“آژنگ نیوز”: در دوران باستان صنعتگران ماهرقطعاتی با اهمیت مذهبی یا اسطوره‌ای برای جامعه می ساختند.جوامع بومی اولیه کاستاریکای امروزی از سنگ برای تولید انواع ابزار استفاده می‌کردند. با گذشت زمان، این مهارت کاملاً تخصصی شد و صنعتگران ماهر قطعاتی با اهمیت مذهبی یا اسطوره‌ای برای جامعه تراشیدند. بنابراین، مجسمه‌های انسان‌نما و جانورنما در جلوی خانه‌های مرتفع، در میدان‌ها و در امتداد جاده‌ها – مکان‌های استراتژیک در داخل سکونتگاه‌ها که ممکن است برای ترسیم فضاهای قدرت اعمال شده توسط رهبران جامعه به کار می‌رفتند – قرار می‌گرفتند.
دانش منتقل شده و انباشته شده، صنعتگران باستان را قادر می‌ساخت تا مناسب‌ترین نوع سنگ را برای به دست آوردن اشکال و طرح‌های مورد نظر خود انتخاب کنند. آنها از منابع مواد اولیه نزدیک، به ویژه گدازه‌ها، آندزیت‌ها و بازالت‌های با منشأ آذرین، همراه با ماسه‌سنگ‌های رسوبی و سنگ آهک‌ها بهره می‌بردند. سرهای سنگی برای عصاهای چوبی و گرزهای جنگی همراه با یشم و سایر زیورآلات سنگ سبز، رتبه اجتماعی فرد را با توجه به تعداد اشیاء تولید شده، دشواری تهیه مواد اولیه و کیفیت اجرا نشان می‌داد. اگرچه بیشتر این اشیاء در گورها یافت شده‌اند، اما تصور می‌شود که برای نشان دادن اعتبار یک فرد در زندگی و مرگ استفاده می‌شده‌اند.
تخته پرنده متاتا
مهارت و خلاقیت این صنعتگران، و همچنین توسعه پیچیدگی فنی، به هر منطقه و دوره فرهنگی اجازه داد تا سبک مجسمه‌سازی متمایزی را با اشکال، پرداخت‌ها و مواد مختلف تکامل بخشد. ساخت مجسمه‌های سنگی بزرگ زمانی بین ۳۰۰ سال قبل از میلاد و ۳۰۰ سال پس از میلاد آغاز شد. در این دوره، سنتی در کاستاریکای مرکزی و شمال شرقی ظهور کرد که در آن مجسمه‌هایی با الهام از سنگ‌های آسیاب خانگی (سنگ‌های آسیاب برای آسیاب کردن ذرت) ساخته می‌شدند، اما با تکیه‌گاه‌های بسیار بلند و تزئینات نمادین غنی از شخصیت‌ها و حیوانات به صورت برجسته تکمیل می‌شدند. این اشیاء که سنگ‌های «تشریفاتی» یا «زینتی» نامیده می‌شوند، از برجسته‌ترین جلوه‌های هنری در هنر کاستاریکا قبل از قرن شانزدهم هستند و در مناطق مختلف فرهنگی این کشور یافت می‌شوند.
تعداد و پیچیدگی آنها نشان دهنده حضور مجسمه‌سازان متخصص با مهارت هنری بالا است. متاتاهای منطقه مرکزی کشور به دلیل عناصر تزئینی موجود در بین پایه‌های بلندشان، به عنوان «متات‌های پنل پرنده» شناخته می‌شوند. آنها صحنه‌هایی را با شخصیت‌های نقاب‌دار، نوازندگان احتمالی و پرندگانی که سرهایی را در دست دارند، و همچنین حیوانات دیگر – به ویژه گربه‌سانان و تمساح‌ها، موجوداتی که تصور می‌شود نیروهای مخالف در طبیعت هستند – به تصویر می‌کشند.
