تصویری تاریخی از آرامگاه قربانیان جنگ چالدران در کنار بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی. جنگ چالدران در اشهریور ماه سال ۸۹۳ هجری شمسی رخ داد.
شکست در این جنگ که بین سپاهیان شاه اسماعیل اول صفوی و سلطان سلیم عثمانی رخ داد رویدادی مهم در تاریخ ایران است که آثار آن هنوز وجود دارد. موقعیت استراتژیک منطقه چالدران و عدم رویارویی با متجاوزان در دشت باز از مزیت‌های سپاه ایران بود. شمار قشون ایران را در این جنگ حدود ۲۹۰۰۰ تن نوشته‌اند. پیش از نبرد، شاه اسماعیل و فرماندهان سپاه برای تعیین استراتژی تشکیل جلسه دادند.
نورعلی خلیفه لو و محمدخان استاجلو به دلیل آشنایی قبلی با روش‌های جنگی عثمانیان و قدرت ویرانگر توپخانه پیشنهاد کردند که پیش از آنکه دشمن موفق به تکمیل آرایش دفاعی خود گردد حمله را از پشت به آن‌ها آغاز کنند. این نظر منطقی با مخالفت شاه اسماعیل و دورمیش‌خان استاجلو مواجه شد که نتیجه آن شکستی سخت و نابود کننده بود.
شاه اسماعیل با این طرح احمقانه خود به عثمانیان فرصت داد تا آرایش دفاعی خود را کامل کنند. دوازده هزار ینی چری مسلح به شمخال در پشت زنجیره‌ای از توپ‌ها قرار گرفتند، مانعی که همانند سدی نفوذناپذیر در برابر سپاه غالباً سوار ایرانی عمل نمود.
طی این جنگ ایران قلمروش در آسیایی صغیر، کردستان ترکیه و عراق را از دست داد.
گروه تاریخ