“آژنگ نیوز”: محله عودلاجان در محدوده خیابان های ناصر خسرو ، بوذرجمهری سیروس و امیر کبیر در منطقه مرکزی تهران قرار داشت و از محلات بسیار قدیمی پایتخت بوده است.این منطقه قیافه تهران بیش ازیکصد پنجاه سال قبل را ترسیم میکرده است.بناهای تاریخی متهددی در این محله موجود بود.
سقاخانه
در محله عودلاجان ساختمان مدارس مروی و چند مدرسه و یک معبدو آب انبار که از بناهای قدیمی بودند بعنوان آثار باستانی شناخته می شدند. بخصوص ساختمان یک سقاخانه که در آنجا بدستور مجتهد وقت جمعی از اقلیت ها پناه داده شده بودند قرار بود وجود داشت. بر این نکته باید افزود که صد پنجاه سال پیش در تهران جمعی از اقلیت ها را در هیچیک از محلات راه نمیدادند .اما با اجازه مجتهدین در این محله اقلیتهای مذهبی و هندوها هم زندگی میکردند.
تصویری از سقاخانه عودلاجان که بر روی دیوار باغ اداره بازرگانی شوروی قرار داشت.
۱۲ هزار خانه در محله
درعودلاجان در سال ۱۳۴۶ خورشیدی نزدیک به ۱۲ هزار باب خانه موجود بود که قسمت اعظم آنان طبق تصمیم شورای عالی نوسازی؛باید تخریب و نوسازی میشد. نظر شورای نوسازی این بود که ابتدا خانه های کهنه و قدیمی عودلاجان خریداری و سپس تخریب و تسطیح گردد. پس از این کار مهندسان نقشه عودلاجان را در اراضی و مناطق مختلف این محله پیاده کرده و نوسازی را به شرکت های ساختمانی و یا افراد دیگری که مایل به نوسازی در آنجا هستند واگذار کنند. محله عودلاجان جمعا بیست و شش هزار نفر سکنه داشت ولی هر روز هزاران نفر از محلات مختلف تهران به آنجا آمدو رفت میکردند و این تمرکز شدید ایجاب میکرد که این مرکز بصورت مرکز بزرک کسب و کار و دادوستد در آید.
معبد هندوها
درمحله عودلاجان یک معبد نیز وجود داشت که متعلق به هندوها بود. این معبد گویا در ادوار گذشته آتشکده بوده و سپس به صورت معبد در آمده و همان زمان هم مخروبه بود. در نظر بود این مرکز را نیز تعمیر کرده و در کنار سایر آثار باستانی نگاهداری کنند .
یادگارهای گذشته
معتمدین محله عودلاجان از گذشته تاریخی این محله خاطرات جالبی تعریف میکردند .یکی از معمرین عودلاجان میگفت در زمانهای قدیم خیابان خیام و همین سه راه اطلاعات زندان داروغه گری شهر بود و زندانی ها را در بیغوله هایی در حالی که زنجیر به پا داشتند نگهداری میکردند و زندانیان برای جیره زندانی ها اعتباری نداشتند و شبهای جمعه آنها در همین محل که اکنون نبش سه راه اطلاعات است به ردیف می نشاندند و مردم و عابران هر یک لقمه نان و یا پول خرد در دامن آنها می انداختند و تا یک هفته اداره امور زندان از این ممر اداره میشد.
در سالهای دهه ۵۰ بار دیگر موضوع تخریب محله عودلاجان مطرح شد اما به نتیجه ای نرسید.در سالهای دهه هفتاد بخشی از این محله در نزدیکی مدرسه مروی که در ابتدای کوچه مروی قرار دارد به پاساژهای عطر فروشی و لوازم آرایشی و بهداشتی تبدیل شدند.
گروه تاریخ