“آژنگ نیوز”:پس از حدود دو دهه کار مرمت، تابلوی شام آخر لئوناردو داوینچی در سانتا ماریا دله گراتزیه، میلان، دوباره در چنین روزی در سال ۱۹۹۹میلادی معرض دید عموم قرار گرفت.
شام آخر، که بین سال‌های ۱۴۹۴ تا آغاز ۱۴۹۸ نقاشی شده است، شاید مهم‌ترین نقاشی دیواری جهان محسوب شود، «چیزی زیبا و شگفت‌انگیز»، همانطور که جورجیو واساری در کتاب «زندگی نقاشان، مجسمه‌سازان و معماران عالی» نوشته است، که در آن از لئوناردو صحبت می‌کند و شام آخر را توصیف می‌کند. لئوناردو داوینچی، نقاش، معمار، مجسمه‌ساز، مهندس، مخترع، ریاضیدان، آناتومیست و نویسنده، آرمان انسان چندوجهی را که رنسانس ایتالیا رویای آن را در سر می‌پروراند، تجسم بخشید. شام آخر شاید کامل‌ترین گواه نبوغ چندوجهی، میل به آزمایش و کنجکاوی پایان‌ناپذیر او باشد. در دوره‌ای که او روی این نقاشی کار می‌کرد، یعنی دهه آخر قرن پانزدهم، لئوناردو همچنین مشغول مطالعه نور، صدا، حرکت و احساسات انسانی و بیان آنها بود. ما این علایق را در تابلوی شام آخر می‌بینیم، که در آن، شاید بیش از هر اثر دیگری، لئوناردو دغدغه خود را برای به تصویر کشیدن آنچه که او «حرکات روح» می‌نامید، از طریق حالات، ژست‌ها و حالات چهره نشان داده است.
از سپتامبر ۱۹۸۰، شام آخر، همراه با کلیسا و صومعه دومینیکن سانتا ماریا دله گراتزیه، به عنوان «یک دستاورد هنری منحصر به فرد، با ارزش جهانی استثنایی که فراتر از همه احتمالات تاریخی است» به عنوان میراث جهانی یونسکو اعلام شده است. از جمله دلایلی که درمورد ارزش هنری آن اعلام شده این است که «شام آخر نه تنها بر توسعه یک مضمون شمایل‌نگارانه، بلکه بر سرنوشت نقاشی نیز تأثیر قابل توجهی داشته است» و در نهایت: «اغراق نیست اگر بگوییم که این نقاشی دوران جدیدی را در تاریخ هنر گشود». حفظ این نقاشی ظریف و فراهم کردن امکان تحسین آن برای عموم، چالشی روزانه برای مرمت‌کاران، معماران و مورخان هنری است که از آن مراقبت می‌کنند و از بهترین فناوری‌ها برای اطمینان از حفظ و انتقال این شاهکار به نسل‌های آینده استفاده می‌کنند.
گروه گزارش