وقتی کسی کلمات را غلط می نویسد ،
یعنی چه بسا زندگی را هم دارد غلط می نویسد.
نوشتار و املای غلط به چیزهای دیگر هم سرایت می کند به گفتار به رفتار به کردار به همه چیز.
بی مبالاتی نسبت به کلمات،
بی مبالاتی نسبت به خیلی چیزها را در پی خواهد داشت.
کسی که جملاتش را ویرایش نمی کند، زندگی اش را هم ویرایش نخواهد کرد.
کسی که آنجا که باید نقطه نمی گذارد، و تفاوت ویرگول و نقطه ویرگول را بلد نیست در زندگی هم نمی داند کجا باید تمامش کند، کجا باید ادامه دهد، کجا باید فقط قدری بایستد و تأمل کند.
کسی که به قواعد زبان بی توجه است، به قواعد زندگی هم بی توجه است.
کسی که دستور زبان را به سخره می گیرد، دستور زبان عشق را و دستور زبان انسانیت را هم محترم نمی شمارد.
آدم بی قاعده و بی اصول ،خطرناک است
چه در نوشتار چه در زندگی…
من می ترسم از کسانی که غلط املایی دارند.
وقتی کسی برایم می نویسد که می خواهم با شما «راجب» به فلان موضوع صحبت کنم، می فهمم که فاجعه عمیق تر از آن است که خودش فکر می کند.
وقتی کسی می نویسد از لطف شما«سپاسگذارم»، می فهمم که هزار و یک جای زندگی اش اشکال دارد.
وقتی کسی برایم می نویسد«عایا»برای نویسندگی «حتمن» باید کلاس رفت؟
می فهمم که باید به روانپزشک هم مراجعه کند.
یک پیامک سه خطی هزار و یک راز را برای من برملا می کند، خیلی بیشتر از آن چیزی که فرستنده قصد گفتنش را دارد.
خودتان را در املای تان جستجو کنید، در نگارشتان، در نحوه جمله بندی تان.
نویسنده :عرفان نظرآهاری
گروه گزارش