تبه گزارش “آژنگ نیوز”اریخچه چهارشنبه سوری و آیین های آتش افروزی پیش از سال نو روایت “بهرام فره وشی”چنین است:
مردم ایران کهن پیش از فرا رسیدن هر جشن آیینی مانند نوروز به آتشکده ها روی می آوردند و به نیایش می پرداختند؛ اما افروختن آتش در چهارشنبه شب سال ها پس از آغاز دوره اسلامی در ایران رایج گشته زیرا در ایران باستان هفته از اهمیت آیینی برخوردار نبوده است. اما رسم آتش افروزی پیش از نوروز بسیار کهن است و حتی مربوط به زمان های پیش از زرتشت است…
واژه «سوری» فارسی صفت پهلوی سوریک (surik) است.«ایک» (ik-) پسوند نسبت است و سور به معنی «سرخ» است…و این چهارشنبه از آن رو سوری گفته می شود که در آن آتش سرخ افروخته می شد.
این آتش در هنگام ساسانیان گویا در شب آغاز آخرین گاهنبار سال (هَمَس پَت مَدم) در ۲۶ اسفند (از آتش اجاق خانواده) افروخته می شده است و گویا از این رو بوده است که فرَوَهر ها از دیدن دود آتش، جایگاه دوده و به اصطلاح دودمان خویش را بازشناسند و بدان سوی پرواز کنند…(فروهر (فروردین) همراه با روان، هنگام درگذشت از تن درگذشته به جهان مینوی روانه می شود)
آتش افروزی پیش از نوروز و به ویژه آتش افروزی بر روی بام ها که در ایران کهن مرسوم بوده و امروز نیز در روستا ها معمول است گویا برای راهنمایی فرَوَهر ها به سوی دودمان هاست، تا دودمان خویش را باز شناسد و ده روز در میان فرزندان خویش به سر برند.
همانگونه که در ایران کهن برای راهنمایی مسافران سرگشته به شب هنگام بر بالای برج ها آتش می افروختند و به هنگام روز دود برپا می داشتند.