“آژنگ نیوز”:فحاشی مدرن در دوران رنسانس متولد شد در دوران رنسانس، فحش دادن بیشتر شبیه فحش‌های مدرن شد. اصطلاحاتی که در قرون وسطی صرفاً مستقیم یا توصیفی بودند – مانند کلمه C که زمانی در رساله‌های پزشکی توصیف آناتومی یافت می‌شد – به عنوان فحش‌های جدید شروع به رواج کردند. مور می‌گوید: “بیشتر کلمات بد در قرون وسطی وجود داشتند، آنها فقط فحش نبودند.” این فحش‌ها، که اغلب ماهیت جنسی یا ناسزاگویی داشتند، در دوران ویکتوریا به اوج توهین‌آمیز بودن خود رسیدند.
این زمانی بود که فحش‌ها تا حد زیادی از چاپ و گفتار ناپدید شدند و حسن تعبیرهای مودبانه جای آنها را گرفتند. تمایل اجتماعی برای دوری از هر چیزی که ناپسند یا صریح تلقی می‌شد، آنقدر قوی بود که حتی کلمات پیش پا افتاده امروزی مانند پا و شلوار نیز تابو تلقی می‌شدند. “اما در خلوت، همه این نکات وجود داشت . موهر در مورد مردم حدود سال ۱۸۶۰،می‌گوید: «آنها اساساً به همان روشی که الان فحش می‌دهند، فحش می‌دادند. فقط به ندرت در اسناد ثبت می‌شد، اما در پرونده‌های دادگاه و پورنوگرافی وجود دارد.»
با این حال، در اوایل قرن بیستم، ناسزاگویی بسیار عمومی‌تر شد. مور می‌گوید، در طول جنگ جهانی اول و دوم، خبرنگاران زمان جنگ سعی کردند صادقانه آنچه سربازان انجام می‌دادند و می‌گفتند را از سنگرها گرفته تا زیردریایی‌ها – از جمله تمام زبان رنگارنگی که استفاده می‌کردند – گزارش دهند. در نتیجه، فحش دادن شروع به نفوذ به روزنامه‌ها و کتاب‌ها کرد. مور اضافه می‌کند: “در آن زمان، آنها هر کلمه دیگری را لعنت می‌کردند.” “نقل قولی [از آن دوران] وجود دارد که در آن کسی گفته است: “ما می‌دانستیم که اگر گروهبان نگوید، ‘تفنگ لعنتی‌ات را بردار’، موضوع جدی است.”” در نهایت امروزه، فحش‌ها به طور فزاینده‌ای جایگزین سایر اشکال فحش به عنوان تکان‌دهنده‌ترین و توهین‌آمیزترین کلمات در زبان انگلیسی شده اند.
گروه گزارش