“آژنگ نیوز”: بنیانگذار باله در ایران؛ در شوروی آموزش دیده بود.ماجرا بدین شکل آغاز شد که در سال ۱۲۹۲ خورشیدی بود که یکی از اهالی ایران بار دیگر به خاک میهنش قدم گذاشت.مدت ها دور از وطن بسر برده بود ولی دلشاد بود از اینکه اکنون که به ایران باز میگردد دست خالی نیست و برای ایران خود تحفه ای آورده است .
تحفه او هنر او بود. سارگیس جانبازیان در جامه دان خود گواهینامه هایی داشت که او را سولیست رژیسور و مدیر نمایش معرفی می کرد.
این جوان سالهایی را که از ایران دور بود به بطالت نگذرانده و از همان سال که موطن خود قزوین را ترک کرده بود با در کشور اتحاد جماهیر شوروی به تحصیل دانش اشتغال داشت. جانبازیان به زودی دوره تحصیلی متوسطه را گذراند و در همه وقت بود که در زندگی گرفتار به نبرد فکری شدید شد . او از ایام کودکی ، ورزشهای سبک و آنچه حرکات ظریف بدنی در بر داشت ، علاقمند بود و یک شب که در یکی از اپرا های روسیه چشمش به رقصهای هنر پیشگان افتاد ؛حس علاقمندیش به این ورزش برانگیخته شد و آرزو کرد رقصنده شود و در اجرای این آرزو بود که با مخالفت جمعی از اطرافیانش برخورد ولی سر نوشت چنین خواسته بود که آرزوی جانبازیان کشته نشود و او را به دانشکده بالت لنین گراد رهبری کرد و جوان ایرانی در این آموزشگاه که شهرت جهانی داشت، به تحصیل علوم بالت پرداخت و عشق دیرینه اش به ورزش باعث شد که در دانشکده تربیت بدنی لنین گراد نیز نام نویسی کند.
جانبازیان دوره این دو دانشکده را با دریافت سه عنوان مهم سولیست، رژ یسور و مدیر نمایش پایان رسانید و برای آنکه معلومات عملی خود را نیز تکمیل کند، مدتی در تاتر دولتی لنین گراد به کار مشغول شد و زیر دست خود شاگردانی را تربیت کرد که در اتحاد جماهیر شوروی و دیگر کشورهای اروپا از جمله هنرپیشگان مشهور شدند.
وقتی جانبازیان خود را از هر حیث در شغلی که پیش گرفته بود، کامل یافت، رو به کشور خود نهاد و امیدوار بود بتواند بالت را نیز در ایران رواج کامل دهد و این رشته از هنرهای زیبا را نیز به مردَم با ذوق ایران بیاموزد.
از زمان روز ورود شروع به کار کرد ولی البته چون هنری که میخواست بشناساند، برای ایرانیان تازگی داشت با اشکالات زیادی رو برو شد لیکن هرگز از پیشرفت نومید نگشت و بالاخره توانست بکمک عده ای از شاگردانی که بدور خود جمع آورده بود، در سال ۱۳۱۹ برای نخستین بار نمایشی از چند نمونه از رقصهای انفرادی و دسته جمعی را در حضور گروهی از رجال ترتیب دهد .
راه موفقیت برای او باز شد و در سال ۱۳۲۰ بالت انوش را در یک پرده به ضمیمه نمونه های دیگری از رقصهای کلاسیک نمایش داد و هنگامی که دریافت زحمات او در راه ترویج بالت به هدر نرفته است، در سال ۱۳۲۱ به تاسیس آموزشگاه رقصی بنام هنرستان بالت اقدام نمود. این هنرستان با وجود آنکه با کوشش و سرمایه شخصی خود او تاسیس شده و از کمکها و مساعدت هایی که اینگونه مؤسسات هنری باید از آن برخوردار گردند، محروم بوده، پیشرفت های شایانی نموده بود و نمونه ای از ترقیات آن نمایشی بود که جانبازیان در در خرداد ماه سال ۱۳۲۳، در حضور مقامات مملکتی به روی صحنه تماشاخانه تهران برد.
همچنین فواره باغچه سرای اثر پوشکین با آهنگهایی که آقای اسافیف برای آن ساخته بود به طرز جالبی با همکاری عده ای از شاگردان این هنرستان نمایش داده شد.
عده این شاگردان در بهار سال ۱۳۲۳ خورشیدی به ۶۰ نفر میرسید. در میان آنها دختران و پسرانی از سن چهار تا بیست و پنج بودند که تحت نظر سرکیس جا نبازیان و همکاران او مشغول تحصیل بودند. جانبازیان همه گونه رقص از رقصهای کلاسیک و رقصهای ملی گرفته تا رقصهای جدید به آنها میآموخت و در ضمن جسم آنها را نیز پرورش میداد و اگر نقصی در بدن یکی از شاگردانش بود با ورزش رفع میکرد و به سلامتی آنها کمک های مؤثری مینمود. در میان شاگردان جانبازیان، غلامرضا مرادی استعدادی از خود در بالت نشان داده بود که موجب شگفتی استادش شده بود.
جانبازیان در سال ۱۳۲۳ در دوران اوج کارش درآموزگاهش درعمارت شماره ۷۸ خیابان قوام السلطنه تهران ، بسیار فعال بود و به اینده شاگردانش بسیار امیدوار بود.
تهیه و تدوین:حسن محرابی
گروه تاریخ