عبدالحسین سپنتا از چهره های برجسته سینمای ایران است. هر وجهی از زندگی او به اندازه‌ای قابل اعتناست که هریک از این ویژگی ها می‌تواند آدمی معمولی را تا تبدیل شدن به یک شخصیت قابل و معتبر بالا ببرد. عبدالحسین سپنتا(متولد 1286 تهران) نخستین کارگردان و بازیگر فیلم ناطق فارسی بود.
فیلم های دخترلر، شیرین و فرهاد، چشم های سیاه، لیلی ومجنون و چند فیلم دیگر را ساخت و در این حوزه نخستین ایرانی گردید.
وی شاعری با ذوق بود که دیوان شعرش برجای مانده و به چاپ رسیده است.
عبدالحسین سپنتا در حوزه تحقیقات تاریخی کتاب «تاریخچه اوقاف اصفهان» را به رشته تحریر در آورد که در نوع خود کاری بی نظیر بود.
همچنین علاقه وی به فرهنگ ایران باستان موجب شد که چند اثر را در این حوزه ترجمه کرده یا به رشته تحریر در آورد. « اخلاق ایران باستان، زرتشت که بود و چه کرد، نوآموز مزدیسنا» از این جمله‌اند.
سپنتا به سال 1307 ش به هندوستان رفت و آشنایی او با فرهنگ ایران باستان به دلیل حشر و نشر با زرتشتیان ایرانی آن دیار بود.
ورود او به صنعت سینما در اثر دوستی با شخصی به نام اردشیر ایرانی صاحب کمپانی «امپریال فیلم» در بمبئی بود.
همین َآشنایی خلق فیلم های نامبرده را موجب شد. سپنتا سرانجام به سال 1316 به اصفهان آمده دراین شهر رحل اقامت افکند.
در اصفهان علاوه بر تألیف کتاب روزنامه‌ای به نام « سپنتا »را بین سال های 1322 تا 1332 انتشار داد و سرانجام نیز در هشتم فروردین 1348 در اصفهان در اثر سکته قلبی درگذشته در تخت فولاد در تکیه زیبایی که تا چندی پیش سرپا بود به خاک همیشگی رفت.
گروه تاریخ