جنگجو
سایر اشکال حیوانات، مانند میمون‌ها و پرندگان نوک‌دراز، پایه‌های برخی از نمونه‌ها را زینت می‌دهند. صنعتگران به دنبال تعادل ترکیبی بین عناصر روی پایه‌ها و عناصر حک شده روی صفحه میانی بودند. بخش شمال غربی کشور، که به عنوان گواناکاسته شناخته می‌شود، بخش کاستاریکایی منطقه فرهنگی نیکویای بزرگ است که شامل نیکاراگوئه غربی می‌شود. در اینجا، متاتاهای زینتی دارای پایه‌های بلند با نقش برجسته‌هایی در قسمت پایین صفحه افقی هستند که اغلب افراد نقاب‌دار را با سربندهای عجیب و غریب به تصویر می‌کشند: رهبران سیاسی یا مذهبی در لباس‌های رسمی. این متاتاها به عنوان پوشش مقبره استفاده می‌شدند، از این رو نقش برجسته‌های زیرین آنها، و شاید به عنوان صندلی برای شخصیت‌های مهم، شبیه به یک تخت. این مصنوعات با گذشت زمان از نظر سبکی تکامل یافتند و به شکل یک حیوان حکاکی شده با فضاهای خالی ، از جمله گربه سانان، کایوت‌ها، تاپیرها، طوطی‌های دم‌کوتاه و حتی حیواناتی که اکنون در این منطقه منقرض شده‌اند؛مانند عقاب هارپی، درآمدند.
سنگ‌های گربه سان که به طور عامیانه “سنگ‌های ببر” نامیده می‌شوند، پراکندگی وسیعی در منطقه، از کاستاریکا تا پاناما، داشتند و اهمیت این شکارچیان، به ویژه جگوارها و پوماها، را در سیستم‌های اعتقادی بومی نشان می‌دهند. در بخش مرکزی کشور، یک سنت مجسمه‌سازی که چهره‌های انسانی را با ویژگی‌های طبیعی به تصویر می‌کشد، حدود ۳۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شد.
برخی از این اشیاء ویژگی‌های حیوانی و انسانی را با هم ترکیب می‌کنند، شاید نمایانگر شمن‌ها یا متخصصان مذهبی و شفابخشی باشند که تصور می‌شد توانایی تبدیل شدن به حیوانات خاص را برای انجام فعالیت‌های بینشی، درمانی و دفاعی خود دارند. بین سال‌های ۸۰۰ تا ۱۵۵۰ میلادی، مجسمه‌های بشقابی گرد با تزئینات گربه سانان در قسمت پایین پنل و سر انسان یا حیوان (معمولاً گربه سان یا میمون) در امتداد لبه، در منطقه مرکزی رواج یافت. اشیاء برجسته دیگر شامل سنگ‌های جانورسان و تخته سنگ‌ها یا لوح‌هایی با حیوانات حکاکی شده بر روی کناره‌ها و بالای آنها هستند ( )؛ قطعات اخیر ممکن است به عنوان پوشش یا درپوش مقبره عمل می‌کردند.
سرگُرز
مجسمه‌سازی از این دوره بین ۸۰۰ تا ۱۵۵۰ میلادی، ایده خوبی از طبقه‌بندی اجتماعی موجود در مراکز قدرت منطقه‌ای به ما می‌دهد. بلوک‌های سنگ آتشفشانی به شکل سرهای پرتره، چهره‌های چمباتمه زده که احتمالاً تنباکو (گیاهی که ممکن است در اعمال شفابخشی و پیشگویی استفاده می‌شده) و مجسمه‌های جنگجویانی که تبر و سرهای غنیمت در دست داشتندرا می‌کشیدندو تراشیده شدند . این چهره‌های جنگجو ممکن است پرتره‌هایی از افراد خاصی باشند که جنگ‌طلبی شدید آنها به عنوان یک کارکرد ایدئولوژیک ارعاب و سلطه عمل می‌کرد.
گروه تاریخ