسیل‌شده انسان‌های ماقبل تاریخ، توانستند این تغییرات غذایی را بازسازی کنند و نشان دادند که ۷۰۰۰۰۰ سال دیگر طول کشیده است تا دندان‌های آسیای اجداد ما به رفتارهای آشپزی آنها برسند. این یافته‌ها شواهد محکمی را برای حمایت از نظریه انگیزه رفتاری ارائه می‌دهد، که معتقد است عادات غذایی و سایر رفتارهایی که برای بقا مفید هستند می‌توانند باعث تغییرات مورفولوژیکی مربوطه شوند.
لوک فانین، نویسنده مطالعه، در بیانیه‌ای گفت: “ما به عنوان انسان‌شناس، در مورد تغییرات رفتاری و مورفولوژیکی به عنوان تکامل تدریجی صحبت می‌کنیم.” «اما ما دریافتیم که رفتار می‌تواند به خودی خود نیرویی برای تکامل باشد و پیامدهای عمده‌ای برای مسیر ریخت‌شناسی و رژیم غذایی انسان‌تباران داشته باشد.»
محققان بر اساس ایزوتوپ‌های موجود در دندان‌های یک انسان‌تبار اولیه به نام استرالوپیتکوس آفارنسیس، کشف کردند که انسان‌ها حدود ۳.۸ میلیون سال پیش شروع به تغذیه از گیاهان علفی معروف به گرامینوئیدها کردند. با این حال، حدود ۱.۵ میلیون سال بعد، نسبت‌های ایزوتوپی در دندان‌های برخی از گونه‌های انسان‌تبار ناگهان تغییر کرد که نشان‌دهنده افزایش عظیم مصرف آب‌های فاقد اکسیژن است.
به طور قابل توجهی، این مقادیر ایزوتوپی از مقادیر ایزوتوپی موش‌های کور فسیل‌شده که از پیازها و بنه‌های گرامینوئیدهای خاصی تغذیه می‌کردند، قابل تشخیص نیستند. بنابراین، نویسندگان مطالعه نتیجه می‌گیرند که این تغییر ناگهانی نشان دهنده افزایش مصرف اندام‌های ذخیره‌سازی زیرزمینی مانند غده‌ها است که منعکس کننده آب‌های فاقد اکسیژن خاک اطراف هستند. زمان این تغییر همچنین با گسترش مغز انسان و توسعه ابزارهای سنگی که می‌توانستند برای کندن این سبزیجات ریشه‌ای غنی از انرژی استفاده شوند، همسو است.
همه اینها نشان می‌دهد که پیشرفت‌های شناختی، اجداد دور ما را قادر ساخت تا رژیم غذایی جدیدی را بر اساس غذاهای غنی از مواد مغذی و در دسترس اتخاذ کنند که نیاز به سفرهای شکار خطرناک را از بین می‌برد. به نظر می رسد؛ این تغییر به غذاهای زیرزمینی، لحظه‌ای مهم در تکامل ما بوده است. این امر باعث ایجاد اشباع کربوهیدرات‌هایی شد که همیشگی بودند – اجداد ما می‌توانستند در هر زمان از سال برای تغذیه خود و دیگران به آنها دسترسی داشته باشند.
با این حال، در حالی که خوردن غده‌ها ممکن است مزایای بقا زیادی را به همراه داشته باشد، گونه‌های اولیه هومو فاقد سخت‌افزار دندانی لازم برای تجزیه الیاف سخت در این خوراکی‌های زیرزمینی بودند. محققان با بررسی سوابق فسیلی دریافتند که تا ۱.۶ میلیون سال پیش، دندان‌های آسیای انسان به شکلی مناسب‌تر برای جویدن غده‌ها، پیازها و بنه‌ها تکامل نیافتند – حدود ۷۰۰۰۰۰ سال پس از اینکه ما به آنها متکی شدیم.
این واقعیت که ما هزاره‌های زیادی را صرف زنده ماندن با غذاهایی کردیم که بدن‌هایمان برای آنها طراحی نشده بود، گواهی بر انعطاف‌پذیری، خلاقیت و سازگاری اجداد ما است. به گفته محققان، این توانایی بداهه‌پردازی و یافتن راه‌حل‌ها در این برهه اولیه از تاریخ ما، ممکن است راه را برای موفقیت تکاملی اخیر ما هموار کرده باشد.
ناتانیل دومینی، نویسنده مطالعه، توضیح داده: «یکی از سوالات مهم در انسان‌شناسی این است که انسان‌تباران چه کار متفاوتی نسبت به سایر نخستی‌سانان انجام می‌دادند؟» او با اشاره به اینکه نخستی‌سانان ماقبل تاریخ از علف‌ها به غده‌ها روی نیاوردند، می‌گوید: «توانایی بهره‌برداری از بافت‌های علف [زیرزمینی] ممکن است راز ما باشد.» دومینی می‌گوید: «حتی اکنون، اقتصاد جهانی ما به چند گونه علف – برنج، گندم، ذرت و جو – وابسته است. اجداد ما کاری کاملاً غیرمنتظره انجام دادند که بازی را برای تاریخ گونه‌های روی زمین تغییر داد.»
گروه گزارش